Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1990, Blaðsíða 39

Vísnaþáttur
skáldmæltur í betra lagi. Þessi
vísa er eftir hann:
Dauöinn notar daggarð sinn
— dreyrir úr sporaslóðum
— heggur vinahópinn minn.
Hann er að minnka óðum.
Magnús er nokkuð fornyrtur,
orðið daggarður sem hann not-
ar þarna er gamalt orð yfir rýt-
ing. En ekki er yrkisefni Magn-
úsar alltaf svona dapurt eins og
sést á næstu vísu:
Þó ég margan þrautaskell
þoli af dómum manna
— Guð veit að ég glaður fell
í gryfju freistinganna.
En allt getur þó gengið of langt:
Kætti mig að kynnast þér
— kannske í meira lagi.
Ástin djöflast inni í mér
eins og naut í flagi.
Magnúsi sárnar aö sjá unga
fólkið lesa lélegan skáldskap
og jafnar því við að borða
hundakjöt:
Æskan fetar margs á mis,
menn oft setur hljóða
— hún er að éta helvítis
hundaketið Ijóða.
Þessi vísa Magnúsar ætti að
veröa okkur mörgum huggun-
arrík:
Þó mig kalli sumir sauð
— sem ég verð að játa
— /' Paradís þarf andans auð
ekki neinn að láta.
Eitthvað hefur samkomulag-
ið verið brösótt í Flatey á
Breiðafirði þegar Hermann
Jónsson skipstjóri orti þessa:
Hvar mun finnast heims um
lönd
hölda eining minni?
Hér er einatt önnur hönd
uþp á móti hinni.
Margar af gömlu vísunum
sem hvert barn kunni, hús-
göngunum svokölluðu, eru nú í
þann veginn að gleymast. Það
væri þó vissulega illa farið ef
svo tækist til. Ég held að við
ættum að hafa einn eða tvo
gamla húsganga í vísnaþáttun-
um okkar framvegis. Hér er
einn:
Gleði hefur af glampanum,
gleymir körgu sinni.
Ljós í nefi á lampanum
lýsir Björgu minni.
Þetta er skemmtilega gerð
visa. Það heita þríliðir þegar
þrjú atkvæði ríma saman eins
og í lampanum og glampanum.
Takið líka eftir innríminu. Og
hér er annar gamall húsgang-
ur, ef til vill ortur í háði, en sýnir
þó inn í harða lífsbaráttu:
Drengurinn í dvölinni
dugir ekki að róla.
Honum var gefið í hörpuskel
á hátíðinni jóla.
Það væri gaman aö fá vísur
frá ykkur, lesendur góðir, bæði
gamlar og nýjar væru vel þegn-
ar. Ég óska ykkur góðs gengis
þangað til.
VÍKINGUR 39