Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1974, Side 21

ég hefði verið að stela hundrað
krónum.
„Já, en það hef ég heldur ekki
gert, stelpan gaf mér þessar
hundrað krónur — og meira til“.
„Nei, þetta dugar ekki. Þér vor-
uð ekki kærastinn hennar".
„Nú, þér vitið það, Nielsen, já
það getur vel verið. . “ .
Það kom ekkert út úr þessu, ég
sagði ekki meira en ég kærði mig
um. Daginn eftir, þegar ég var
fluttur upp til aðalyfirheyrslu,
mætti ég yfirlögregluþjóninum
frá fyrri réttarhöldum og hann
sagði: „Jæja, Lukkuriddari, nú
voruð þér farinn að sakna okkar!
Hvað er um að vera að þessu
sinni?“
„Nú, það er auðvitað flækingur,
og svo er dálítið annað; Nielsen
vill endilega láta það heita þjófn-
að, við sjáum nú til hvað setur,
maður veit aldrei hvað verður
fyrr en maður stendur fyrir dóm-
aranum“.
„Nei, það er nokkuð til í því“,
sagði hann.
Ég var við níundu yfirheyrslu
í þetta skipti fyrir framan
splunkunýjan dómara, sem ég
hafði aldrei séð áður; það var
reglulega snotur maður með liðað
hár.
„Jæja, Lukkuriddari“, byrjaði
hann alveg svona.
„Já, afsakið, herra dómari en
ég heiti Charles Laurids Jensen.
„0, verið ekki að skammast yð-
ar fyrir nafnið yðar; yður þykir
nú svo gaman að dansa við ungu
stúlkumar".
„Já, það fer nú eftir því hvað
dettur upp í fangið á manni herra
dómari, kannski einhverjar, sem
eru léttari á fæti en aðrar“.
„Nú, og þér eruð tuttugu og
fjögurra ára. Það er Ijómandi
aldur“
„Já, guði sé lof, þegar annars
ekkert amar að. er það víst bezti
tíminn, sem maður lifir“.
„Já, og líka til að vinna“, sagði
hann.
„Já, herra dómari, ég vinn líka
mikið“.
„Já, já, en það er víst við að
lenda í tugthúsinu".
VlKINGUR
„Nei þar held ég mig utan
dyra eins lengi og ég get, en ég
vinn tilfallandi vinnu, hvað sem
fyrir kemur. Það getur verið á
eyrinni, og ég er heldur ekkert
banginn við, að taka til liendi á
torginu, þegar knífir. Nú þyrfti
ég helzt að komast í dálítið góða
vinnu, því að það fer nú að líða
að jólum, og fólk þarf þá gjarna
að hafa flesk og aðrar kjötvörur
á heimilinu“.
„Þá finnst mér, að þér ættuð
að flýta yður að losna aftur, svo
að þér komizt í einhverja þén-
ustu“.
„Já, auðvitað, með fullri virð-
ingu, herra dómari, en það fer
ágætlega um mig þar sem ég er,
ég fæ fleskið fært inn um dyrn-
ar“.
Við það þagnaði hann, en svo
sagði hann, að hann hefði heyrt
frá öðrum dómsmálum, að ég væri
ekki einn af þeim, sem væri gef-
inn fyrir að draga málin svo á
langinn, og ég vissi víst vel, að
það gætu orðið nokkrir mánuðir.
„Já, og hálft ár, herra dómari,
og þá kannski allt í vitleysu, en
þá verð ég að sætta mig við ill
örlög, en það mun rétt vera, að
síðasta skiptið vildi ég gjarna
ljúka málinu í skyndi, en nú hef
ég svo hreina samvizku, og þá er
mikið hægt á sig að leggja“.
Dómarinn fór að rugga sér á
stólnum:
„Það er leiðinlegt, Jensen, að
þér skuluð láta svona, svo að ég
verði að baka mér alla þá fyrir-
höfn að útvega sannanir gegn yð-
ur, því að það er mér í lófa lagið“.
„Já, herra dómari, ég er ekkert
gefinn fyrir að valda dómurunum
óþægindum, en því er nú verr og
miður, að ég verð að halda fast
við það sem ég hef sagt. Að við-
urkenna eitthvað, sem ég hef ekki
gert, á ég ómögulegt með. Það er
ekki virði þessara tveggja daga
upp á vatn og brauð, herra dóm-
ari. . . “
„Nú, ekki það. Jæja, jæja, þér
getið að minnsta kosti verið alveg
vissir um, að þér verðið dæmdir,
hvort sem þér viðurkennið eða
ekki“.
„Já en afsakið full. . ., herra
dómari, en það er nú það góða við
það“.
Þá var ég færður út.
Nú var það stelputæfa, sem hét
Valborg, og hún hafði komið öll-
um þessum leiðindum af stað. Ég
hafði kynnzt henni á búllu í
Vegamótagötu og við höfðum
verið saman í þrjá-fjóra daga og
á nóttunni var hún heima hjá
mér. Hún þekkti aðra skjátu, sem
heitir Oda, — þær eru svona
skvísur, sem hafa fyrir atvinnu
að plokka náungann — við sátum
svona öll þrjú á einni búllunni, og
þá kom trésmíðanemi, sem hafði
fengið útborgað og hann var á
fylliríi og seðlarnir stóðu út úr
veskinu. Grissurnar læstu í hann
klónum, og hann vildi ekki hafa
mig með, svo að þær fóru einar
með honum út á Skógarstað. Þar
völsuðu þau um og inn til bæjar-
ins aftur og í dýragarðinn og
Vaxmyndasafnið, og þau sáu
feitu stúlkuna og ég veit ekki hvað
og hvað þær höfðu ekki eytt pen-
ingum mannsins í. Svo hitti ég
þær tveimur dögum seinna um
21