Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1987, Síða 38

Neyðarblysið
Ásgeir
Hvítaskáld
38 VÍKINGUR
Erlendur stóö inni í þröngu stýrishúsinu og
rýndi útírökkriö og kafaldshríðina. Hann varglað-
ur og ánægður og sló taktinn við mótorinn með
öðrum fæti. Báturinn hjó í öldudalina og ágjöfin
kastaðist hátt upp. Þetta var 2 tonna skarsúðuð
trilla, með litlu stýrishúsi og þvergafl, nokkuð lag-
leg að sjá.
Það var komið norðvestan rok og hann hafði
ekki staðist að fara út á nýja bátnum, þó það væru
aðeins 2 dagar frá gamlárskvöldi og engir smá-
bátar á sjó. En hann hafði keypt bátinn í desem-
berog alltafætlað að flytja hann suður I Njarðvík.
En aldrei verið veður. Svo hafði hann spáð logni
bessa nótt, og Erlendur ætlaði að nota tækifærið,
sn nú var hann bara að rjúka aftur upp í brim.
Erlendur hugsaði sér að keyra út að Gróttuvitan-
um og sjá hvernig veðrið væri þar, snúa við ef
útlitið væri slæmt.
Hann hafði tekið grunnleiðina, það er að segja
þröngt sund á milli skerja fyrir innan Akurey. Er-
lendur þekkti leiðina, hún var margfalt styttrl.
Stefnið stakkst í bratta öldu, stór gusa gekk yfir.
Báturinn missti ferð og nötraði, þar til mótorinn
hafði náð upp ferð aftur.
Þetta var fallegur súðbyrðingur sem Jón á Ell-
efu hafði teiknað og smíðað. Allir bátarnir hans
höfðu reisulegt stefni og flestir með gafl. Hann var
frægasti íslenski bátasmiðurinn og bátarnir um-
talaðir. Enda hafði karlinn lært á konunglegu
bátaverkstæði I Kaupmannahöfn. Þess vegna
hafi Erlendur keypt þennan bát. Það var betra að
kaupa tveggja ára gamlan bát eftirJón á Ellefu en
nýjan eftir einhvern fúskara.
Erlendur fann hvernig báturinn lék sér að öld-
unum og hann vissi að þetta var góður bátur.
Kjölvatn I botni bátsins titraði. Ágjöfin skall á rúð-
unum. Erlendur handlék stýrió og nú hafði hann
fundið hamingjuna. Nú var hann sinn eigin herra;
hafði sinn eigin bát. Nú þurfti hann ekki lengurað
flaka í frystihúsinu. í 5 ár hafði hann safnað fyrir
þessum bát. Nú myndi Ólöf giftast honum refja-
laust.
Öldurnar hvesstu sig og hvítir brimkollar rúll-
uðu niður öldutoppana. Hann vissi að þarna á
milli skerjanna var mikill straumur. Ljósin frá
Reykjavík lýstu upp himininn. Hann sá Gróttuvit-
ann blikka rauðu fyrir framan. Hann var á réttri
leið. Þetta myndi blessast. Kannski soldið hvasst
að fara fyrir Gróttu.
Allt í einu drap vélin á sér. Titringurinn stoppaði
og hávaðinn hljóðnaði. Þetta vareins ogþruma úr
heiðskýru lofti. Um leið missti báturinn ferð og
snerist á hlið íölduna. Erlendur trúði þessu varla.
Það var nóg olía og allt átti að vera í lagi. Erlendur
vissa að díselvél stoppaði ekki nema eitthvað
væri bilað. Og han vissi líka að það myndu ekki
líða margar minútur þar til bátinn ræki upp á sker.
í þessu veðri, færi báturinn I mask á fyrstu öld-
unni. Hann sneri lyklinum sem sat í svissinum á
krossviðarplötu sem notuð var sem mælaborð.
Startarinn sneri mótornum. En hann fór ekki í
gang. Bara ískurkennt tómahljóð.
Á sama tíma gekk á með blautum kafaldshríð-
um niðri við Reykjavíkurhöfn. Vörubíll hlaðinn
fiski rann inn á hafnarvigtina. Blóðslorið fossaði
út um rifur á skjólborðunum. Tveim rónum var
* ’