Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1990, Blaðsíða 37
Hcr oá nú Skoðun mín
HVAÐAN
ÞAU
KOMA
Isíðasta tölublaði Víkingsins
birtist grein, sem ber heitið
„Að slá sér upp“ og merkt er
Félagi áhugamanna um örygg-
ismál sjómanna í Vestmanna-
eyjum, sem er einhver ótil-
greindur hópur manna. Er
grein þessi samin í tilefni af er-
indi, sem undirritaður flutti á
þingi FFSÍ 1989, þegar fjallað
var þar um öryggismál sjó-
manna.
í formála greinarinnar segja
þessir áhugamenn, að þeir
muni ræða þessi mál tæþi-
tungulaust, á sama hátt og ég
hafi hvatt menn til að gera,
þegar öryggismál sjómanna
ber á góma. Fagna ég því að
sjálfsögðu, að þeir vilji ræða
þessi mál beint út, en harma að
sama skapi, að þeir skuli ekki
hafa fundið hjá sér hvöt til að
fjalla málefnalega um alla þætti
erindis míns, sem ég sendi ein-
um þeirra, Sigmari Þór Svein-
björnssyni, að sérstakri beiðni
hans. Tel ég það grundvallarat-
riði, að menn hafi rétt eftir, þótt
þeir séu á öndverðum meiði.
í grein áhugamanna er oft
tekið orðrétt upp úr erindi mín-
um sem gæti gefið þá vísbend-
ingu, að um vandaðan mál-
flutning sé að ræða af þeirra
hálfu, þar sem þeir hafi erindið
fyrir framan sig. Svo er þó ekki
alltaf, þegar þeir hafa eftir mér.
í erindi mínu sagði ég m.a.:
„Ekki er ástæða til þess hér
eða tími til að tíunda allan þann
björgunar og öryggisbúnað,
sem lögfestur hefur verið á
undanförnum árum. Þetta
þekkja allir þeir, sem nálægt
þessum málum hafa komið. Vil
ég í þessu sambandi fullyrða
að útgerðarmenn, sem margir
hverjir eru fyrrverandi skip-
stjórnarmenn, hafa ekki taliö
krónurnar, sem nýr og aukinn
öryggisbúnaður hefur kostað.
Ég held, að í dag séu menn
yfirleitt sammála um það, að
það sé ekki skortur á björgun-
ar- og öryggisbúnaði um borð í
fiskiskipum sem sé vandamál-
ið, þegar fjallað er um slys á
sjómönnum. Þvert á móti hafi
nóg verið að gert í þessum efn-
um, þótt alltaf megi gera betur
og aldrei verði látið staðar
numið.
Þrátt fyrir þennan aukna
björgunar- og öryggisbúnað,
þá er það staðreynd, þótt menn
gjarnan kysu annað, að slysum
á sjó fækkar ekki að neinu
marki, þrátt fyrir þetta. Því mið-
ur.“
í grein áhugamanna segir
um þennan þátt í erindi mínu:
„En við erum ósammála hon-
um um að hætta eigi að setja
ný öryggistæki um borð í skip-
in, því nóg sé komið af þeim,
eins og hann segir.“
Eins og glögglega kemur
fram í erindi mínu, þá er ekki
verið að tala um að hætta að
setja ný öryggistæki um borð í
skip. Á það er bent, að alltaf
megi gera betur í þeim efnum
og aldrei verði látið staðar
numið. Á hinn bóginn er minnt
á þá staðreynd, að mörg ný
björgunar- og öryggistæki hafa
verið sett um borð í skip á und-
anförnum árum, án þess að
það hafi dregið úr slysatíðni,
svo séð verði. Þar af leiðandi
hljóti orsakanna að vera að
leita annars staðar og þá fyrst
og fremst í hinn mannlega þátt.
Mannleg mistök
í erindi mínu segi ég m.a. um
þetta atriði, að margir sjómenn
hefðu áður fyrr á árum tekið
það óstinnt upp, ef því var hald-
iö fram, að slys mætti rekja til
gáleysis eða kæruleysis við-
komandi sjómanna. Þá væri
það óumflýjanleg staðreynd að
um 80 -90% allra slysa á sjó
mætti rekja til mannlegra mis-
taka á sama hátt og hjá öðrum
starfsstéttum.
Þessa tölu 80 - 90% notaði
ég, en ekki töluna 90 - 95%,
eins og margir hverjir aðilar,
innlendir sem erlendir, hafa
notað. Það breytir engu, þar
Jónas
Haraldsson
fulltrúi hjá LÍÚ
Þrátt fyrir þennan
aukna björgunar
og öryggisbúnað,
þá erþað
staðreynd, þótt
menn gjarnan
kysu annað, að
slysum á sjó
fækkar ekki að
neinu marki.
VÍKINGUR 37