Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1973, Blaðsíða 51
í varúðar'skyni, áður en hann fékk
Abbott kíkinn, en hann hafði
staðið þögull hjá í návist yfir-
manna sinna.
„Vertu vel á verði,“ sagði Bush.
Niðri var Hornblower tekinn
að láta rigna skipunum, en menn
voru þegar á ferð og flugi. Á
skotstæðunum voru þeir að leysa
bönd af þeim byssum, sem enn
voru fastar, og Bush sá að Horn-
blower var að skipa öðrum hópi
manna fyrir verkum með snögg-
um bendingum. Að venju voru
ýmsir, sem komu til Bush, og
báðu um fyrirmæíi eða leyfi til
einhveis, og þegar hann hafði af-
greitt þetta, þá var fárinn að
rísa upp reykur í ofni í einu horni
virkisins og brakaði og gnast í
eldsneytinu í honum. Bush gekk
þangað. Þar var sjómaður og
hamaðist á fýsibelg, tveir aðrir
voru að bera við úr hlaða við
vegginn, og þegar ofndyrnar opn-
uðust var hitinn frá þeim svo
snarpur í andlitið á Bush, að
hann hörfaði frá. Hornblower
kom á spretti eins og vant var.
„Hvernig er kúlan, Saddler,"
sagði hann.
Undirforinginn greip tvær
tuskur og hlífði með því höndum
sínum um leið og hann greip um
tvær stengur, sem stóðu út úr
ofninum, og ógu salt við aðrar
hinu megin. Þegar hann dró
stengurnar til sín kom í ljós að
þær voru allar hluti af stórri
járnrist, en miðja hennar var
inni í ofninum yfir bálinu sjálfu.
Þegar grindin kom úr sást að á
henni lágu fallbyssukúlur og voru
svartar í sólskininu. Saddler
fiutti til uppi í sér tóbakstuggu,
og spýtti á þá kúluna, sem næst
honum var. Tóbakslögurinn sauð
á kúlunni, en ekki snarpt.
„Ekki mjög heit ennþá, herra,“
sagði Saddler.
„Við skulum sannarlega steikja
svínin,“ sagði maðurinn með
fýsibelginn óvænt. Hann góndi
upp þar sem hann kraup við
blásturinn, og það var hrifning
á svip hans af þessari tilhugsun,
að steikja óvin sinn lifandi. —
Hornblower leit ekki við hohum.
VlKINGÚE
„Þið þarna, burðarkarlar, lát-
um okkur sjá til hvers þið dugið.“
Nokkrir menn höfðu komið
með Hornblower og báru tæki,
sem var tvær járnstengur tengd-
ar saman með öðrum, er lágu í
kross. Saddler tók tengur og færði
kúlu varfærnislega af grindinni
yfir á tengurnar.
„Frá með ykkur tvo,“ sagði
Hornblower, „næstu menn.“
Þegar kúla var komin á hverja
burðarstöng, lagði Hornblower af
stað og burðarmennirnir með
honum.
„Þá er að koma þeim í byss-
urnar.“
Bush elti fullur af forvitni.
Mennirnir fóru upp á byssustæð-
ið, en þar voru nú menn við
hverja byssu. Þeim hafði verið
kippt inn svo að hægt væri að
komast að byssukjöftunum, en
balar með vatni stóðu hjá hverri
byssu. Hornblower skipaði fyrir
verkum, lét fyrst setja þurrt aft-
urhlaðið í byssuna, síðan blautt,
og var þetta rekið niður í hlaup-
in með krassa. Þar næst kom það,
sem ekki var auðvelt, en það var
að koma kúlutöngunum svo fyrir,
að kúlurnar rynnu upp í byssu-
hlaupin.
„Spánverjarnir hafa æft þetta
betur en við töldurn," sagði Horn-
blower við Bush, „ef dæma má
af því hvernig þeir stóðu sig í
gær.“
Kúlunum var samt komið fyrir
og það heyrðist hviss um leið og
þær hittu blauta púðann í hlaup-
inu.
„Út með þær,“ og mennirnir
hertu sig við að koma þessum
þungu fallstykkjum út í skotrauf-
arnar.
„Miðið á nesið þarna hinumeg-
in og skjótið."
Byssumar voru lagðar til og
byssustjórinn var þegar tilbúinn
með kveikivöndulinn og hleypt
var af hverri byssu um leið og
hún var tilbúin. Skothvellurinn
hljómaði allt öðruvísi þarna á
föstum pallinum heldur en um
borð í þrengslunum neðan þilja
á skipi. Létt gola blés reyknum
til hliðar.
„Nokkuð gott,“ sagði Horn-
blower og bar hönd fyrir augu
meðan hann fylgdist með hvar
kúlurnar komu niður. Svo sneri
hann sér að Bush. Þetta verður
gáta fyrir herrana þarna hinu-
meginn, því þeir vita ekki á hvað
við erum að skjóta.
„Hvað líður langt,“ sagði Bush,
sem hafði horft á aðfarirnar með
óttablandinni forvitni, „hvað tek-
ur það langan tíma þangað til
kúlan brennir sig gegnum tusk-
urnar og hleypir af sjálf ?“
Það er eitt af því, sem ég veit
ekkert um, herrá,“ svaraði Horn-
blower og glotti, „en ég yrði ekk-
ert hissa þótt við kæmumst að
því áður en deginum lýkur.“
„Líklegt er það,“ sagði Bush,
en Hornblower hafði snúið sér að
manni, sem kom hlaupandi inn
á pallinn.
„Hvað ert þú að gera hér?“
„Koma með púður,“ svaraði
maðurinn undrandi, og benti um
leið á dollu með púðurpokum.
„Farðu og bíddu eftir skipun-
um,“ sagði Hornblower. „Farið
þið allir,“ bætti hann við, en skot-
færamennirnir hörfuðu undan
honum, enda sýndist hann reiður.
„Hreinsið byssurnar,“ sagði
Hornblower við skytturnar, og
jafnframt því, sem hlaupin voru
hreinsuð með blautum tuskum,
sneri hann sér að Bush aftur.
„Við getum ekki farið nógu gæti-
lega að þessu. Það er ekki heppi-
legt að fá þurrar púðurhleðslur
og glóandi kúlur í senn á þennan
pall.“
„Áreiðanlega ekki,“ sagði Bush,
og var nú í senn ánægður og
argur yfir því að Hornblower
hafði stjórnað og skipulagt þetta
allt með ágætum.
„Nýja púðurpoka," kallaði
Hornblower, og mennirnir, sem
hann hafði rekið á brott, komu
nú aftur með byrðir sínar. „Þetta
eru ensk skot — það þori ég að
fullyrða."
„Hversvegna það?“
„Pokarnir eru úr ensku efni,
stangaðir og fylltir eins og okkar
skothylki. Sennilega er þetta
ránsfengur frá Englandi."
299