Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1984, Síða 59

Þaö var góöur bátur, Teistan, sagöi gamli maö-
urinn.
Fékkstu ekki oft vont á henni? spuröi ég.
Vont? sagöi gamli maöurinn. Hann var ekki
alltaf kræsinn þó lagt væri íhann. Þaö vargagn aö
maöur anaöi ekki aö neinu í blindni. Þá var ekki
radarinn eöa dýptarmælirinn. Maöur varö aö stóla
á veöurgleggni sína og barómetiö.
Nei, þaö varengin sætsúpa.
Þaö hafa styrkar hendur haldiö um stjórnvölinn,
trúi ég, sagöi ég.
Þaö skal ég ekkert um segja, sagöi gamli maö-
urinn. Maöur þekkti sjólagiö eins og fingurna á
sér. Báturinn, drengur minn, þáturinn, þetta var
listafleyta enda smíöaöur af besta smiö sem þá
var aö finna. Þaö mátti gæta sín á henni í mót-
höggi, slá af ef komu stórir gúlar. Hún var svo
þykk um kinnungana.
Hann haföi yndi afþvíaö tala um báta og sjó og
alltafvarþaö Teistan.
Enginn bátur varbetri en hún. Ég varmeö hana í
tuttugu ár og eitt betur og hlekktist aldrei á. Ég
fiskaöi ekki nein ósköp á hana, en viö skiluöum
okkuralltafaö landi þó vont væri á stundum, sagöi
hann. Þaö þýöir litiö aö fylla bátana af fiski og
skila sér ekki íhöfn.
Nei, vitanlega, sagöi ég, eins og ögn utan viö
mig.
Nei, þaö þýöirlítiö, sagöi hann og neri hendurn-
ar. Hann haföi hlemmistórar hendur, sem hann
réöilítiö viö í aögeröarleysinu. Þessarhendurvoru
eins og sniönar fyrir handföng stjórnvalarins.
Andlit hans var gróft og veöurbariö þrátt fyrir elli-
heimilisvistina. Þaö mundi aldrei veröa hvítt og
mjúkt. Veörahamur og særok höföu sett mark sitt
á þaö. Hann heyröi fremur illa. I hlustum hans var
ennþá sjávargnýr.
Já, Teistan vargóöurbátur. Hún var náttúrulega
engin freigáta, sem hægt var aö keyra á fullu i
öldu, en hún sló aldrei úr sér þó þykk væri um
kinnungana. Þessu bátslagi var hætt viö því ef
keyrt var á móti í öldu. Ég er handviss um þaö að
ég gæti róiö ennþá ef fæturnir heföu ekki gefiö
sig.
Þú hefur nú sótt nokkuö stíft? spuröi ég.
Nei, blessaöur, maöur dólaöi upp í kálgaröana
hjá þeim Eyfellingum ef fiskur gekk grunnt. Nei,
mikil sókn var þaö ekki, en hún gat veriö hættuleg
svona inni í brimgaröinum. Maöur gat átt þaö á
hættu aö fá í skrúfuna. Þá var voöinn vís, drengur
minn.
En þú varst aflamaður sagöi ég. Heyrt hef ég
um þaö.
Svona vel í meöallagi, blessaöur. Svona vel í
meöallagi.
Og þaö kom nú fyrir aö þú sóttir lengra en upp i
kálgaröana hjá þeim Eyfellingum, ekki satt?
spuröi ég.
Jú, maöur sótti stundum vestur á Kargann og
Hvítabjarnarboöann.
Var ekki hættulegt aö vera nálægt honum í
brimi?
Jú, hann gat átt þaö til aö brjóta einu sinni á
dag ef ylgja var í honum. Annars gekk mér best á
dragnótinni, fékk oft góö köst af kola viö Drang-
inn. Hún var þykk og falleg þar, rauösprettan.
Gamli maöurinn bungaöi i mig brjóstsykrinum,
sem konan haföi fært honum.
Blessaöur notaöu þetta, sagöihann.
Og svo var hringt aö heimsóknartiminn væri á
enda og ég kvaddi þennan aldna sjómann, sem
ennþá varmeö brimhljóö íhlustunum.
Höfundur:
Magnús
Jóhannsson
frá Hafnarnesi.
Teikning:
Jón Steinar
Ragnarsson.
Sjómennska og brjóstsykur
59 Víkingur