Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1973, Blaðsíða 18

fyrir vélstjóra, sem búnir eru að
starfa í allt að aldarfjórðung, að
setjast á skólabekk á ný, sumir
hverjir eru orðnir afar og farnir
að grána í vöngum.
Mér virðist að tíminn hafi verið
helst til naumur fyrir þetta náms-
efni, en eins og Örn Steinsson
segir í grein um fyrra námskeiðið
í 6. tbl. Víkings: „ . með nám-
skeiðshaldi af þessu tagi er góð
undirstaða lögð að sjálfsnámi
nemenda. . og vil ég taka undir
þessi orð Arnar.
Of langur tími finnst mér hafa
liðið frá því ég útskrifaðist úr
vélstjóradeild fyrir 25 árum.
þar til mér gafst tækifæri til að
kynnast nýjungum, sem komið
hafa fram í vélum á þessu tíma-
bili.
Æskilegt væri að námskeið
sem þessi yrðu árviss liður í
starfsemi Vélskólans, og ætti með
því að vera hægt að brúa bilið
sem verður milli eldri og yngri
vélstjóra og skapast óhiákvæmi-
lega í þróun tækninnar. Heppilegt
hefði verið, að námskeiðið hefði
staðið einni til tveim vikum leng-
ur, og fleiri greinar hefðu verið
teknar fyrir. Ég saknaði þess t.
d. að fá ekki tilsögn í efnagrein-
ingu á olíu og reyk. Ennfremur
í stillingu á olíuverki véla, með-
ferð á eldsneytisdælum og eld-
snevtislokum.
Kvnna hefði mátt störf í
áburðarvei'ksmiðju, sementsverk-
smiðiu, álveri, ennfremur salt-
vinnslu og málmbræðslu. Ég
vænti þess, að skólastjóri ogkenn-
arar taki þessa ábendingu til at-
hugunar fyrir næsta námskeið
vélstjóra.
í sameiginlegri kaffidrvkkin
konnara og nemenda sleit Andrés
Guðiónsson skólastióri námskeiði
þessu. Þeim sem að námskeiðum
þessum stóðu ber heiður og þökk
fvrir framtakssemina og er hún
Vélskólanum til mikils sóma.
Þorsteinn Ársælsson.
UR MINNINGUM HALLFREÐS
GUÐMUNDSSONAR
FYRRV. HAFNSÖGUMANNS, AKRANESI
Ég er fæddur 23. júní árið 1896
að Seljalandi í Gufudalssveit, en
það er á Barðaströndinni. Það
voru erfið ár þá og foreldrar mín-
ir voru fátæk og þegar ég var
hálfs annars árs, var heimilið
leyst upp. Mamma og pabbi urðu
að sjá að meira eða minna leyti
'f ellefu börnum, sem fóru á tvist
ag bast.
Faðir minn kormst alla leið
austur á firði í hrakningi sínum
og dó á 98 ára afmælisdaginn
sinn í Berunesi við Berufiörð. Það
var 20. nóvember árið 1948.
Mamma dó árið 1926.
Ég slitnaði alveg úr tengslum
við foreldra mína og hafði ekkert
samband við þau. Ég leit á fóstur-
toreldra mína Björn Biörnsson í
Fremri Gufudal og Sigríði Jóns-
dóttur konu hans, sem mína for-
Qldra, en til þeirra fór ég þegar
fjölskyldan flosnaði upp. Guð-
mundur bróðir minn var þarna
'íka, í Framra Gufudal, og hann
býr núna í Reykjavík og er 80
ára gamail.
Hjá þeim Birni og Sigríði ólst
ég svo upp til 14 ára aldurs. er
ég fór að sækja sjóinn. Ég fékk
sveita uppeldi, en fékk snemma
mikla löngun til þess að komast
á sjó. Fóstri minn hafði vinnu-
menn, sem verið höfðu á skútum
og þeir sögðu mergiaðar sögur.
Líka átakanlegar sögur, eins og
af Ino-varsslvsinu 1906. b°gar
fiskiskútan Ingvar strandaði á
Engeyjarsundi. Það var eitthvað
annað að vera á sjó, þar sem eitt-
hvað karlmannlegt var að gerast
og eitthvað spennandi, í stað þess
að rölta eftir fé sí og æ í óendan-
legum smalamennskum.
í þá daga lifði þjóðin allt öðru
andlegu lífi, en núna er. Þá var
gamla þjóðtrúin enn við lýði og
myrkfælnin var eftir því. Ég held
að við Guðmundur bróðir höfum
talið það víst að þegar fólk dó, þá
gengi það aftur með það sama.
Þessi myrkfælni læknaðist ekki af
mér fyr en í spönsku veikinni ár-
ið 1918, en þá kom dauðinn mjög
við sögu.
Sem dæmi um aiþýðutrúna var
það, að einu sinni dóu tvær kerl-
ingar um sama leyti fyrir vestan.
Það var komið með þær heim á
kirkjustaðinn til greftrunar á
sama degi. Auðvitað myndu þær
ganga ljósum logum, um það var
ég viss.
Hvernig lízt þér nú á. Tvær
kerlingar grafnar sama daginn
sagði Haraldur Guðmundsson
(síðar ráðherra) við mig.
Ja satt segirðu. Það verður
skemmtilegt, eða hitt þó heldur,
svaraði ég.
Til sjós 14 Ara
Ég var 14 ára, þegar ég fór
fyrst til sjós. Til fiskiróðra á vor-
vertíð í Álftafirði við ísafjarðar-
djúp.
Vorvertíðin stóð þá frá pásk-
um fram á Jónsmessu, eða síðari
hlufa júnímánaðar. Formaðurinn
á bátnum hét Biarni Siprurðsson
frá Steini í Álftafirði. Við vorum
fimm á að mig minnir, en þetta
var mótorbátur.
Það var notuð þessi gamla að-
ferð, að beita í köggla, en beitan
var innvols úr grásleppu. Hún
var ágæt.
Ég var samt enn um sinn við-
loðandi heimilið í Gufudal, þótt
ég væri byrjaður til sjós. Fóstur-
móðir mín hafði dáið árið 1907
og árið 1915 brá Björn fóstri
minn búi. Hann lézt 1947, eða
1948 þá háaldraður maður.
Þegar ég fór svo að heiman réði
ég mig til ólafs Bergsveinssonar
í Hvallátrum (eyja á Breiða-
firði), þeim annálaða dugnaðar-
manni. Þar var þá mikið bú, 30
VlKINGUR
370