Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1987, Síða 5

RITSTJORNARGREIN
Þann 1. des. varð verulegur ágreiningur í ráð-
gjafarnefnd um stjórnun fiskveiða. Þar lögðu full-
trúar sjómanna þeir Óskar Vigfússon og undirrit-
aður fram eftirfarandi bókun:
Fulltrúar sjómanna í Rádgjafarnefnd um mót-
un fiskveiðistefnu gera eftirfarandi fyrirvara
við 4. málsgrein 5. greinar í frumvarpi um
stjórnun fiskveiða 1988 -1991.
Álagið sem ráðgert er að taka upp á fersk-
fiskútflutning er byggt á alröngum forsend-
um, með þessari tillögu er verið að refsa þeim
aðilum að sjávarútvegi, bæði fiskvinnslu og
útgerð, sem staðið hafa að ferskfiskútflutn-
ingi á eðlilegan og hagkvæman hátt fyrir aðila
málsins og þar með aukinn þjóðarhag.
Ósamræmi er í skerðingunni milli fersk-
fisks sem fluttur er út í gámum og með fiski-
skipum.
Vigtarákvæði innanlands áður en sett er í
gáma er svo til óframkvæmanlegt og krefst
ráðningar fjölda nýrra löggiltra vigtarmanna.
Með þvíað lögleiða þessi ákvæði er verið að
refsa fjöldanum, sem staðið hefurrétt að mál-
um við ferskfiskútflutning, en í því sambandi
hefur einungis verið bent á mistök manna
sem ekki ná hálfum tug.
Einnig gerði undirritaður grein fyrir því að inn í
frumvarpsdrögin vantaði ákvæði um að sóknar-
marksskip mættu færa til sín afla með óbreyttum
sóknardögum, sem breytti ekki stöðu þeirra í afla-
heimildum næsta ár á eftir. Einnig að sóknar-
marksskip mættu færa frá sérafsinni eiginn afla-
reynslu, enda færðist viðkomandi þá yfir á afla-
mark. Þá var einnig bent á að athuga vel hvort
ekki ætti að beita eingöngu sóknartakmörkunum
á úthafsrækjuveiðum og stöðva fjölgun skipa í
þeim. Um þessi atriði var samstaða á 33. þingi
FFSÍ og þau voru líka að hluta samþykkt á Fiski-
þingi og hjá LÍÚ. í þessum tillögum er ekki verið
að leggja til neina aflaaukningu heldur er aðeins
lagt til að þær veiðiheimildir sem skipin hafa nýtist
sem best. Það má furðulegt heita að þeir sem
mest róma að hagkvæmni hafi orðið afkvótakerf-
inu skuli ekki vilja stuðla að auknu frjálsræði og
hagkvæmni í þessum reglugerða- og lagabálki
sem nú ræður athöfnum manna við fisksveiðar.
Nýlega er lokið 33. þingi FFSÍ þar sem voru að
venju mörg mál til umfjöllunar. Um frjálst fiskverð,
sem reyndar er ekki lengurfrjálst, urðu talsverðar
umræður. Þar kom fram að yfirmenn voru al-
mennt sammála um að fiskverð hefði átt að vera
frjálst til reynslu í að minnsta kosti eitt ár til þess
að raunhæf mynd hefði fengist aföllum árstímum
og öllum útgerðarháttum. Sú skammsýni fisk-
vinnsluaðila innan LÍÚ að hafna frjálsu fiskverði
er með ólíkindum, sérstaklega eftir að LÍÚ hafði
þó haft forystu í málinu ásamt fulltrúum sjó-
manna. Að öðru leyti finnst mér alveg Ijóst að við
förum aldrei aftur til baka til þess tíma þegar
fiskverð var bundið og ákveðið af verðlagsráði
sjávarútvegsins og þótti hinn eini gildi sannleikur.
Frjálsir fiskmarkaðir munu starfa áfram og hlut-
deild þess fiskmagns sem í gegnum þá fer mun
aukast í framtíðinni. Hvað sem afturhaldsmenn
og þröngsýnt úrtölufólk segir, þá mun næsti ára-
tugur verða sá tími þar sem frjálst fiskverð verður í
gildi. Menn geta haldið áfram að lifa í gamla tím-
anum, en þeir munu líka hverfa sína leið svo sem
allir aðrir. Það mun enginn stöðva þá íþví að hafa
sína skoðun með í ferðina yfirum.
Um þessar mundir eru settar fram þær hug-
myndir af forystumönnum farmskipaútgerðar að
auðvelt sé að manna kaupskipaflotann með ská-
eygðum smávöxnum mönnum sem sætti sig
við mun lægri laun en íslenskir sjómenn á farskip-
um. Þetta kann að vera rétt og hagkvæmt, en
skyldi ekki vera til í dæminu að þeirgulu væru líka
til í að vinna önnur störf í þessu þjóðfélagi fyrir
lægri laun en nú eru greidd íslensku fólki? Ég er
hand viss um að efþessi þróun heldur áfram sem
horfir þá verður ekki staðar numið við farskipin
ein og sér. Stjórnvöld þessa lands verða að
gera sér grein fyrir því að hér er um knýjandi
stefnumörkun að ræða sem sett getur af stað
þá þróun að ekki verði lengur ein þjóð í þessu
landi. Við íslendingar erum aðeins 250 þúsund
og margar Asíuþjóðir væru áfjáðarí að koma upp
starfsþjálfun fyrir þúsundir sinna þegna efstjórn-
völd þeirra sæju sér fært að koma þeim í vinnu hjá
öðrum þjóðum. Stefna margra Asíuþjóða ersú að
útflutningur fólks sé æskilegur og auki áhrifþess
heimshluta í atvinnulífi og verslun í öðrum lönd-
um. Japanireru fremstir þjóða á þessu sviði. Þeir
eru komnir það langt að þeir eru farnir að kaupa
skuldir annarra þjóða með afföllum. Hvað hefði
skeð ef þeim hefði dottið í hug að kaupa t.d.
Hafskip? Málið er ekki einangrað við íslenska
farmenn, hér er um stórpólitískt mál að ræða og
ég vara alvarlega við því að við stígum þar svo
mikið sem eitt skref, það gæti orðið öllum til
I ógæfu.
Guðjón A.
Kristjánsson
forseti FFSÍ
Að
framtíð
skal
hyggja.
VÍKINGUR 5