Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1985, Blaðsíða 91

Smásaga
Ég fraus í stólnum. Þegar ég haföi kjark til aö
líta viö sá ég kokkinn íeldhúsinu.
— Þú hefur aldrei fariö á sjó áöur, er þaö?
— Nei.
Hann kom fram, settist viö boröiö og fékk sér
kaffi.
— Viö erum fimm um borö, sex meö þér. Þaö er
kallinn, Óli ruddi, sá sem talaöi viö þig áöan, Óöinn
er stýrimaöur, hann bauö þér kaffi. Ég er kokkur-
inn og heiti Lási, og svo erþaö Lalli litli.
— Lalli litli?, hrökk upp úr mér.
Lási brosti.
— Já þaö er trölliö. Viö köllum hann Lalla litla.
— Ætli þeir kalli mig þá Jóa risa ?
— Jóa risa? Þaö kann aö vera. Heitir þú Jói?
Jahá, þaö varmikiö nafn.
Ég fann aö báturinn lagöi afstaö.
— Veistu á hvaöa veiöarfærum viö erum?
— Veiöarfærum? Nei.
— Viöerumálinu.
— Línu?
Lengra varö samtaliö ekki. Lási fór meö mig
þangaö sem viö áttum aö sofa. Viö vorum allir
saman í herbergi nema kallinn og Óöinn stýrimaö-
ur. Þegar ég leit í kojurnar sá ég aö þeir voru allir
meö sængur og kodda. Ég roönaöi. Lási fór aö
sinni koju, háttaöi og skreiö undir sængina. Ég
stóö eins og stytta. Á ég aö ogna töskuna? Nei,
ekki fyrr en Lási er sofnaöur.
— Ætlaröu ekki aö hátta strákur?
— Ha?,jú.
— Þessi koja þarna er laus.
Ég reyndi aö oþna töskuna þannig aö Lási sæi
ekki ofan í hana. Tók teþþiö og þúöann úr henni,
lokaöi, setti hana á gólfiö og fór uppikoju.
— Leggja strákar.
Ég haföi lítiö sofiö. Báturinn valt til og frá, þaö er
ábyggilega brjálaö veöur.
Mennirnir tíndust framúr og upp. Uppí borðsal
sátu allir þegjandi og drukku kaffi. Ég settist niöur
og fékk mér kaffi. Skyndilega dró niöur í vélinni.
Ég náfölnaöi. Strákarnir stóöu upp og fóru fram.
— Þegar slegiö er af vill karlinn aö fariö sé aö
leggja, sagöi Lási þegar hann sá hvaö mér brá. Ég
stóö upp og ætlaöi fram, en i því tók báturinn dýfu
og ég hentist út í vegg. Lási ætlaöi aö kafna úr
hlátri. Ég skammaöist mín suo mikiö aö þaö mynd-
uöust tár.
— Þaö er helvítist goluskratti, sagöi Lási.
— Lási áttu kaffi?, var kallaö aö ofan.
— Ertu búinn úr brúsanum?, kallaöi Lási á
móti, en tók einn brúsann og fór meö hann upp
tröppurnar. Á meöan notaöi ég tækifæriö og
skjögraöi fram. Mér var hálf illt í hausnum og mag-
anum.
Já, mér var illt ímaganum.
Frammi á gangi var enginn. Ég klæddi mig og
fót út. Guö minn góöur, hvergi land aö sjá, bara
sjór og frussandi öldur allt íkring. Ekki neitt, ekk-
ert varsjáanlegt. Viö vorum einir, einirí heiminum.
Nei, reyndar ekki alveg, stöku sinnum flaug fugl
framhjá.
Guö minn góöur, hvaö skeöuref... ?
Báturinn valt og ég datt utan ílunninguna.
— Meiddiröu þig nokkuö?
— Nei, nei.
Þaö var Óöinn sem var kominn til mín. Ég stóö
upp.
— Jæja stráksi, nú veröum viö aö fara aö
teggja þessa bala. Hvaö heitirþú annars?
— Ég? Jói... Jóhann.
Nú var mér oröiö óglatt. Ég gat ekki haldiö
ælunni í mér og spjó eins og múkki.
— Jæja, ertu oröinn sjóveikur? Komdu afturá
þegarþú getur.
Eftirstutta stund dróst ég afstaö.
Hvaö get ég gert?, ég er svo máttlaus. Ég verö
aö komast afturá, en hvernig?
Ég hékk utan í lunningunni og á milli ælukviö-
anna dróst ég smám saman lengra. Þegar ég kom
loks þangaö sem þeir voru aö vinna haföi ég ekki
meira til aö æla og kúgaöist þangaö til grænt gall-
iö lak út úr mér niöur eftir hökunni og teygöist frá
henni eins og slý þangaö til þaö slitnaöi frá og féll i
sjóinn. Ég lak niður, gjörsamlega máttvana.
— Stattu upp strákauii... rumdi í Óla rudda,
eöa ég fleygi þérí sjóinn.
Ég reyndi aö hifa mig á fætur.
— Faröu inn íklefann til Lalla.
Ég sá Lalla koma meö tvo bala fram á pallinn og
elti hann inníklefann.
VÁ ... ég gat ekki betur séö en klefinn væri
lengri en skipiö og þar aö auki fullur afbölum sem
átti aö leggja.
— Dragöu fram balana, ég skal henda þeim
fram á pall til strákanna.
Þaö tók tvo tíma aö leggja. Þá fékk ég aö fara i
koju. En Lalli risi og Óli ruddi þurftu aö vinna. Lási
sagöi aö þaö væri fariö í hinn endann og byrjaö
strax aö draga og þeir tækju helming en Óöinn og
ég hinn helminginn, — en ég verö meö þér fyrstu
túrana.
Ég fór niöur í klefa og lagöist upp íkoju. í svefn-
rofunum varö mér hugsaö til oröa Lása: „ég verö
meö þér fyrstu túrana Fyrstu túrana, sagöi hann.
Þaö veröa engir fyrstu túrar, ég fer aldrei á sjó
framar. ALDREI...
Guö minn góöur,
hvergi land aö sjá,
bara sjórog fruss-
andiölduralltí
kring. Ekki neitt,
ekkertvarsjáan-
legt. Viö vorum
einir, einirí
heiminum.
Víkingur 91