Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1980, Side 59

Kynfræðslukennarinn reyndi
að hafa siðbætandi áhrif á nem-
endurna og lagði áherslu á það, að
þegar freistingin berði að dyrum,
skyldu þar aðeins leggja fyrir sig
eina spurningu. Er einnar klukku-
stundar ánægja eins mikils virði og
heilt líf í skömm og niðurlægingu?
Ein af stúlkunum rétti upp hönd
og spurði: — Hvernig í ósköpun-
um farið þið að því aðláta það
vara í heila klukkustund?
— Ég hef heyrf, að þú sért mikið fyrir að
steia eiginmönnum frá öðrum konum.
Gætir þú nú ekki stolið mínum.
★
Glímukappi var að halda ræðu
á ungmennafélagsfundi og sagði
meðal annars:
— Á söguöldinni voru íslend-
ingar menn. Þá voru þeir engar
lyddur, eins og þeir eru nú. Það
voru karlar, sem höfðu krafta í
kögglum. Þeirfóru tuttugu í Gretti
og höfðu hann ekki.
★
Tveir innbrotsþjófar voru búnir
að velja sér hús til að fara inn í.
Annar beið á verði úti fyrir meðan
hinn fór inn. Sá kom brátt aftur og
félagi hans spurði: — Fékkstu
nokkuð? Hinn hristi höfuðið dap-
urlega og sagði: — Nei, bölvuð
blókin sem býr hérna er lögfræð-
ingur. — Bölvað ólán, segir hinn.
— Heyrðu, tapaðir þú nokkru?
Bóndi einn á Suðurlandi hafði
ráðið til sín vetrarmann, sem hon-
um líkaði ágætlega við.
Eitt sinn er bóndi kom inn, kom
hann óvörum að konu sinni og
vetrarmanninum uppi á dívan í
stofunni.
Bóndi var ókvæða við og fór á
fund prests síns að ráðskast við
hann, hvað til bragðs skyldi taka.
— Þú verður að láta vetrar-
manninn fara, segir prestur.
— Ég má nú illa missa hann,
enda líkar mér vel við hann, segir
bóndi.
— Nú eða skilja við konuna, segir
prestur.
— Ekki vil ég það, og vandséð
að ég fái betri konu, segir bóndi.
Nú líður nokkur tími og hittast
þeir aftur bóndi og prestur, og fer
prestur að spyrja um einkamálin.
— Það er allt í lagi með þau,
segir bóndi. — Ég seldi dívaninn.
VÍKINGUR
59