Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1990, Blaðsíða 68

HIMNAsENDINqIN
68 VÍKINGUR
góða skapið og þú. Má ég kynna. Hún stóð á
fætur. Vinur föður míns. Ftaggi rami.
Nú fyrst tók ég eftir því hvað maðurinn var
þrekinn og stæltur.
Hann æfir í Jakabóii, bætti hún við.
Komdu sæll. Ég tók eins fast í hramminn á
honum og mér var unnt.
Raggi, komdu eftir klukkutíma þá skulum við
dansa. Hún leit á mig íþessum töluðum orðum og
mér sýndist hún blikka.
Ókey, sjáumst.
Hún seildist í hendur mínar yfir borðið, er ég var
sestur, og við horfðumst ástúðlega í augu.
Ertu nokkuð afbrýðisamur? Þú mátt ekki
gleyma að það var ég sem valdi þig.
Ég fór ögn hjá mér, þegar ég ávarpaði hana:
Við skulum skála fyrir ást minni á þér. Ég hef
skoðað hug minn, og það vefst ekki fyrir mér
lengur að ég elska þig mjög heitt.
Henni gafst ekki færi á að svara mér. Rauð-
hærð, snotur stúlka laut niður og hvíslaði ein-
hverju í eyra henni.
Þetta er Sigga rauða. Má ég kynna.
Sæl, sæll.
Hún Sigga er besta vinkona mín. Hún er að
bjóða okkur að borðinu til sín og þeirra.
Óljós og óttablandinn grunur læddist að mér.
Ég stóð upp. Hvar sitjið þið ísalnum?
Þarna, þarna út í horninu. Hún benti yfir gólfið.
Nei, takk. Ég þekki þetta fólk ekki neitt og hef
engan áhuga á að kynnast því. Þú fyrirgefur.
Gerðu það, það er svo gaman við borðið.
Það vottaði fyrir klökkva í rómnum. Mér varð
litið á elskuna mína. Þar var engan bænarsvip að
sjá, svo ég afþakkaði boðið, ákveðinn á svip en
án þess að styggja hana frekar.
Við svo búið sátum við ein og ótrufluð um
stund. Skáluðum og létum vel hvort að öðru.
Samt ekki úr hófi fram.
Eigum við að dansa? hvíslaði hún, eftir einn af
mörgu heitu kossunum. í sæluvímunni hafði ég
fært stólinn minn að hennar.
Nei, leggjumst heldur, heyrði ég mig segja.
Dóni, við leggjumst ekki hér.
Alveg rétt, við leggjumst annarsstaðar.
Heyrðu annars. Ég get vel hugsað mér að
sænga með þér, en þá verður þú að eiga eina
sterka. Þú færð hana hérna hjá þjóninum, og svo
förum við heim til mín.
Þjónn. Ég gaf honum merki um að koma. Hún
horfði á mig með aðdáun.
Aftur læddist að mér þessi óþægilegi grunur
um yfirvofandi hættu. Nei, það er útilokað. Ég,
mannþekkjarinn, sem siglt hefur um allan heim
og aldrei neitt illt hent. Kemur ekki til nokkurra
mála.
Skál, ástin mín.
Hún sagði ástin. Já, skál elsku engillinn minn.
Við skulum svo skunda á brott héðan sem allra
fyrst. Þjónninn varð við bón minni. Hann kæmi
að vörmu spori.
Við sátum, eða réttara sagt lágum í faðmlögum
afturí bílnum á leiðinni heim til hennar. Ég fékk
svo sannarlega að finna fyrir unaðslegum líkama
hennar. Hver einasta fruma hans hrópaði á ást,
gjöful og heit. En jafnframt fann ég fyrir votti af
ugg. Var hún einnig haldin því sama og ég? Er
þetta fyrirboði einhvers voða? Ég varð sem
snöggvast ráðvilltur. Hvað er í vændum?
Himinhæðir 10. Við erum komin. Ferðin upp í
lyftunni er ólýsanleg. Líkamir okkar runnu í einn,
en með tvær ólíkar raddir er hljómuðu sem am-
orsdúett. Englasöngur.
Ensvo. Allt hverfur skyndilega. Ég ferðastyfirí
óminnið.
Ég vaknaði við lítinn heitan Ijósgeisla sem
gældi við annað augað í mér. Hvar var ég? Ég
kannaðist ekki við umhverfið. Jú, þarna varmynd
uppi á vegg, sem kom mér kunnuglega fyrir sjón-
ir. Mynd sem ég málaði og gaf vinnufélaga, fyrir
mörgum árum.
Getur verið að ég hafi sofið hér I alla nótt?
Hvernig stendur á veru minni hér?
Ég fann fyrir nístandi höfuðverk þegar ég reis
upp og staulaðist að svaladyrunum sem stóðu í
hálfa gátt. Hrollur fór um mig.
Gáðu að þér, svalirnar eru ekki traustar. Þetta
var kunnugleg rödd. Nei, ert þetta þú kæri vin?
Býrð þú hér íHiminhæðum?