Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1987, Síða 58

FRIVAKTIN
Fáeinar góðlátlegar gammansögur um guðdóminn, mismunandi gamlar, birtar í
tilefni jóla og flestar fengnar frá séra Pétri Maack.
Fárviðri geisaði og í kjölfarið
gífurlegir vatnavextir. Björgun-
arsveitir voru á þönum á bílum
um flóðasvæðið til að sækja
fólk í húsin sem voru í hættu.
Trúmaðurinn góði, sem bjó í
einu húsanna, vildi hvergi fara:
Guð mun bjarga mér, sagði
hann.
Flóðið jókst og vatnið var
komið upp að gluggum á efri
hæðinni, þegar björgunar-
menn komu á báti til að sækja
trúmanninn. Hann vildi hvergi
fara og sagði að Guð mundi
bjarga sér. Þegar aðeins reyk-
háfurinn stóð upp úr vatninu og
trúmaðurinn sat á honum,
komu björgunarmennirnir á
þyrlu. Guð mun bjarga mér,
sagði maðurinn, staðfastur í
trúnni.
Enn sté vatnið, maðurinn
drukknaði, fór til Guðs og gerði
athugasemd: Ég er nú ekki al-
veg sáttur við þig Guð minn. Ég
setti allt mitt traust á þig, en þú
lést mig drukkna.
Vert þú nú ekkert að rífa kjaft
góði, sagði Guð. Ég sendi bíl
eftir þér, svo bát og síðast
þyrlu, en þú vildir ekkert af
þessu. Til hvers ætlastu eigin-
lega af mér?
Guð almáttugur hringdi til
kölska og kvartaði undan
mengun.
Það leggur hingað upp til
okkar eymyrju og sót og mökk-
ur er fyrir sólu í logni. Gjörðu
svo vel að gera eitthvað í mál-
inu.
Kölski tekur því engan veg-
inn og verður fátt um kveðjur.
Nokkru síðar hringir Guð aft-
ur á neðri byggðir og segir
þetta ástand með öllu óþol-
andi. í hita leiksins hótar Guð
meira að segja málshöfðun og
segist munu draga myrkra-
höfðingjann fyrir dómstólana
og ná þannig rétti sínum til
hreina loftsins.
Þá gall í hinum: Og hvar ætl-
arþú svo sem að fá lögfræðing
Bjössi var orðinn sjö ára og
neitaði að borða kartöflur með
kvöldmatnum. Mamma bað,
skipaði og hótaði en Bjössi gaf
sig ekki.
— Ef þú borðar ekki kartöfl-
urnar verður Guð reiður við þig,
sagði mamma.
— Mér er sko skítsama, sagði
Bjössi og var rekinn í rúmið og
kartöflurnar settar inn í ísskáp.
Um nóttina gerði vonskuveður
með þrumum og eldingum.
Mamma hélt aö litli drengurinn
hennar væri kannski hræddur
við veðrið og fór inn til hans, en
þarvarenginnBjössi. Húnfann
hann í eldhúsinu, þar sem hann
sat við borðið og hámaði í sig
kartöflur og tautaði:
— Skárri eru það nú and-
skotans lætin út af fáeinum
kartöflum.
Lögfræðingur dó og hélt í átt
til Gullna hliðsins. Pétur tók á
móti honum, spurði um nafn,
starf og slíkt.
— Hm! Lögfræðingur já,
heyrðu, þú verður að biða
aðeins.
Lögfræðingurinn fékk sér
sæti og þar sem hann beið sá
hann að páfinn í Róm kom að
hliðinu og kynnti sig. Pétur vís-
aði honum strax til íveru og vin-
ur okkar sá, að sú var heldur
fátækleg. Einn lítill gluggi, tré-
beddi, borð og smákollur að
sitja á.
Hann gekk til Péturs er hon-
um fór að leiðast biðin og
spurði um gang mála. Jú, við
erum að gera klárt, þú veður
örugglega kominn inn fyrir
kvöldið.
Hugsanir lögfræðingsins
tóku nú að sveima um hvernig
vistaverur þetta væru nú, sem
honum skyldu ættaðar, minn-
ugur þess hvaða aðbúnað
sjálfur páfinn hafði fengið.
Þá kallaði Pétur í hann og
leiddi til ríkulega búinnar íveru.
Þar var allt í leðri, palisander og
marmara, sjónvörp og sími,
málverk og vídeó, bækur og
blöð og yfirleitt allt það, sem
hugurinn girnistog nöfnum tjáir
að nefna.
— Heyrðu mig, er þetta ekki
einhver misskilningur? Páfinn í
Róm fékk bara kytru og ég svit-
una.
Sú
dökkbláa
Guð var í dálitlum vand-
ræðum með hvert hann
ætti að fara í sumarfríinu
sínu. Hann var búinn að
fara víða í aldanna rás og
oft á suma staði og lang-
aði eiginlega ekki sér-
staklega til að fara á neinn
þeirra oftar.
Af hverju ferðu ekki til
Jarðarinnar?, spurði
Lykla-Pétur. Það er orðið
langt sfðan þú fórst þang-
að.
Nei, sko, sagði Guð.
Svoleiðis smáborgara
nenni ég ekki að umgang-
ast. Ég fór þangað fyrir
tvö þúsund árum og lenti
þá í að barna stelpu, og
þeir eru enn að tala um
það.
58 VÍKINGUR