Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1980, Síða 57

Eva Hreinsdóttir, skrifstofu Vélstjórafélags íslands:
Er gaman aö
vera vélstjóri?
Þessari Morgunpóstsspurningu
verður sjálfsagt svarað á ýmsa
lund, en ekki hér af mér og er hún
alveg út í bláinn sem fyrirsögn.
Mér var ætlað að skrifa smávegis
um tilgang og starfsemi Vélstjóra-
félags fslands, en ég get næstum
gert það með tilvitnun í lög fél-
agsins: „Tilgangur félagsins er að
gæta hagsmuna íslenzku vélfræð-
inga- og vélstjórastéttarinnar,
semja við rétta aðila um kaup
hennar og kjör almennt, stofna og
ávaxta sjóði, er verja skal til þess
að tryggja og bæta aðstöðu hennar
í lífsbaráttunni, stuðla að stéttvísi,
samhug og samvinnu félags-
manna“. Það er nú það. Til þess að
valda ekki ritstjóra blaðsins vand-
ræðum, verð ég þó líklega að
spinna eitthvað í kringum þetta
eða fara út í aðra sálma.
Sumum finnst, eftir því, sem ég
kemst næst, furðulegt, að vélstjór-
ar vilji þiggja laun fyrir sína vinnu.
Þeir, sem njóta þeirra forréttinda,
að fá að dunda sér niðri í vélar-
rúmi í steikjandi hita ilmandi
olíulykt, hlustandi á dynjandi
tónlist vélanna og sumir þeirra
þurfa ekki einu sinni að fara til
sólarlanda til að verða brúnir,
svartolían sér um það. Samt berj-
ast menn á vegum félagsins með
kjafti og jafnvel klóm fyrir bættum
kjörum þessarar stéttar.
Eitt sinn varð ég fyrir smáhappi,
sem gæti sem skólaritgerð haft
fyrirsögnina: „Þegar álit mitt á
vélstjórastéttinni óx um allan
helming“. Þór Birgir Þórðarson,
yfirvélstjóri á Mánafossi, tók að
sér að sýna mér vélarrúmið á því
skipi. Og hvílík sjón! í gegnum
einhvers konar netgólf blasti við
mér landslag, sem örugglega ekki
erlíkjandi viðSkaftafell,látum vera
hvort hefur vinninginn. Takkar,
rör, leiðslur, ljós, geymar, vindur,
skrúfur, dælur og sjálfsagt bullur
og strokkar og fleira, sem ég kann
ekki að nefna; Allt í einu rættist
gamall draumur eitt augnablik. Ég
varð pínulítil. Ég held næstum að
ég hafi aðeins búist við skafti út úr
einhvers konar skífu, sem á stæði:
Hægt, hratt, afturábak, áfram. Það
sem Þór Birgir sagði mér um
gang vélanna, fór að mestu leyti
ofan garð og neðan, bæði vegna
skilningsleysi og hávaða. Mig
minnir, að ég hafi spurt hann,
hvort alltaf léti svona hátt í vélun-
um og hann hafi starað á mig
augnablik og hrópað síðan, að
þessi hávaði væri aðeins frá ljósa-
vélunum. Ég kom aftur á skrif-
stofuna niðurbrotin manneskja,
því stolt mitt af minni einu reikni-
vél var að engu orðið.
Fá félög eiga jafnmarga samn-
ingsaðila og V.S.F.Í., enda er for-
maður félagsins eins og hvítur
stormsveipur þessa dagana á milli
sáttafunda. Á meðan hann sinnir
þessu aðalverkefni félagsins, eig-
um við, sem eftir sitjum að sinna
hinu. íhaldssemi sumra félags-
manna hefur þó löngum hindrað
eðlilega afgreiðslu mála. Eftir
fimm ára starf hjá félaginu, hitti ég
enn vélstjóra, sem horfa í gegnum
okkur kvenfólkið á skrifstofunni
og spyrja hvort enginn sé við. Ef
við breiðum úr okkur, syngjum og
stöndum á höndum, kóróna þeir
allt saman með því að bæta við:
„Já, en ég meina, er enginn karl-
maður við?“. Hvað sem fyrirsögn-
inni líður, er ekki alltaf gaman að
vera kvenmaður.
Vélstjórafélagið er engu síður
óheppið með sínar sumarbústaða-
framkvæmdir en L.Í.Ú., þótt af
ólíkum ástæðum sé. Fjárskortur
háir víst ekki þeim bæ. Þó eru
bjartari tímar framundan, því fél-
agið hefur selt Sparisjóði vélstóra
hluta húsanna, sem verða líklega
tilbúin til leigu í byrjun október.
Næsta sumarog jafnvel í vetur má
því búast í auknum mæli við
strípuðum vélstjórum á eða í
Laugavatni.
Ekki er alltaf gaman að vinna á
skrifstofu félagsins. Mikið af
vinnutímanum fer á alls kyns þras
við vinnuveitendur vélstjóra, sem
VÍKINGUR
57