Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1975, Qupperneq 8

Þórir Hinriksson, skipstjóri, segir
frá dvöl sinni í Indlandi,
en hann kenndi Indverjum fiskveiðar
á íslandssmíðuðum bátum
Þótt veröldin hafi skroppið sam-
an á tímum flugferða og batnandi
efnahags, þá eru stærstu þjóðir
veraldarinnar ennþá víðsfjarri.
Kína, Japan og Indland og fleiri
af fjölmennustu þjóðum heims,
eru fyrst og fremst í kennslu-
bókum, blöðum og útvarpi.
Samt höfum við stjórnmála-
samband við þessar þjóðir og dá-
lítil viðskipti .
Um daginn hittum við íslenzk-
an skipstjóra, Þóri Hinriksson
frá Isafirði, en hann hafði þá
dvalið í Madras á Indlandi, þar
sem hann kenndi Indverjum fisk-
veiðar með trolli, ásamt öðrum
íslenzkum skipstjóra. Þórir er 43
ára gamall. Báðum við hann að
segja lesendum Víkingsins ofur-
lítið frá kynnum sínum við Ind-
verja.
ByrjaSi ungur til sjós
— Hvar stundaðir þú sjó-
mennsku á íslandi? spurðum við
fyrst.
— Ég stundaði sjómennsku við
Isafjarðardjúp á bátum, að sjálf
sögðu byrjaði ég mjög ungur,
eins og tíðkaðist fyrir vestan.
Ennfremur var ég nokkuð á tog-
urum, t. d. stýrimaður á Gylli
40
frá Flateyri svo eitthvað sé nefnt,
síðan stýrimaður á Guðmundi
Péturs, (austurþýska togaran-
um) og síðan byrjaði ég sem skip
stjóri í Súðavík og víðar.
— Svo heldurðu til Indlands?
— Eg fór til Indlands, eftir að
ég ákvað að leggja mína útgerð
niður. Sem kunnugt er, þá höfðu
verið smíðaðir tveir stálfiskibátar
í Hafnarfirði fyrir Indverja. Það
var gert ráð fyrir því að íslenskir
sjómenn myndu kenna Indverj-
um meðferð bátanna og veiðar-
færanna. Bátunum sigldum við
til Hamborgar þar sem þeir voru
settir í stór skip, sem flutti þá til
Indlands. Hvor bátur um sig var
60 smálestir að þyngd. Gengu
flutningarnir vel, en vegna stríðs-
ins við Bangladesh var ekki taiið
þorandi að sigla þeim til Madras.
Komu bátarnir til Madras í apríl
1972.
Bátarnir lágu í hirðuleysi
í Hamborg
— Við komum þangað um líkt
leyti, ég og Þórður Oddsson, sem
einnig var þarna og það gekk
heldur brösótt að reka bátana
þama í Indlandi. Við eru báðir
skipstjórnarlærðir menn, en
höfðum minna vit á vélabúnaði,
en þar eð bátarnir höfðu legið
í hálfgerðu hirðuleysi í Hamborg,
komu fram gallar, sér í lagi í raf-
kerfi og þótt unnt væri að fá
hæfa vélfræðinga til viðgerða í
Madras, þá voru engir varahlutir
til og því varð að tjasla hlutina
og lappa upp á þá í stað þess að
skipta um stykki. Þetta olli gífur
legum erfiðleikum og kostnaði.
— En svo við víkjum að sjálf-
um veiðunum. Þessir bátar áttu
að stunda rækjutroll, var það
ekki?
— Jú, þeir voru með rækju-
troll, sem kom héðan að heiman.
Það kom fljótlega í ljós að þessi
veiðarfæri hentuðu ekki við að-
stæðurnar þarna, eða sá útbúnað-
ur sem við höfðum meðferðis var
ekki nógu góður. Það tók tíma að
fá þetta í lag, láta smíða stærri
toghlera og gera breytingar á
vörpunum, en þá fór veiðin að
aukast.
Rækjuveiðar bmgðust
— Þó skal það tekið fram, að
þær upplýsingar sem við höfðum
við rækjuveiði á þessum slóðum
stóðust því miður ekki. Við feng-
um kannski einhverja rækju einn
eða tvo daga, eða í stuttan tíma,
VÍKINGUR