Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1990, Blaðsíða 18

VEDUR, O VEDUR
ttíí: r—i
NBKH«nr« »
rnr ”f-- t r .
-gajr-rt-
ÍðlSllIll
m 'ti W'
þeirrafrá tíma til annars, en ætli flestir geti ekki
verið sammála þeim sem hér ber á lykla að í
MÓÐURÁST skilji Jónas við önnur skáld skör
lægra:
Fýkur yfir hæðir og frostkaldan mel,
í fjallinu dunar, en komið er él,
snjóskýin þjóta svo ótt og svo ótt.
Auganu hverfur um heldimma nótt
vegur á klakanum kalda.
T
X þessu Ijóði, sem er fimm erindum lengra og
fjallar um trista sögu af móður sem tapar sér og
sínu barni á milli byggða, er slíkur syngjandi í
orðfæri skáldsins að veðrin næstum feykja til
blaðsíðum. Þarna eru stuðlar og höfuðstafir svo
þróttmiklir að öllum er Ijóst hvaða hlutverki þeir
hafa að gegna í hefðbundnum íslenskum kveð-
skap. Og lesi menn þetta kvæði upphátt þurfa
þeir ekki aðeins að þerra hvarma að lestri lokn-
um, heldur og munninn; Ijóðið verður ekki lesið
öðruvísi en með ákafa, svo frussar í munnvikum.
Það er þarna sem íslenskur veruleiki rímar við
veðráttuna. Þarna verða menn og vindar eitt, rétt
eins og utan glugga, í hraglanda hversdagsleik-
ans. Minnið úr Móðurást er ekki fjarlægara en svo
að enn eru menn að týnast uppi á fjöllum, enn
gerast viðlíka harmleikir við úfnar ár og enn leikur
veðrið þar sömu rullu. íslendingar yfirgefa ekki
sín veður öðruvísi en eyjan hverfi þá jafnframt úr
sjónmáli. En ætli þá grípi ekki söknuður fljótt,
þessi fræga eftirsókn eftir vindi, sem enga þjóð
grípur jafn bókstaflega og íslendinga.
Við Ijúkum þessari grein á Ijóði eins ástsælasta
Ijóðskálds sem enn meitlar málið. Stefán Hörður
Grímsson minnir okkur á að enn yrkja menn um
veður, en kannski ólíkt rómantík og síðar raunsæi
í eldri kveðskap þjóðarinnar sætta menn sig viö
tíðina, vegna þess að...
Á sumrin fagna jöklarnir heiðríkjunni
skína glaðbeittir heita sólskinsdaga
og Ijúga okkur full.
Á veturna segja þeir satt
þá þurfa þeir ekki að látast
þeir falla inn í tíðarfarið.
18 VÍKINGUR
VÍKINGUR 19