Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1973, Blaðsíða 55

virtust óvenju hvítar þegar hann
brosti í átt til Bush. Skytturnar
voru farnar að hrópa, og undir
var tekið annarsstaðar í virkinu.
Allt í einu gaus upp svartur
og þykkur reykjarmökkur um
miðju skipsins, og þeir sáu stór-
sigluna falla, og rétt í því barst
mikill hvellur til þeirra. Eldurinn
hafði komizt í púðurgeymslu
skipsins, og þegar reykurinn
sveif frá, sást hvar skonnortan
lá næstum á þurru í tvennu lagi,
hún hafði sprungið í sundur í
miðju. Framsiglan stóð stutt og
hrundi síðan. Eldur logaði í
stafni skipsins og skut, en bát-
arnir reru brott með áhöfnina
og stefndu til lands.
„Ljótt er að sjá,“ sagði Horn-
blower.
En Bush gat ekki séð neitt
leiðinlegt við þetta, brennandi
óvinaskip. „Hér kemur sú næsta.“
sagði hann. „Hún hlýtur að vera
hér um bil í skotmáli.“
Hin skonnortan kom um sund-
ið, líka dregin af bátum og segl
uppi. Hornblower sneri sér að
byssunum.
„Eruð þið búnir að koma auga
á næsta skip til þess að miða á?“
kallaði hann, og var svarað með
glaðhlakkalegri háreisti, og svo
sneri hann sér að Saddler, og
skipaði honum að senda fleiri
kúlur upp.
Burðarkarlarnir komu enn upp
á pallinn með glóandi kúlur, og
nú voru þær sannarlega glóandi.
Hitinn frá þeim var eins og
bylgja. Það var farið að eins og
áður, en nú heyrðust formælingar
frá mönnunum við byssurnar, og
ein kúlan skall á byssustæðið og
lá þar hvítglóandi. Hinar byss-
urnar höfðu ekki verið hlaðnar.
„Hvað er að þarna?“ kallaði
Hornblower.
„Herra, það . . .“
En Hornblower var þegar far-
inn af stað til þess að sjá sjálf-
ur hvað væri þarna á seyði. Úr
einum byssukjaftinum lagði gufu,
úr öðrum þrem heyrðist hið
venjulega hviss þegar heit kúla
lagðist að blautum púða, en við
hinar var ekkert gert.
VlKINGUE
„Hvað er að? Haldið áfram að
skjóta. Veltið þessari kúlu burt.“
„Kúlurnar passa ekki, herra,“
sagði einn mannanna, um leið
og annar fór að baxa við að velta
kúlunni frá. Burðarmenn hinna
kúlnanna stóðu hjá sveittir. Áður
en Hornblower gat sagt nokkuð
drundi í einni byssunni — menn-
irnir voru enn að koma henni í
rétt horf, og byssan hafði hleypt
af sjálf. Maður settist niður og
öskraði af sársauka, því að þegar
byssan sló um leið og skotið hljóp
af, hafði byssuvagninn hnykkzt
aftur og yfir fótinn á manninum.
Skytturnar við hinar byssurnar
reyndu ekki að miða heldur
hleyptu þegar af byssum sínum.
„Farið með hann niður til
herra Pierce,“ sagði Hornblower
og benti á særða manninn. „Við
skulum athuga þessar kúlur.“
Hornblower sneri aftur til
Bush, og var ömurleikasvipur á
andliti hans. Hann var sýnilega
sár og vandræðalegur.
„Hvað er að?“ sagði Bush.
„Þessar kúlur eru of heitar,“
sagði Hornblower. „Fjandinn
hirði mig. Ég hugsaði ekki um
þetta. Þær hafa farið að bráðna
í hitanum og eru orðna aflagaðar
svo að þær falla ekki í byssu-
hlaupin. Dæmalaust fífl gat ég
verið að hugsa ekki um þetta.“
Bush gat sem æðstráðandi held-
ur ekki sagt að hann hefði ekki
heldur hugleitt málið þannig, svo
að hann sagði ekki neitt.
„Og þær, sem ekki voru aflagð-
ar voru samt of heitar,“ sagði
Homblower. „Ég er mesti asni,
sem guð hefur skapað. Kolvitlaus.
Sáuð þér hvernig byssan hleypti
af sér sjálf ? Nú verða mennirnir
hræddir og miða ekki vandlega
— hleypa af í snatri af ótta við
bakslagið. Ég er — kærulaus
krúnkhrafn, það veit guð!“
„Svona, svona, taktu þessu
með stillingu,“ sagði Bush og velt-
ust í honum ýmsar tilfinningar.
Hornblower barði hægri hnefa
í vinstri lófa og formælti sjálf-
um sér og var hlálegur að sjá,
næstum hlægilegur. Bush vissi
það mæta vel, að Hornblower
hafði til þessa staðið í starfi sínu
og afburða vel, að hafa náð tök-
um á jafn erfiðu viðfangsefni
og tækni við að nota heitar kúl-
ur með engum fyrirvara. Auk
þess varð hann að viðurkenna að
Bush hafði næstum gramist
stundum hvað Hornblower var
óðfús til þess að taka á sig
áhættu og ábyrgð, og þessi
gremja gat jafnvel stafað af
einskonar afbrýðisemi út af því
hve Hornblower stjórnaði vel —
og þetta var sannarlega ekki eft-
irbreytnisvert, enda hafði Bush
afneitað þessu ofsalega ef því
hefði verið hreyft eða hann gert
sér grein fyrir því. Samt sem
áður varð Hornblower af þessu
enn skoplegri eins og ástatt var.
„Láttu ekki svona,“ sagði Bush
og kímdi.
„En ég verði yfir mig vondur
þegar ég . . .“
Hornblower hætti í miðri setn-
ingu. Bush gat blátt áfram séð
hvernig hann beitti sig valdi til
þess að ná stjórn á sér, gat séð
að honum gramdist að hafa látið
skapið hlaupa með sig í gönur,
gat séð grímu hins rólynda bar-
dagamanns setta upp og á sinn
stað til þess að dylja ofsann, sem
inni fyrir bj ó.
„Viljið þið taka við stjórn
hérna,“ sagði hann og það hefði
getað verið allt annar maður, sem
talaði. „Ég verð að líta eftir ofn-
inum og segja þeim að fara sér
hóflega með fýsibelgina.“
„Ágætt, herra Hornblower.
Sendið kúlur upp, og óg skal sjá
um að miða á skonnortuna."
„Ójá, ójá, herra. Ég ætla að
senda upp síðustu kúluna, sem
var látin í ofninn. Hún getur ekki
hafa hitnað svo mjög.“
Hornblower þaut niður, en
Bush flutti sig til og fór að
stjórna skyttunum. Skotfæri og
kúlur komu upp á pallinn, og
Bush sagði þeim að taka öllu með
ró.
„Þessar kúlur eru ekki eins
heitar og hinar,“ sagði hann.
„Miðið vandlega.“
En þegar Bush klöngraðist upp
á virkisvegginn og beindi kíki
303