Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1987, Síða 70

Sjávarútvegsráðherra sagði:
Halldór Ásgrímsson
sjávarútvegsráðherra
ávarpar 33. þing FFSl.
Það var
ánægjutegt að
heyra forseta
Farmanna- og
fiskimannasam-
bandsins koma
fram með þá
skoðun, að ekki
sé annar kostur
en að byggja á
því sem við
höfum verið að
gera á undan-
förnum árum.
70 VÍKINGUR
Þingfulltrúar og gestir!
Það er mikið rætt um sjávar-
útvegsmál í þjóðfélaginu í dag.
Fiskveiðistefnan er í mótun,
það eiga sér stað umskipti á
mörkuðum og aðrar breytingar
í sjávarútvegi. Það er út af fyrir
sig mikilvægt og eðlilegt að
þessi umræða eigi sér stað en
það er einnig mikilvægt að þeir
sem við sjávarútveg starfa geri
sér grein fyrir því að sjávarút-
vegurinn hefur sínar takmark-
anir. Það eru takmarkanir fyrir
því hvað við getum veitt og það
eru takmarkanir fyrir því hvað
við getum selt á mörkuðum fyrir
hæsta verð. Þó er e.t.v. ekki
miklvægast að þeir sem í sjáv-
arútveginum starfa geri sér
grein fyrir þessu, heldur þjóðfé-
lagið í heild, vegna þess að ef
við gleymum því að þessar
takmarkanir eru fyrir hendi, þá
er hætt við því að við ofbjóðum
okkar sjávarútvegi og þeim
grundvelli sem við lifum á. Við
höfum á undanförnum áratug-
um og undangengnum öldum
sótt framfarir til sjávarútvegs-
ins. Sérhvert skref sem hefur
verið stigið til framfara í landi á
upptök sín að meira eða minna
leyti í sjávarútvegi. Á undan-
förnum árum og áratugum höf-
um við sótt fram á veg með því
að kaupa ný og fullkomin fiski-
skip, öðlast yfirráð yfir fiskveiði-
lögsögunni og sótt fram á er-
lendum mörkuðum. Það er eins
með það og annað að allt á sín
takmörk. Við gerðum okkur í
reynd fyrst grein fyrir því árið
1983 að við urðum að sætta
okkur við þessa staðreynd. Við
urðum að sætta okkur við það
að við gátum ekki stækkað flot-
ann endalaust og við urðum að
sætta okkur við að fara út í
meiri takmarkanir á afla en
áður hefur þekkst og allt aðra
stjórnun veiða. Á þessum
grundvelli höfum við síðan
verið að sækja fram á veg og
styrkt byggðina í þjóðfélaginu.
Það eru mikil öfugmæli þegar
því er haldið fram að vegna
stjórnunar fiskveiða sé byggð
sett í hættu. Hvernig ætli færi
fyrir byggðinni í landinu ef við
hefðum enga stjórn á veiðun-
um og létum samkeppnina
ráða? Samkeppnin getur
vissulega leyst mörg mál og við
getum náð hámarkshag-
kvæmni á grundvelli hennar en
hún er oft á tíðum miskunnar-
laus og réttlæti fæst ekki með
hömlulausri samkeppni.
Nú stöndum við enn á ný
frammi fyrir því að móta fisk-
veiðistefnu fyrir næstu ár og
spyrja okkur þeirrar spurning-
ar, hvort eigi að byggja á þeim
grundvelli sem byggt hefur
verið á. Ég hef svarað þeirri
spurningu og fjölmargir aðrir og
það var ánægjulegt að heyra
forseta Farmanna- og fiski-
mannasambandsins koma
fram með þá skoðun, að ekki
sé annar kostur en að byggja á
því sem við höfum verið að
gera á undanförnum árum. Að
sjálfsögðu hafa ekki allir verið
sáttirvið það. Þaðhafaekki allir
verið sáttir við það í þessum
samtökum og menn hafa viljað
fara aðrar leiðir. Hins vegar
gera flestir sér grein fyrir að við
þurfum að ná sáttum og fá lýð-
ræðislega niðurstöðu. í Ijósi
þessa vil ég fara nokkrum orð-
um um sum þau álitamál sem
nú er verið að fjalla um við mót-
un stefnunnar á næstu árum.
Fyrsta spurningin sem við
þurfum að svara er að sjálf-
sögðu sú, getum við fjölgað
fiskiskipum? Ég held að enginn
haldi því fram og jafnvel er því
ekki haldið fram að það sé
hægt að fjölga smábátum, þó
að það sé ekkert tilhlökkunar-
efni fyrir einn né neinn að það
verði gengið svo langt að taka
upp stjórnun á árabátum í land-
inu. Ekki ætla ég að gerast til-
lögusmiður um það og ég
vænti þess að við getum haldið
saman á þeirri braut að ekki
verði farið að setja upp endur-
nýjunarreglur fyrir árabáta. Að
því fráskildu, þá virðist vera
nokkuð rík samstaða um það
að staðið sé gegn stækkun flot-
ans. Þaðereinnig ríksamstaða