Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1973, Blaðsíða 44

Litli ítalski veitingamaðurinn
sat og blundaði fyrir innan af-
greiðsluborðið. Þetta var um há-
degisbilið, gestirnir voru fáir og
kyrrlátir, enda er þetta „siesta“
tími dagsins þegar menn slappa
af í hitanum og komast í heim-
spekilega þanka eða hugsa alls
ekki neitt.
Mánuði áður, þegar s.s. Bar-
tonia losaði farm sinn hér og var
að verða klár til að sigla til næstu
hafnar, hafði Erik fengið botn-
langakast og var lagður inn á
sjúkrahúsið í bænum.
Skipstjórinn hafði samið við
veitingamanninn, að hann veitti
Erik húsnæði og fæði þar til skip-
ið kæmi aftur, þegar hann út-
skrifaðist af sjúkrahúsinu, færi
hann aftur í sitt skiprúm sem
kyndari.
Erik lagði handleggina fram á
borðið og andvarpaði. Þrátt fyrir
nokkra einmanakennd hafði hann
notið hvíldarinnar í þessum af-
skekkta bæ, því athuganir hans
á mörgum sviðum og venjum Sik-
ileyjarbúa höfðu dreift tímanum
og vakið áhuga hans.
En þó hafði hann stundum lent
í smávandræðum vegna ókunnug-
leika síns á skapferli hinna upp-
stökku og blóðheitu eyjaskeggja.
Eins og til dæmis í gærkvöldi.
Erik hafði setið með hvítvíns-
glas á veitingastofunni og ein-
hvern veginn, án þess að gera
sér grein fyrir ástæðunni, hafði
hann lent í útistöðum við hóp
manna, sem sátu þar.
Það kom til orðahnippinga og
Erik, sem ekki var sterkur í
ítölskunni hafði víst misskilið
mál hinna, en lét sér það í léttu
rúmi liggja.
Mennirnir höfðu sig á brott,
EINVÍGIÐ
en veitingamaðurinn neri hendur
sínar með angistarsvip.
„Signor, þetta var hörmulegt.
Þetta fer illa“, og svo bætti hann
varfærnislega við, að einvígi
tíðkuðust ennþá í landinu. Þetta
væri mjög alvarlegt tilfelli.
Erik geispaði, hagræddi sér á
bekknum og lét sig dreyma á-
fram.
Það sem veitingamaðurinn
hafði sagt hafði ekki truflað ró
hans. — Bara að Bartonia færi
nú að koma.
Hann tók ekki eftir tveim
mönnum, sem komu inn, fyrf en
þeir komu að borði hans, ásamt
veitingamanninum:
„Signor, hvað sagði ég yður í
gærkvöldi? Þeir eru hér komnir
til þess að skora yður á hólm!“
Erik leit á mennina. Hann var
alls óhræddur, en óneitanlega
hljómaði þetta óþægilega.
Annar mannanna sagði nokkur
orð við veitingamanninn, sem
hann túlkaði á bjagaðri ensku:
„Þeir segja að þeir séu sann-
færðir um, að skandinaviskur
sjómaður sé ekki hi’æddur við að
taka á móti áskorun signors
Conti“.
„Þar hafið þér á réttu að
standa“, sagði Erik.
„Skammbyssa eða sverð?“
Það skipti ekki máli hvað það
yrði. Erik kunni hvorki að fara
með skammbyssu né sverð. En
huglausan skyldu þeir aldrei fá
ástæðu til að kalla hann.
„Þar sem þér eruð sá, sem
skorað er á, eigið þér réttinn til
að velja yður vopn. Herrarnir
spyrja hvort þér samþykkið tím-
ann klukkan fimm hérna eftir
tvo daga“.
Erik hugsaði sig um drykk-
langa stund. Allt í einu hló hann
hjartanlega. Þetta passaði hon-
um ágætlega, sagði hann og vopn-
ið, sem hann ákvæði skyldu þeir
fá að vita þá.
Hvað, sem annars mátti segja
um Sikileyingana í þessum smá-
bæ, þá var eitt víst; kurteisir
voru þeir, hugsaði Erik þegar
þeir kvöddu hann með djúpum
elegant hneigingum.
Og eftir þennan atburð óx
drjúgum aðsóknin að veitinga-
húsi signor Robellis. Erik skild-
ist að atburður, sá sem í vændum
var, væri ekki óalgengur þarna,
en að Norðurlandasjómaður léki
þar annað hlutverkið, það mátti
víst kallast fátítt.
Erik tók öllu þessu með stök-
ustu ró. Hann lagði allt traust
sitt á hugmynd, sem hann hafði
fengið og myndi bjarga honum
út úr þessum vanda. Hann hélt
sig stöðugt á veitingastofunni og
gestirnir sveimuðu í kringum
hann og samræðurnar voru fjör-
ugar á máli, sem hann skildi ekki
orð í.
En honum varð brátt ljóst, að
signor Conti sjátrari, sem hafði
skorað hann á hólm, var ekkert
lamb að leika við og að hann
kunni vel að handleika bæði byssu
og sverð.
Veitingamaðurinn var óþreyt-
andi að vara Erik við andstæð-
ingi hans og koma með alls konar
ráðleggingar: „Conti er öruggur
með skammbyssuna. Hann missir
aldrei marks. Og hann er vígfim-
ur með sverðið. — Ég kenni svo
sannarlega í brjósti um yður,
signor“.
Erik yppti öxlum. Hann sat og
horfði á stórar og sterklegar
hendur sínar.
292
VlKINGUR