Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1980, Page 42

monster þarna niðri setja á fulla
ferð. Það mætti draga hann um-
hverfis hnöttinn ef það hefði út-
hald til.
Allt hafði þetta tekið í mesta
lagi hálfa mínútu.
Hann lét fallast örmagna niður í
framstíuna. Þar lá hann á grúfu í
fiskkösinni og kastaði ofsalega
upp. I hvert skipti sem hann kúg-
aðist var eins og rekinn væri hnif-
ur í brjóstið á honum.
Hann hlaut að vera brotinn,
brjóstkassinn, hefur lemstrast á
borðstokknum. Sársaukinn var
svo ógurlegur að hann beið eftir
að ælan kæmi blóðlituð upp úr
honum.
Hvað átti hann að gera? Átti
hann að berjast við þessa skepnu
eða skera á og halda í land, það
væri sjálfsagt það eina sem vit
væri í. Hann myndi aldrei halda
þetta út hvort sem væri, stórslas-
aður maðurinn.
En hvað, þá yrði hann fyrstur
að landi, kæmi í land á miðjum
degi. Það hafði aldrei skeð. Hann
sá nú bara fyrir sér glottið á þeim
kambsmönnum er hann leggði að,
búinn að missa færið. Sá hefur nú
verið fljótur að bregða hnífnum á
til að forða sér, myndu þeir hugsa.
Hann ætti að fara að koma sér á
kambinn, skilur hann ekki að
hann er orðinn gamall, þekkir
hann ekki sinn vitjunartíma.
Skárra er það nú stoltið.
Tóbaksgusurnar myndu svífa
um bryggjuna og hverri fylgt eftir
með meinlegu glotti, erekki þyrfti
skýringar við.
Nei, hann skyldi berjast meðan
færið héldi og ekki hætta fyrr en
hann í það minnsta sæi framan í
þennan ófögnuð þarna niðri.
Honum fannst að hann yrði að
byrja á því að koma vélinni í gang.
Honum myndi líða betur að hafa
hana í gangi, notalegra að heyra
vélarhljóðið taktfast. Eins og hann
væri þá ekki einn lengur.
Hann skreið afturí, gekk seint,
var þungfær, rennandi blautur og
helsár allur. Tókst að koma vél-
inni í gang. Þetta var betra eins og
hann hafði haldið.
Hann fór síðan aftur fram á og
tók á færinu, það var ennþá lítils-
háttar slaki á því. Hann yrði að ná
honum inn. Hann var rétt að
byrja, er aftur hvein og söng í
færinu og það tættist úr höndum
hans. Nú snarsnerist báturinn og
tók síðan skriðinn áfram. Hann
var mest hræddur um að færið
skærist á borðstokknum, seildist
inn í stafnskápinn og náði í stakk-
inn sinn og reyndi að troða honum
undir til hlífðar. Það tókst. Nú
yrði hann að vera tilbúinn að hala
inn allan þann slaka, er tilgæfist,
um leið og skepnan gæfi eitthvað
eftir.
Hann beið rólegur, þetta var að
öllum líkindum hákarl hugsaði
hann, þá vantaði nú illilega ífær-
una og hvort sem væri þó að þetta
væri stórlúða, þá voru þessar
skepnur óviðráðanlegar án ífæru.
En það var sama þó hann gæti
aldrei innbyrt þessa skepnu, þá
vildi hann berja hana augum.
Enginn bátur var sýnilegur sem
fyrr, svo ekki gat hann vænst
neinnar aðstoðar, það var allt í
lagi hann var vanur að berjast
einn. Það var verst með múkkann,
hann var horfinn og var þó jafnan
þaulsætinn. Kannski hafði hann
haldið að hann lægi þarna fyrir
föstu, þar sem hann hafði ekki
innbyrt fisk í lengri tíma, eða
boðið í grun að þarna væri í
vændum sá hildarleikur, er best
væri að forða sér frá í tíma.
Múkkinn vissi lengra en nef hans
náði, það hafði hann oft reynt.
Já vissulega var hann í nokkr-
um skilningi fastur við þessa
höfuðskepnu þarna niðri, en úr
því yrði nú fljótlega skorið, hver
var fastur við hvern.
Skyndilega var kippt í færið.
Hann hélt því ekki, sem fyrr og nú
var hann farinn að finna illilega
fyrir því að hann var vettlingslaus
á annarri hendinni og skarst færið
heiftarlega inn í handarjaðarinn,
hann varð að gefa eftir. En það
var ekki eins mikill kraftur í átök-
unum og áður, að vísu rann færið
á enda og báturinn tók nokkurn
kipp áfram, en svo slaknaði aftur
á.
Hann fór nú að draga inn aftur,
slæmt var að hafa ekki aukapar af
vettlingum, en um það var ekki að
fást.
í fyrstu aðeins þumlungaði
hann því inn, skepnan lá svo
þungt í, en svo léttist það skyndi-
lega og þá dró hann eins hratt inn
og kraftar leyfðu.
Hann fann öðruhvoru kippi og
eins strikaði skepnan til, þetta
minnti hann á viðbrögð stórlúðu,
en gat það verið, hverskonar fer-
líki var þá annarsvegar.
En það yrði nú aldeilis fengur ef
hann kæmi með eina risastóra að
landi. Þá yrði nú gaman að sjá
framan í vinina. En eins og málin
stóðu nú þá virtist það borin von,
óskhyggja.
En hann varð, Drottinn minn,
bara í þetta eina sinn, síðasta sinn,
þó hann yrði að lofa því að þetta
yrði hans síðasti róður.
Hann var ekki vanur að ákalla
æðri máttarvöld sér til hjálpar, var
ekki trúhneigður, trúði frekar á
mátt sinn og megin. Hafði van-
rækt kirkjusókn og ekki kennt
börnum sínum neitt sem hét
bænir eða sálmar, enda af litlu að
miðla. Hafði látið átölulaust þó
þau væru fermd, svona til að halda
friðinn. En núna með hendina á
helsáru brjóstinu og tárvot augun
af sársauka, þá leit hann til himins
og ákallaði þann, sem öllu ræður
um hjálp.
Honum varð nokkuð ágengt,
áætlaði að kominn væri inn allt að
helmingur færisins. Hann gæfi
það ekki út aftur hvað sem það
kostaði, heldur setti hann fast í
tíma. Svo fóru kraftar hans dvín-
42
VÍKINGUR