Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1985, Blaðsíða 46

FRÍVAKTIN
46
Þegar Villi vélstjóri vaknaði
siðdegis i Paris mundi hann
eftir konunni sinni. Hvernig
stóð á ferðum hans i París, vit-
um við ekki, það er ekki einu
sinni víst að hann hafi vitað
það sjálfur. En hann mundi
semsagt eftir konunni og
fannst að næst þegar þau hitt-
ust þyrfti hann að hafa eitt-
hvað verulega flott að færa
henni aö gjöf. Villi vissi að
konur eru alltaf veikar fyrir fin-
um leðurtöskum og hann sá
einmitt eina alveg spes í einni
búðinni. Verðið var lika þannig
að ef konan fyndi verðmiðann
óvart, þá hlaut hún að verða
hrifin.
Hann spurði afgreiöslu-
stúlkuna um hvers konar leður
væri í töskunni og stúlkan fór
svolitið hjá sér og roðnaði
þegar hún sagði að það væri
úr forhúð af fil. Og svo bætti
hún við að taskan hefði þann
eiginleika að ef hún væri
nudduð dálitla stund breyttist
hún i ferðatösku.
Smári gamli smiöur var líka á
ferö í París. Hartn haföi íáranna
rás smíöaö margt notadrjúgt
húsgagniö og þannig auraö
saman fyrir sinni draumaferö.
En honum láöist aö læra
frönskuna, eöa kannski hann
hafi ekki áttaö sig á aö úti í
Paris talar fólkiö ekki sama mál
og hér heima. En hann lét þaö
samt ekki aftra sér frá aö líta
inn i félagsheimiliö í París.
Hann er ekki nema rétt nýsest-
ur viö borö þegar kemur til hans
þessi líka fallega og fina stúlka,
sennilega sýslumannsdóttir,
hélthann eftir útlitinu aö dæma.
Og hún var ekki í vandræöum
meö máliö, hún fékk sér bara
blaö og blýant og teiknaöi þaö
táknmál sem skyldi duga. Fyrst
ölkrús og Smári skildi og sam-
þykkti. Svo vínglas og annaö
seinna. Og svo rúm.
Þá hætti Smári gamli aö
skilja. Hvernig íósköpunum gat
þessi fína fallega sýslumanns-
dóttir i París vitaö aö hann var
smiöur?
Víkingur
Sú
dökkbláa
Kaili hafði ekki áhuga á
aö troða skoöunum kyn-
slóðar sinnar upp á ungu
kynslóðina og hann var
óvenju umburðarlyndur
við dóttur sina, sem var
táningur. Samt var þolin-
mæöi hans þanin til hins
ítrasta eitt kvöld, þegar
hann varð að horfa upp á
stelpuna halda símanum
uppteknum í fimmtán mín-
útur, án þess að segja eitt
einasta orð.
Aö lokum þoldi hann
ekki lengur við og braust
inn í „samtaliö" og vildi fá
að vita hvers vegna hún
hefði hringt í vinkonu sina
en segði ekkert við hana.
O, hljóðaði svarið, hún
bað mig að bíða meöan
hún kláraði að liggja með
kærastanum sínum.
— Hvað segirðu um það
elskan? Gerðu það. Er það
ekki? Ha? Ættum við ekki?
— Hættu þessum spurn-
ingum og faröu að gera eitt-
hvað, eða ég klæði mig og fer
heim.
Og svo var þaö Gaflarinn
sem fór til Englands til aö
kaupa sér litasjónvarp. Honum
fannst í fyrra þegar hann fór í
innkaupaferöina aö enska
sjónvarpiö væri miklu betra en
þaö íslenska.
Mönnum hefur stundum
þótt húsnæðislánakerfið sein-
virkt og af þvi tilefni varð eftir-
farandisagatil:
Meðal umsækjenda um lán
var eldri maður sem, eftir að
hafa fyllt út alla pappíra af
samviskusemi, fékk þetta
svar: Komdu aftur eftir sjö ár.
Maðurinn sneri frá og
stefndi á dyrnar, en þar sneri
hann sér við, eins og hann
hefði skyndilega munaö eftir
þýðingarmiklu atriði, og
spurði: Á ég að koma fyrir eða
eftirhádegi?