Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1987, Síða 42

Neyðarblysið
„Já, en það er ekki neyðarbtys, það er raketta",
sagði maðurínn.
„Já, en er það ekki neyðarraketta ef það er
rauð sól?“, stamaði Þorgeir.
„Það fer eftir ýmsu, til dæmis árstima og stað-
setningu. Fyrir það fyrsta þá eru engir báta að
þvælast úti við Akurey núna og í öðru lagi þá eru
ekki nema 2 dagar siðan gamiárskvöid var“,
sagði maðurinn og var pirraður.
„En hver erað skjóta upp rakettu úti á flóa núna
rétt um miðnætti.
„Það liggur rússneskt olíuskip rétt fyrir utan
innsiglinguna. Ætli þeir séu ekki að fagna nýja
árinu og skjóta upp gömlum skiparakettum?",
sagði maðurinn og lét fætur sínar detta pirrings-
lega niður á gólf.
„Já, en... þú heldur sem sagt ekki...að þetta
hafi veriðneyðarraketta?", sagðiÞorgeirsem var
farinn að stama ferlega.
„Nei, það voru ekki mín orð. Þú segist sjálfur
ekki vera viss“.
Þorgeir fannst eins og nú ætti að kenna honum
um allt eða að hann ætti að fara út með ruslið.
Það varð þögn.
„Er ekki vissara að athuga rnálið?", hikstaði
Þorgeir út úr sér.
„Hvað á ég að gera, kalla út heila leitarsveit?
Nei, við köllum ekki út leitarsveit nema það sé
örugglega neyðarkall", sagði maðurinn og stóð
upp til að rétta úr bakinu.
Erlendur stóð i skut bátsins og veifaði síðasta
neyðarblysinu. Báturínn var hálfur af sjó og kast-
aðist til igrjótinu. Rauður loginn virtist svo angar-
lítill í þessu stóra myrkri og rokið næstum kæfði
eldinn. Stór alda réið yfir bátinn, stefið lyftist hátt
upp, skall svo í grótið. Erlendur fann að báturinn
myndi brátt láta undan höggunum. Hann mændi í
land í von um að sjá einhvern á gangi, en á
ströndinni stóðu aðeins Ijósastaurar með hang-
andi höfuð og sjótungur teygðust upp á malbikið.
Hann sá rauð afturljós bílanna sem geystust eftir
Hringbrautinni. Erlendur heyrði grimmt brimið að
baki sér. Hann sá stóra öldu koma vaðandi og
hún varóhugnanlega nærrí. Þaðkom högg. Hann
kastaðist til, missti blysið, í sömu andrá varhann i
sjónum. Sjálfkrafa tóku hendurog fætur sundtök-
in. Stórt stykki hafði brotnað úr síðu bátsins. Það
kom önnur alda og bátsbrakið kastaðist lengra
upp á skerið.
„Hjálp", kallaðihann upp úrhvítu sjávarlöðrínu.
Þorgeir hossaðist í vörubílnum og leyfði
drungalegum sinfóníunum að glymja í útvarpinu.
Hann stöðvaði bílinn fyrir utan hús Björgunar-
sveitar Ingólfs. Þar var Ijós uppi í einum glugga.
Háar loftnetsstengur voru á húsinu og stórir lit-
sterkir fjallatrukkar fyrir utan. Allir störfuðu í sjálf-
boðavinnu en aðal tekjulindin var sala á rakett-
um. Allir sannir íslendingar keyptu rakettu til að
styðja félagsskapinn. Og Þorgeir hafði bæði
keypt rakettur og happadrættismiða frá því hann
var krakki. Því hann vildi leggja sitt fram ef hann
síðan þyrfti á hjálp að halda.