Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1980, Síða 38

Hann fór nú að tygja sig til,
sjóbúast. Hellti kaffinu á brúsa, er
hann síðan tróð ofan í ullarsokk. í
matarkassann setti hann rúg-
brauðshleif, kæfubita, smjör og
tvo kjötbita. Og þá var bara eftir
að fylla á blöndukútinn, hann var
ómissandi á sjónum.
Hann slökkti á olíuvélinni,
stakk tóbakspung og pipu í vas-
ann, gekk út og-læsti vandlega.
Beitu þurfti hann að taka með
sér í frystihúsinu á leiðinni, setti
hann því matarkassann og
blöndukútinn í hjólbörur og hélt
af stað.
Hann stytti sér leið með því að
fara hliðarstíg niður að frystihús-
inu, fékk afgreidda eina pönnu af
síld og hélt síðan á bryggjuna.
Þarna í lognkyrrunni, hvítmál-
uð á skrokk með rauða borð-
stokka, hjúfraði Ránin sig að
bryggjunni, eins og barn við
móðurbrjóst, auðsveip með slaka
á endum.
Hún var aðeins tvö tonn, með
færeysku byggingalagi, vel reist til
beggja enda. Volvo Penta vél, er
aldrei sló „feilpúst“. Milli þeirra
voru sterkar taugar, er byggðust á
gagnkvæmu trausti. Til að bregð-
ast henni ekki þá reyndi hann að
ofbjóða henni ekki, hvorki að of-
keyra né ofhlaða.
Þeim hafði aldrei hlekkst á.
Hann kom beitunni fyrir í
skutstíunni, breiddi seglpjötlu
yfir, gangsetti vélina og sleppti.
Er út úr höfninni kom tók hann
stefnu til norðurs, út og norður
kölluðu þeir það, tók strigapoka,
braut hann saman og setti á
afturþóftuna, settist á hann og
mundaði stýrisvölinn.
Þetta yrðu alltaf tveir tímar.
Hann leit til víkurinnar, nú var
farið að rjúka á nokkrum bæjum.
Ekki öfundaði hann þá er í landi
voru. Það var alltaf þetta sama,
mjólka beljurnar ef einhverjar
voru, bera vatn heim í fötum úr
brunninum, síðan var haldið til
vinnu, annaðhvort i frystihúsinu
eða í salthúsinu, það er að segja
þeir sem höfðu aldur og heilsu til,
voru ekki of gamlir eða of ungir.
Þeir yngri léku sér í fjörunni, en
þeir gömlu voru að þessu eilífa
rölti á bryggjuna eða þeir sátu á
sjávarkambinum fyrir neðan salt-
húsið og töluðu um veður og
aflabrögð, reyktu, tóku í nefið,
sumir tóku upp í sig og voru þeir
jafnan fátalaðri, það fylgdi því.
Nei hann öfundaði ekki þessa
menn, hló frekar hugur í brjósti
yfir því að hann vissi að það voru
þeir, sem öfunduðu hann. Er hann
kom að landi, oft með góða afla,
þá fylgdu þeir hverjum fiski eftir
með augunum, er hann kastaði
þeim á land.
Sjálfsagt kæmi að honum, en
hann hafði alltaf einrænn verið,
svo ekki var víst hvernig hann félli
inn í félagsskapinn.
Hann var enn grunnt undan. Er
hann leit fyrir borð, sá hann
greinilega til botns þar sem þang-
slæðurnar byltu sér til værðarlega
líkastar hafmeyjarhári.
Þarna niðri var nógur fiskur,
það vissi hann, en aldrei skyldi
hann koma að landi með eldrauða
þaraþyrsklinga, heldur færi hann í
land árinu fyrr. Enda var sá rauði
fullur af hringormi og illa séður í
frystihúsinu.
EnginvettSngatök
Rauðu MAX VINYLglófamir eru öll véttlingatök.
með grófri kmmpáferð. Um endinguna vitna þeir sem nota þá.
Hún auðveldar erfið störf og útilokar
MAXf Rauðu MAX VINYLglófamir.
Heildsölubirgóir og dre'ifing Davíö S. Jónsson og Co. hf. S 24333.
38
VÍKINGUR