Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1973, Blaðsíða 42

er kominn tími til þess að gefa
þeim annan skammt.
Hann gaf hverjum þeirra mat-
skeið, og skipstjórinn fór upp og
þeir, sem ekki voru sjúklingar,
ætluðu að rifna af kæti. Stýrimað-
urinn vildi ekki láta þá hafa neitt
til þess að taka bragðið úr munn-
inum, vegna þess, að þá verkaði
meðalið ekki sagði hann, og svo
sagði hann okkur hinum að taka
freistingarnar frá sjúklingunum,
og það létum við ekki segj a okkur
tvisvar, skaltu vita.
Eftir fimmtu inntökuna fóru
sjúklingarnir að örvænta um sinn
hag, og þegar þeir heyrðu að það
ætti að vekja þá á 15 mínútna
fresti um nóttina til þess að taka
leðjusullið, þá fóru þeir eins og
að guggna og gefa sig. Danni
gamli sagði að það væri eins og
ylur færðist um sig allan og
styrkti sig og hressti, og Dóri
sagði að meðalið væri eins og
græðandi balsam fyrir lungun.
Öllum kom þeim saman um að
þetta væri alveg dásamlegt meðal.
Eftir sjöttu inntökuna rauk löm-
unarsjúklingurinn upp á dekk og
klifraði eins og köttur efst upp í
reiða. Hann sat þar spýtandi og
bölvandi nokkra klukkutíma, og
sór og sárt við lagði að hann
skyldi berja hausinn ofan í maga
á hverjum, sem ekki léti sig í
friði. Ekki leið á löngu þar til
Mikki rauði fylgdi lömunarsjúkl-
ingnum eftir, og hafi stýrimaður-
inn ekki fengið hellu fyrir eyrun
af því sem þeir sögðu um hann,
þá er ég illa svikinn; að réttu lagi
hefði hann áttt að fá hroðalegan
hlustarverk.
Þeir voru allir farnir að vinna
daginn eftir, rétt eins og ekkert
hefði í skorizt. Þó að skipstjórinn
sæi vitanlega hvernig í öllu lá, þá
nefndi hann það ekki einu orði.
Það er að segja, hann lét það ekki
í Ijós upphátt. En þegar maður
reynir að láta fjóra menn vinna
minnsta kosti átta manna verk,
og gefur þeim umsvifalaust á
hann þegar þeim tekst það ekki,
þá er vandalaust að sjá hvar skór-
inn kreppir, í öllu falli eins og hér
stóð á.
Bréf um lögreglu
Frh. af bls. 319
hana hefur dottið, viljandi eða
óviljandi. Þeir eru beðnir að fjar-
lægja unglinga sem trufla svefn-
ró manna á síðkveldum og jafnvel
ketti og önnur loðdýr sem borgur-
um finnst of nærgöngul. Þeir eru
kvaddir til þess að hafa hendur á
og festa ýmsa óþægilega hluti sem
taka uppá því að losna í ofveðr-
um, svo sem járnplötum á hús-
þökum, ruslatunnum, rafmagns-
og símalínum o. fl. o. fl.
Það sem ég hefi hér talið upp
af handa hófi, og er aðeins brot
af því sem borgarar (í það
minnsta stór hópur þeirra) telja
ekki nema sjálfsagt að láta „lögg-
una“ annast, er alveg fráleitt að
sé beinlínis í þessara manna
verkahring, og þá einnig hitt að
sennilega fá þeir lítið eða ekkert
greitt fyrir þessi aukastörf og
sjaldnast mikið þakklæti, enda
þótt þeir í mörgum tilfellum
hætti bæði lífi og limum við þau.
Leikmanni virðist að lögreglu-
manni beri ekki meiri skylda til
að inna af hendi ýmsa þá hjálp,
til hins almenna borgara, en
venjulegum, fullfrískum sam-
ferðamönnum, en þeir eru alltaf
tiltækir, þægilegast að ná til
þeirra, og ódýrast, og síðast en
ekki síst ákaflega fljótir og ótrú-
lega liðlegir og hjálpsamir.
Mér virðist því eðlilegra að
þessi stétt væri dáð, fyrir liðlega
og góða aðstoð í tíma og ótíma,
og fengi fleiri orð fyrir lýtalausa
framkomu og frábæra hjálpar-
þjónustu við almenning, en rudda-
skap. En því miður virðist svo að
okkur láti betur að finna að því
sem eitthvað þykir ábótavant, en
þakka það sem vel er gert.
Elim.
Víkingur þakkar Elliða bréfið". Væri
vel, ef fleiri leggðu jafn lilutlægt og
sanngjamt mat á aðstoð lögreglunnar
l ótal „neyðar“,tilfellum.
Árvakur og . . .
Frh. af bls. 347
ljósdufla, lagfæring á ljóshornum
vitanna svo eitthvað sé nefnt, var
m. a. í okkar verkahring. Yfir-
leitt hef ég haldið, að varðskipin
hefðu í öðru að snúast en að vera
bundin við ákveðin verkefni í
landi.
Kannski að það sé stefnan að
Landhelgisgæslan verði yfir-
stjórnandi allra þátta er lúta að
sjómanninum, t. d. vitamál,
hafnamál, hafrannsóknir, vöru-
flutningar við Islandsstrendur,
o. fl. o. fl.
Nú hefur Landhelgisgæslan séð
um gasflutningana og annað er
að þeim lýtur frá áramótum 1968,
væri nú gaman að fá upplýsingar
frá starfsmönnum vitamálastjóra,
hvernig ástand vitanna sé í dag,
hvernig þeim gangi að komast út
í vitana þar sem flutningur á sjó,
eingöngu, getur átt sér stað og
hver sé fengin reynsla eftir missi
vitaskipsins.
Og hvað segja vitaverðir nú?,
hvað finnst þeim um þetta breytta
fyrirkomulag. Skyldi sjófarend-
um finnast nokkuð athugavert
við vitakerfið og ljóshorn vit-
anna, innsiglingamerki eða önn-
ur leiðarmerki við strendurnar
sem beinlínis mætti rekja til van-
rækslu vegna viðhaldsleysis, eða
er kannski ratsjáin orðin eitt og
allt ?, og þar af leiðandi skipti
þetta engu máli hvort vitarnir
séu réttir eða rangir logi eða logi
ekki.
Að endingu vil ég heils hugar
taka undir orð Jóns Eiríkssonar,
það hefur gerst alltof lengi að
menn, sem ekkert vit hafa á sjó-
mennsku eru að stjórna ýmsum
opinberum þj ónustufyrirtækj um
fyrir sjófarendur á bak við skrif-
borðið, án nokkurra tengsla við
sjómennhvað þá heldur að þegnar
séu ýmsar ábendingar frá sjó-
mönnum eða samtökum þeirra.
Guömundur Hallvarðsson
gjaldkeri
Sjómannafélags Reykjavíkur
VlKINGUE
346