Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1987, Qupperneq 12

Sigldum heim ...
hendi og ég var fenginn í stað-
inn fyrir hann. Síðar reri ég með
mörgum gömlum og góðum
mönnum frá Garðinum. Þar á
meðal var faðir minn Gísli Árni,
sem var skipstjóri þar syðra.
Þessir menn voru einstakir og
kenndu mér margt. Þeir voru
mínir bestu kennarar. Ég fór
síðan fyrstu ferðina sem skip-
stjóri 16 ára gamall. Það var
Árni Boga sem bað mig um að
fara með bátinn fyrir sig, því
hann þurfti að snúast í öðru
þann dag.“
síld, þótt hún æði ekki, en fram
til þessa höfðu menn aðeins
kastað á síldina þegar hún óð.
Eggert notaði dýptarmælinn til
að finna síldina. Þegar það
tókst kastaði hann nótinni eftir
skrúfuvatninu.
„Þetta gekk illa til að byrja
með en karlarnir mínir sýndu
mér mikið langlundargeð. Ég
kastaði aftur og aftur og þetta
var erfitt fyrir þá. Ég er ekki frá
því aö þeir hafi haldið um tíma
að ég væri að ruglast. En svo
fór þetta að ganga betur og
Aflaklærnar og bræð-
urnir Eggert og Þor-
steinn Gíslasynir um
borð í Gísla Árna.
12 VÍKINGUR
— Og hvernig gekk?
„Ég veiddi ekkert verr en hin-
ir. Þetta varð upphafið að mín-
um skipstjóraferli, fyrstu árin á
opnum bátum eða trillum, en
síðan komu stærri skip.“
Eggert varð landsfrægur afla-
maður eftir að hann tók við Víði
árið 1951. Síðan kom Víðir II.
1954, en það var 56 tonna tré-
bátur smíðaður í Hafnarfirði.
Það var á þessum fræga bát
sem Eggert reyndi að veiða síld
sem ekki óð. Hann segir að
menn hafi vitað að nóg væri af
bera árangur. Síðar komu svo
astek-tækin og þróunin hélt
áfram og við stöndum upþi í
dag með hin fullkomnu fiskileit-
artæki. Ég náði fljótt góðum
tökum á þessum tækjum, allt
frá dýptarmælinum og uppí nú-
tímatækin.““
— Náðirðu strax tökum á
þessum fiskileitartækjum?
„Já, alveg eins og skot. Mér
þótti strax mikill fengur að því
að fá fiskileitartækin. Til að
byrja með var það astek-tækið
eins og ég sagði áðan. Það var
í raun ekkert annað en ný út-
færsla af dýptarmæli. Tækið
sendi láréttan geisla með 5
gráða halla og var skipt á milli
botnstykkja með rofa. Þegar ég
var við að smíða Víði II. í Hafn-
arfirði var ég alveg búinn að
gera mér grein fyrir hvernig
hægt væri að vinna með þessu
tæki. Maður vissi hvað nótin
var löng, hvert þvermál torf-
unnar var og hvernig hún ætti
að vera staðsett í nótinni. Hvað
fjarlægðin ætti að vera mikil frá
henni svo að hringurinn pass-
aði. Ég teiknaði þetta allt upp
og skoðaði vel og síðan gekk
dæmið 100% upp þegar við
fórum að reyna þetta við veið-
arnar. í raun var þetta ekki fiski-
leitartæki, heldur vinnutæki til
að kasta með. Ég notaði svo
vísbendingar frá náttúrunni til
að finna síldina og þá var það
aðallega fuglinn. Mínir fuglar
voru múkkinn, gargandi kríur
og óðinshanar og sveimandi
svartbakur hátt í lofti. Þetta
voru síldarfuglarnir mínir. Svo
voru aðrir fuglar sem ekki voru
síldarfuglar, svo sem rita og
svartfugl. Þeir sækja í sandsíli.
Ég var einu sinni í vari inná
Þistilfirði á síldarárunum. Aðrir
bátar höfðu farið inn. Það var
sunnanrok og við létum reka
inná firðinum. Ég var syfjaður
og þreyttur og lagði mig. Um
kvöldið dúraði hann og mér
sýndist sem það gæti orðið
veiðiveður og vissi af síld inná
firðinum. Við lónuðum inn fjörð-
inn austanverðan. Milli klukkan
eitt og tvö um nóttina sá ég
gargandi kríur rétt framundan
og skellti niður astekinu og
skoðaði undir þar sem kríurnar
sveimuðu yfir. Þarna var þá
stærðar síldartorfa. Við köstuð-
um og fengum 600 tunnur. Við
vorum rétt búnir að tæma nót-
ina þegar hann rauk upp aftur.
Það hafði að vísu tæplega verið
vinnuveður, en ég hafði það
öðru vísi en aðrir við svona