Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1996, Blaðsíða 41

Síðan hefur hann verið í endurhæfingu og
náð miklum bata. Reyndar er hvorki hægt að
sjá né heyra á honum í dag að hann hafi verið
við dauðans dyr fyrir nokkrum mánuðum. 1
upphafi vissi enginn hversu miklum bata
hann gæti náð en fjölskyldunni þykir ganga
kraftaverki næst að hann skuli hafa náð fullu
valdi á máli og hreyfingum.
Ég vissi ekki hvar ég átti heima né hvaða
tegund bíllinn minn var. Læknarnir segja að
það taki alveg tvö ár að ná sér á strik þegar
kemur svona skarð í heilann. Svo er mjög
misjafnt hvað menn tapa miklu og ná ekki
aftur, en þetta er allt að koma. Ég þurfti að
læra að tala upp á nýtt því ég gat ekki komið
upp orði. Sem dæmi má nefna að ég sótti
dótturson minn á barnaheimilið og þegar ég
kom þangað var mér ómögulegt að muna
nafnið á honum. Það var eiginlega sjálfhætt í
vinnunni og mér finnst bara gott að vera
hættur og búinn að selja minn hlut í fyrirtæk-
inu. Enda búinn að gera nóg. Ég lifði góða
tíma í fiskveiðunum, alltaf nóg að hafa og
uppgangur í þjóðfélaginu fylgdi í kjölfarið.
Núna er þessi tími búinn og við þessir gömlu
teljum okkur heppna að hafa verið hættir
þegar kvótinn kom,“ segir Hans Ragnar
Sigurjónsson, fyrrverandi togaraskipstjóri. ■
Sjómannablaðið Víkingur
41