Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1983, Blaðsíða 53

Smásaga
Hafliöi Magnússon, Bíldudal:
Státinn stýrimaður
í byrjun hafði ekki tekist að
ráöa aðra á bátinn til netaver-
tiðar en skipstjóra, stýrimann,
annan vélstjóra og kokkinn.
Þeir komu sinn úr hverri áttinni
og þekktust ekki fyrir. Það var
erfitt að fá menn á skip um
þetta leyti og þvi var oft merki-
legra samansafn i áhöfnunum,
en þegar betur áraði. Menn
komu úrýmsum atvinnugrein-
um og höfðu aldrei á sjó farið,
sumir höfðu drukkið sig út úr
öðrum störfum og prófuðu þá
sjóinn, aðrir höfðu aðeins
drukkiö.
Fljótlega hófst þessi fjögra
manna hópur að útbúa veiðar-
færi, setja kúlurog steina á net,
splæsa færi og sjerta og festa
kaðallykkjur í belgi. Fæði höfðu
menn á meðan á hóteli bæjar-
ins.
Skipstjóri var miöaldra mað-
ur, hið mesta prúðmenni. Ann-
ar vélstjóri var togaramaður og
haföi ekki veriö áður á veiðum
með þorskanet. Kokkurinn var
fyrrverandi þjónn og ákaflega
slæmur á taugum, en stýri-
maður var um sextugt, nokkuð
sterklegur og samanrekinn og
fljótlega kom i Ijós, að þar var
um stórmerkilegan kvist að
ræöa. Flann var spurður um
hve stór skipstjórnarréttindi
hann hefði.
„Ég hef þrjátíu tonna próf, en
hundrað og tuttugu tonna lær-
dóm og gæt vel siglt Pentilinn i
góðuveðri."
Menn litu þýðingarmiklu
augnaráöi hver á annan.
Fljótt kom i Ijós að stýrimað-
ur kunni litiö og ekkert til verka,
þó að hann þættist þaulvanur á
netaþátum.
„Ég held að hann sé alger-
lega klikkaður,“ sagði kokkur-
inn.
„Hann er kannski ekki alveg
vitlaus," sagði annar vélstjóri.
Hann er svona á tuttugu og
þremurellefu."
Stýrimaður af öðrum báti
staldraöi við að spyrja frétta.
„Hvernig gengur að ráða
mannskap?" spurði hann.
„Alveg prýðilega,“ svaraöi
stýrimaður. „Þaðvantarekkert
nema hásetana. Þetta eru allt
stórembættismenn, sem þú
sérðhéma."
Það þótti all nokkur vöntun á
Víkingur 53