Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1983, Blaðsíða 57

Betra að mæta vel í Skyldunni
Eitt sinn þegar Ásgrimur
erindreki SVFÍ var á ferö á
Suðurnesjum þeirra erinda að
hvetja skipstjórnarmenn til aö
mæta vel í Tilkynningaskyld-
unni, vildi svo til að hann hitti
fyrir i brúnni skipstjórafrúna en
ekki skipstjórann þar eð hann
hafðibrugðið sérfrá.
Frúin spurði hverra erinda
erindrekinn kæmi og sagði Ás-
grimur henni það. Spurði þá
frúin hvort karlinn sinn mætti
ekki vel í „Skyldunni" og kvað
erindrekinn svo vera. Þá sagði
frúin þessi eftirminnilegu orð.
„Látiö þið mig bara vita ef hann
mætir ekki i Skyldunni, hann
sefur þá ekki hjá mér þá nótt-
ina.“
Meðfylgjandi teikning sýnir
hvernig Ólafur Thorlacius sjó-
kortateiknari sér þessa at-
burði fyrir sér og mætti hún
verða öðrum til aövörunar eða
skemmtunar.
METTI HAMN EKKI 1 SKTIDUNNI
l.DAG? NÚ,,HAt|N .SEF.UR,
Þa ekki hja mer i nott!
FRÍVAKTIM
Steinn Steinarr bjó einu sinni i
hinu fræga Unuhúsi. Þá var
Erlendur, sonur Unu eigandi
hússins, og bjó á efri hæðinni.
Kvöld eitt varð hávaði mikill
og þvarg niðri hjá Steini útaf
einhverju, sem átti aö hafa
horfið.
Erlendur kom þá niður, og er
hann heyrði, hvað um var að
vera, sagði hann:
— Út með ykkur alla sam-
an! Hér á enginn að vera, sem
hefur eitthvað til að láta stela
frá sér.
Einn af þeim sem komst lifs af,
þegar togarinn Jón Forseti
fórst, var spurður, hvort hann
hefði verið kunnugur tilteknum
manni, sem var skipverji á tog-
aranum.
— Já, já, sagði hann, —
Það var ágætur maður. Ég
þekkti hann vel. Hann fórst
með mér á Jóni Forseta.
Guðmundur læknir var greiða-
maður á áfengisseðla, ekki
siðuren annað.
Einu sinni á bannárunum
kemur maður úr Dölum og bið-
ur hann um lyfseðla fyrir sig og
nokkra kunningja sína. Meðal
þeirra var Hildiþór á Harra-
stöðum, sem reyndar var
nýlega dáinn, en haföi þótt
gott í staupinu í lifanda lífi.
Guðmundur hafði frétt lát
Hildiþórs, lætur að visu lyf-
seöil út á nafn hans, en segir
um leið:
— Og drekkurhann enn.
Steini litli sat i strætisvagni
með mömmu sinni. Andspæn-
is þeim sat feikilega há og dig-
urkona.
Steini litli starði lengi högg-
dofa á konuna, sneri sér svo
að mömmu sini og spuröi:
— Er þetta allt saman einn
kvenmaður.
Víkingur 57