Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1996, Blaðsíða 64

aðra hönd sína undir bolinn minn og
strauk mér. Mér leið vel og spenntist upp,
langaði í meira, mérfannst sem henni
liði svipað.
Hvorugt okkar sagði neitt, við tókum
að hjdlpast að við aðfiekka fiótum, ég
klœddi hana úrpilsinu og hún mig úr
buxunum. Við fœrðum okkur og lögð-
umst á gólfið, pað var hartparkett á
gólfinu, pað trufilaði mig ekki og hana
greinilega ekki heldur. Við nutumst á
gólfinu.
Fyrst á efitir sögðum við ekkert, lágum
pegjandi á gólfinu, alLsnakin bœði. Efitir
nokkra stund sagði hún: „ Viltu kajfi. “ Ég
svaraði játandi. Hún stóð upp, var enn
nakin, oggekk ogpannigfram í eldhús.
Eg horðfi á eftir henni. Meðan hún hellti
upp á könnuna hugsaði ég. Þvílíkt avin-
týri. Ég œtlaði bara að fara á bókasafnið,
en er hér, sennilega meðfiallegustu konu
sem ég hefverið með, búinn að njóta
ásta með henni og klukkan ekki nema
hálf sex að degi, ég bláedrú og alsœll.
Hún kom inn í stofu, reyndi ekki að
hylja nekt sína. Hún erfialleg. Égfór eins
að, stóð upp afgólfinu allsnakinn og
gekk til hennar, tók utan um hana. Við
kysstumst oggengum hönd í hönd að
svefnherberginu og lögðumst saman.
Hálfiíma síðar sátum við í eldhúsinu
og drukkum kaffi. Við töluðumst ekki
við, horfðum á hvort annað.
Síminn hringdi. Hún svaraði og var
lengi í símanum, að mérfannst. Ég
hlustaði á laun, póttist ekki gera pað, en
hlustaði.
„Eg veit að ég var búin að lofa að
koma að hjálpa pér, en éggetpað bara
ekki. Það kom svolítið upp á, “ sagði hún
í símann.
„Það er gestur hjá mér og ég kemst
ekki. Égget ekki sagtpér hver gesturinn
er, segir pér pað seinna. Ókei, bless. “
Hún kom inn í eldhús og tók í hönd
mína. Hún leiddi mig að svefnherberg-
inu.
Klukkan var að verðafimm að
morgni pegar ég vaknaði. Hún svafvið
hlið mér. Ég horfði á hana, hún var fal-
leg. Þetta var líkast draumi. Hún vakn-
aði og horfði í augu mín, sagði ekkert en
strauk vanga minn. Það var gott. Við
kysstumt og buðum hvort öðru góðan
dag.
Efiir að við settumst fram með kaffi-
bollana sagði hún mér að hún væri að
fara til Hveragerðis, hefði lofað að passa
fyrir systur sína og bauðst til að keyra
mig heim. Égpáði pað. Við sögðum fátt.
Gengum saman að bílnum og efitir að
hún ók afstað snertust hendur okkar. Ég
sagði hvar ég ætti heima ogpegar hún
stöðvaði bílinn fyrir utan blokkina, sagði
ég; „eigum við hittast afiur. “
Svar hennar kom mér á óvart, stakk
mig: „Ég veit ekki, eins og égsagði pér í
gær, vil ég helst vera ein, ekki bindast
neinum. “
Éggat ekki leynt vonbrigðum mínum.
Hún bætti við: „Kannski ræð égpví ekki
ein og kannski ekki heldurpú. Þaðgetur
verið undir öðru komið. “
„Hverju, “ spurði ég.
„Ég er ekki á pillunni og ekki með
aðra getnaðarvarnir. Verði ég ólétt læt ég
pig vita, “sagði hún og bætti við, „égparf
að drífa mig. “
Égfór út úr bílnum og horfði á par
sem hún ók út götuna.
Mér leið einkennilega pennan dag.
Gat bara einbeitt mér að einu, henni.
Dagurinn leið seint. Þegar kvöldið loks-
ins kom ákvað ég að fara í bíó. Gekk
niður í bæ, pað var ágætt veður. Égfór í
Bíóborgina og keypti miða í A-sal.
KLukkan var hálfníu. Aður en ég vissi af
lagði ég afstaðgangandi frá bíóinu, gekk
í átt að Þórsgötu, var ekki með sjálfum
mér. Þegar ég áttaði mig var ég kominn
SÍKR
ÖRYGGISTÆKI
RP FLOTROFAR
FLÆÐIROFAR
HITAMÆLAR
HITAMÆLAR
SöyitoiigiQJir ©®0 b=o/r
Vesturgötu 16 - Símar 551 4680 og 551 3280 - Telefax 552 6331
64
Sjómannablaðið Víkingur