Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1998, Blaðsíða 37

að hann hafi aldrei séð Húllið eins óskaplega
ljótt og þessa nótt. Aftakaveður hafi verið og
ógurlegt hafrót. Bogi kvaðst hafa látið dæla
olíu í sjóinn til þess að lægja brotin frá því
hann átt eftir 5 sjómílur að Reykjanesi og
viðstöðulaust þar til skipið var komið fyrir
Garðsskaga. Eftir að Vatnajökull hafði farið
gegnum Húllið átti veðrið eftir að herða og
sjólag að versna sökum breyttrar vindáttar og
straums.
Fjörur voru gengnar á Reykjanesskaga en
lítið brak rak úr Hermóði.
Beið eftir frumkvæði annarra
„Hermóðsslysið sótti óskaplega mikið á
mig, sérstaklega fyrsta árið. Svo eftir að ég
lenti sjálf í sjávarháska rúmu ári síðar, þegar
Drangajökull fórst og við komumst á síðustu
stundu í gúmmíbjörgunarbáta, var mér oft
órótt. Sú hugsun sótti æ meira á mig að það
þyrfti að koma upp minningarsteini um
skipverjana á Hermóði. En ég var alltaf að
bíða eftir að einhverjir aðrir tækju sig til og
gerðu þetta,“ segir Halldóra.
Arin liðu og alltaf skaut hugmyndinni um
minningarstein upp í huga Halldóru af og
til. Eftir að snjóflóðið féll á Súðavík í janúar
1995 sat Halldóra heima í stofu og horíði á
sjónvarp frá minningarathöfnina í Dóm-
kirkjunni. Hún skynjaði þjóðarsorgina mjög
sterkt. Það hafði líka verið haldin minningar-
athöfn um skipverjana á Hermóði sem sjór-
inn tók og skilaði aldrei. Nú fannst Halldóru
að ekki mætti lengur dragast að koma upp
Halldóra GunnarscLóttir
við minningaröldunar
í Fossvogskirkjugarði.
Birgir Gunnarsson, bróðir
Halldóru, fórst með Hermóði.
„Það voru þrjú skip sem fóru frá Vest-
mannaeyjum að kvöldi 17. febrúar 1959 til
Reykjavíkur. Esja, Vatnajökull og síðast fór
Hermóður. Maðurinn minn þáverandi,
Haukur Guðmundsson, var 1. sfyrimaður á
Vatnajökli. Ég fór að taka á móti honum
þegar skipið kom til Reykjavíkur 18. febrúar
með Gunnar litla son okkar. Við sátum niðri
í messa þar sem áhöfnin var að borða þegar
maður kemur skyndilega í dyragættina og
segir að Hermóður sé talinn af. Það þyrmdi
yfir mig við þessi ógnartíðindi.“
I Morgunblaðinu frá þessum tíma er haft
eftir Boga Ólafssyni skipstjóra á Vatnajökli
„Það var afskaplega kært með mér og Birgi
bróður mínum sem og milli okkar allra
systkininna og þau hafa tekið heilshugar tek-
ið þátt í því verki sem ég tók mér fyrir hend-
ur. Birgir var að ljúka námi sem matsveinn
þegar honum bauðst að leysa af sem mat-
sveinn í einni ferð með vitaskipinu Hermóði.
I þeirri ferð fórst Hermóður með allri áhöfn
og lík skipverja rak aldrei á land. Mér fannst
afskaplega sárt að ekki var hægt að vitja um
leiði á gröf Birgis. Um leið skildi ég betur
fflömmu og ömmu og alla ættingjana, en
móðurbróðir minn og annar náfrændi fórust
með Pétursey sem var skotin niður í stríðinu
og ekkert spurðist framar til áhafnarinnar,"
segir Halldóra í viðtali við blaðið. Hún rifjar
upp hvernig hún fékk sorgartíðindin um
Hermóð.
aröldur sjómannadagsins” sem vígður var á
sjómannadaginn 2. júní 1996.
Vantaði alltaf leiði
SjÓMANNABLAÐIÐ VÍKINGUR
37