Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1973, Blaðsíða 25
Á frívaktinni
Það var í undirbúningi stór-
veisla í yfirmannamessanum og í
forsalnum var bætt við nokkrum
fatahengjum. Miði var festur upp
og á honum stóð:
„Aðeins fyrir yfirmenn".
Einhver hafði svo krotað neðst
á miðann:
„Má einnig nota fyrir yfir-
hafnir!“
ák'
Þennan frakka verð ég að fá með
afslætti, það vantar efsta hnappa-
gatið og neðstu töluna!
I bandarískri borg lét stúlka
taka mann fastan af því að hann
kallaði hana kjúkling. Dómarinn
lét vega stúlkuna, reiknaði út
hvað hún míyndi kosta sem kjúkl-
ingur og lét nafngefandann borga
þá upphæð í sekt.
ák
Sýndu mér ferðatöskuna þína
.... Ef hótelmerkið hefir verið
límt á vinstri hlið töskunnar, þýð-
ir það, að auðvelt sé að umgang-
ast yður og að þér gefið góða
þjónustupeninga. Ef merkið er
hægra megin: Það er erfitt að
gera yður til geðs. Ef merkinu er
stillt öfugt í horni töskunnar:
Þér gefið lítilf j örlegt þjóustufé.
Þetta er — samkvæmt því er
Milano-blað upplýsir — innbyrðis
dulmál hjá hótelstarfsmönnum
við Riviera-ströndina á Italíu.
lgnace Paderewski elskaði
hlj óðfærið sitt mest af öllu, en þar
næst elskaði hann að spila póker.
Á hljómleikaför sinni um Am-
eríku hafði hann ætíð með sér
í einkajárnbrautarlest sinni hóp
af vinum, sem voru bandvitlausir
spilarar. Og aldrei hættu þeir að
spila fyrr en ferðinni var lokið.
Eitt kvöld þegar hann var að
skera sér ost til þess að fá sér
hressingu að kvöldi, skrapp hníf-
urinn til og skar hann í fingur
á hægi’i hendi.
Hinir hrukku við þegar þeir
sáu að honum blæddi.
„Þetta er hræðilegt", kveinaði
einn þeirra. „Heldurðu að þú get-
ir nú spilað?“
„Vitanlega get ég spilað“, sagði
Paderewski önugur. „Ég get gefið
með vinstri hendi!“
&
Voruð það þér, eða systir yðar,
sem ég var trúlofaður hérna um
árið?
Hvorug okkar, það hlýtur að
hafa verið hún mamma, já eða
amma okkar!
ák.
Flest fólk er í andlegum skyld-
leika við hinn gamla guðfræðing
er sagðist ávalt vera tilbúinn að
breyta um skoðun, en hann hefði
gaman af því, að kynnast þeim
er gæti fengið sig til slíks.
Snjallt ráö.
Michael Gorman, einsog fleiri
starfsmenn við aðal póststöðina i
Buffalo í New York voru lengi
búnir að ergja sig yfir benzín-
þefnum sem stóð aftur úr bílun-
um er stóðu við stöðvarpalla hjá
þeim og komu með eða tóku póst-
poka. Stofnað var til samkeppni
um hvernig bezt yrði ráðin bót á
þessu. Michael hlaut verðlaunin.
Ráð hans var „að stöðva mótor-
inn meðan afgreiðsla fer fram!“
&
Auðmaður nokkur auglýsti eft-
ir einkabílstj óra og sagði við fra,
sem var meðal umsækjenda:
Ég vil ekki nema mjög gæt-
inn mann, — mann, sem ekki
hættir á neitt“.
„Þá er ég einmitt maðurinn,
sem yður vantar, svaraði frinn.
„Get ég fengið kaupið mitt fyrir-
fram?“
fnni í svörtustu var olíukóngur
einn arabískur á villdýraveiðum.
Hann var nærsýnn, hvað hann
auðvitað viðurkenndi ekki.
Hvað heitir dýrið, sem ég var
núna að leggja að velli?
Hann hét Joe Lumbo, yðar há-
tign svaraði einn þjóna hans og
hneigði sig í auðmýkt.
VÍKINGUR
377