Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1996, Blaðsíða 43

vikum. Það var því ekkert annað fyrir mig að
gera en að selja þetta litla sem ég hafði í kvóta
og ég fékk 5 tonn í uppbót vegna skerðingar-
innar. Reglurnar voru gerðar afturvirkar um
þrjú ár, sem þýddi að kvótaúthlutun var
byggð á veiðireynslu yfir þann tíma. Fyrsta
árið af þessum þremur var minn bátur ekki
til og hann fór seint á öðru ári á flot, en þá var
ég að byrja og kunni ekki neitt. Eg fór út í
þessa útgerð af því ég átti, eftir upplýsingum
og fullyrðingum embættismanna sjávarút-
vegsins að dæma, að vera öruggur um að fá
að halda þessum 100 tonnum. Það var eldei
talað um að ég þyrfti að afla mér veiðireynslu,
hefði ég vitað það þá hefði ég náttúrulega
ráðið til mín vanan mann til að sópa reynslu
inn á bátinn. Eg fór hins vegar út í þessa
útgerð í góðri trú, ætlaði að læra á bátinn og
veiðiskapinn í rólegheitum, en það hefði ég
auðveldlega getað gert á einu ári.
Ég var bara skorinn á háls og tapaði alei-
gunni. Ríkið tók kvótann, vinnuna og
lífsviðurværið en það tók ekki skuldirnar.
Mér þótti það skrýtið að litla pennastrikið frá
ráðuneytinu gæti ekki dugað á skuldirnar
líka. Ég reyndi að klóra í bakkann, skrifaði
ráðuneytinu margsinnis og sömuleiðis
umboðsmanni Alþingis. Eftir tveggja ára bið
eftir svörum frá umboðsmanni fékk ég 13
vélritaðar blaðsíður frá honum sem lauk með
„Áður en þetta varð
höfðu þeir fengið
hringingar frá vissum
aðilum í bænum þar sem
hótað var að þessi
bátur yrði látinn
hverfa á einhvern
hátt. Ég hafði upp-
lýsingar um þessar
hringingar og lög-
reglan staðfesti það.
En það dugði ekki til
þess að viðkomandi
yrðu teknir til
yfirheyrslu og spurðir
spj örunum úr.“
þeim orðum að það væri ekki í verkahring
umboðsmanns að skipta sér af störfum
Alþingis. Og ég sem í barnaskap hélt að það
væri eina starfþessa embættis að skipta sér af
störfum Alþingis! Þetta bréf staðfesti það sem
þeir höfðu sagt mér hjá Landssambandi
smábátaeigenda að umboðsmaðurinn væri
ekkert annað en strengjabrúða.“
Fengu að vera áfram á krókaleyfi
„Á sama tíma og ég lenti í mínum vand-
ræðum vissi ég um tvo báta sem voru alveg
nákvæmlega eins og minn þannig að hefði ég
límt yfir nafnið á þeim hefði enginn í ráðu-
neytinu getað greint minn bát frá þeirra.
Þessir tveir bátar fengu að vera áfram á króka-
leyfi og eru það enn. Ég spurði ráðuneytis-
menn hvernig stæði á þessari mismunun og
fékk þetta svar: „Fyrirgefðu, þetta voru mis-
tök.“
Ég mátti ekki fiska meira á minn bát en ég
mátti smíða tíu nýja báta eins og ég var á eða
eins marga og ég vildi, bara ef ég minnkaði
lúkarinn um einn metra og dekkið um einn.
Þá eru þeir orðnir svo hættulegir til sjósóknar
að ég veit um nokkur dæmi þess að svona
bátar hafa sokkið. Það virðist vera stefna
stjórnvalda í dag að drekkja nógu mörgum
sjómönnum. Maður getur ekki skilið þetta
öðruvísi. Auðvitað er maður bitur, því þegar
þetta var var ég tæplega þrítugur maður og
vildi gera eitthvað gott.
Halldór Asgrímsson var sjávarútvegsráð-
herra á þessum tíma. Hann lét breyta regl-
unum árið 1990 og Þorsteinn Pálsson hélt
sömu stefnu áfram eftir að hann gerðist
sjávarútvegsráðherra. Ég hef alltaf verið
hægrimaður en ég er ekki samþykkur þeirri
stefnu sem þeir hafa mótað gagnvart smá-
bátaeigendum. Þorsteinn Pálsson sagði eitt
sinn þá frægu setningu í sjónvarpsviðtali að
smábátaveiðar væru afturhvarf til miðalda. A
SjÓMANNABLAÐIÐ VfKINGUR
43