Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1980, Qupperneq 12

augum, þar sem hægt er að velta
hugsunum á öldunum, drekkja
þeim í svölum sjó og láta sig
dreyma, heldur þurfti þessi njóli
líka að spyrja eins og hálfviti.
— Ef það verður slys er reynt
að koma manninum sem fyrst
undir læknishendur. Annars er
venjulega ekki hægt að gera neitt
nema deyfa menn og bíða þess að
náist i lækni. Gísli var ögn hissa á
því hve svar hans var vingjarnlegt
og skilmerkilegt og bætti við:
Annars er ekki venja að farþegar
séu hér upp í brú.
— Ég skil, svaraði farþeginn án
þess að sýna á sér fararsnið:
Hvemig eru þeir deyfðir?
— Morfín, eða einhverri drullu
úr sjúkrakassanum, svaraði stýri-
maðurinn stuttlega. Farþeginn
þagði og reyndi að sjá framan í
stýrimanninn þar sem hann hvíldi
með annan alnbogann í glugg-
anum. Blárri birtu siglingaljós-
anna brá stundum á annan vang-
ann eftir því hvernig skipið lá í
sjónum, og honum fannst hann
ekki vera að horfa á andlit, heldur
skrælnaðan pappa með tveim
glitrandi teiknibólum í.
Þarna stóðu þeir í myrkrinu
finnandi óþægilega mikið hvor
fyrir öðrum, en samt sögðu þeir
ekki neitt og það var ekki fyrr en
eftir drjúga stund sem farþeginn
virtist vakna af dái; hann gekk al-
veg að stýrimanninum og sagði
alvarlegur í bragði: Skipstjórinn
sagði að þú værir með lyklana að
apótekinu og gætir gefið mér eitt-
hvað við sjóveiki. Mér er bæði
óglatt og líður hræðilega.
Það var alvaran í fari farþegans
sem gerði það að verkum að Gísla
fannst eins og hann væri að gera
grín að sér og á bak við einlægnina
í andlitinu byggi 'dulin hláturs-
gretta, sem gæti brotist fram á
augnabliki, og hann væri alls ekki
sjóveikur. Hann rölti samt á stað
niður og spurði sjálfan sig hvers
vegna í fjandanum hann væri að
12
láta þennan strákgopa fara í taug-
arnar á sér. I seinni tíð var hann
annað hvort úti á þekju og fjarri
því sem gerðist kringum hann eða
hann skynjaði asnalegustu smáat-
riði í slíkri nálægð að þau ætluðu
að kæfa hana. Sama gerðist þegar
hann opnaði sjúkrakassann og
tíndi fram nokkrar magapillur.
Honum fannst eins og farþeginn
andaði ofan í hálsmálið á sér og
væri alveg ofan í sér, svo hann
þurfti að taka á honum stóra sín-
um til að hrinda honum ekki frá
eða hreinlega berja hann.
Hann hagræddi kassanum aftur
í efstu hillunni og læsti skápnum.
Læsingin var ögn stirð og hann
varð að ýta á hurðina, svo brakaði
í tréverkinu, þá small hún í lás.
Honum fannst farþeginn fylgjast
með hreyfingum sínum eins og
köttur sem vakir yfir bráð. Sér til
nokkurrar furðu heyrði hann
sjálfan sig bjóða góða nótt um leið
og hann lokaði sjúkraklefanum á
eftir sér og flýtti sér upp í brú.
— Ég er að verða eitthvað
ruglaður í seinni tíð, sagði hann
við karlinn þegar þeir sátu síðar
um nóttina og drukku bjór: Þetta
helvítis myrkur og kuldi hérna
inni, manni hitnar ekki einu sinni
af brennivíni lengur, verður bara
þyngri og svartari. Einu sinni
þurfti ég ekki nema einn bjór og
þá lýstu regnbogaljós í öllum átt-
um og maður gat riðið öllu laus-
legu .. .
— Blessaður vertu ekki að
þessu skæli maður, svaraði karl-
inn og reiddist svartagallsrausinu í
vini sínum: Þú verður heima í
næsta túr og kippir þessu í liðinn
með krakkana. Vertu bara feginn
að vera laus við kerlinguna, hún
var hvort sem er ekki í öðru en
halda framhjá þér, hvort sem hún
var heima eða hér um borð.
— Hér um borð? át Gísli upp
og starði tortrygginn á karlinn.
— Hvað heldurðu að hún hafi
verið að gera á meðan þú stóðst
vaktina. Heldurðu að hún hafi
bara spilað olsen-olsen niðri hjá
vélstjórunum, þú vissir það vel,
þeir voru allir á henni.
Gísli spyrnti við fótum og
kreisti bjórflöskuna. Hann sá fyrir
sér unga glaðlynda konu sem hló
eins og hrossagaukur, svo var
hann kominn upp í sveit og loftið
fullt af hrossagaukum og hann
hljóp á eftir henni og stökk á hana
og þau féllu saman í græna töð-
una, og hún hélt áfram að hlæja
eins og hrossagaukur.
— Djöfulsins della, sagði hann
og drakk út: Maður hugsar of
mikið. Bara ef hægt væri að gefa
skít í hlutina.
Þegar birti var komin þoku-
mugga. Veðrið hafði gengið niður
um nóttina en sjór var enn
þungur. Gísli var enn á vakt
og ætlaði niður um leið og þeir
væru komnir í gegnum Pent-
ilinn; þar lá þokan lægra en
var svartari og þeir radarlausir.
Fremst í sundinu ultu bólstrarnir
inn í sig og í fyrstu var engu líkara
en þeir rækju hana á undan sér
eins og hvítan þurran reyk, en svo
fór að ýra úr henni og allt í einu sá
ekki út úr augum eins og svart
tjald hefði fallið fyrir áttirnar og
út úr sortanum barst þrumugnýr
sem yfirgnæfði þokulúðurinn og
regnið lamdi á gluggunum.
Farþeginn hrökk upp við
ærandi hávaða, eins og frum-
sögudýr ræki upp dauðaöskur, og
rétt á eftir titraði kojan þegar vél-
arnar fóru á fulla ferð. Grá birtan
lak inn köld og fjandsamleg. Aftur
nötraði skipið af hásu öskri og
herpti saman vöðvana í öxlum
hans. Hvað var að gerast? Voru
þeir strand eða lentir í lífshættu?
Hann kastaði undir sig fótunum
og var kominn upp í brú áður en
hann vissi af. Þar var allt með
stakri ró; tveir hásetar, og báts-
maðurinn voru að einhverju
stússi. Gísli stóð sjálfur við stýrið
og karlinn kominn með húfuna:
VÍKINGUR