Alþýðublaðið - 25.11.1922, Blaðsíða 4

4
ALÞVÐÖ B *. a tí IÐ
Kaffið er áreiðanlega brzt bjá
Litln kafíihúsina
Langaveg 6 — Opaað ki 71/*
Kaupid
AlþýðnblaAið!
Saœnlaga og ntefnuF
Kolakörfur
nýkoaaaar,
Johs, Jjmens. €nke.
Stofa til leigu. A. v. 4.
Rajmagns-tenglar,
tvöfaldar. Rafmagnt teagik'ær.
Perur af öllum atærðuœ,
mattar og órnattar.
Johs. Hansens Enke,
Afgrei dsla
blnðsias er l Alþýðuhósian wif
lagólftstrct) og Hverfitgötu,
Sími 988.
Aaglýtingum sé skitað þaagsf
eð% i Gutenberg í síðasts iag:
kl. 10 árdegis þann dag, tem þ»
eiga að koma f biaðið.
Askriftagjald eiffl kr. á mánnði
Auglýdngaverð kr. 1,50 coi eieá
Citsölumenn beðnir að gera skil
afgreiðsiunnar, að minsta ko»i
ársfiórðungtlega
Lesið! Nýnoœið: Gufotni'
sólar og hælar, sem endait'ð. vlð
2 — 3 leðunóla, en kosta ekkt hilft
á við þá (icttir uodir afar ódýrt)
— Eiouig nýkomið rýt zkuefni til
viögsrðar á gnmml stigvélum og
skóftlllum — niðsteikt og fallegt
— Kornið og reyttið viðskiftin á
elztu og ódýrustu gumtmvinnu
tto'u bndsins; það borgar sig.
Guinmi v nnustofa Reykjavikur.
Ltugaveg 76
Pórnrinn Kjartansson.
Útbreiðið Aiþ» ðublaðið!
skrilar Péíur Jakobsson, Nocnu*
götu 5
úl
p Ef þið viljið fá ódýr-
an skófatnað, ‘
þá komið
í dag.
/
Syeinbjörn Arnason
Laugavég 2
1
Pósthússtræti 9
selur
bezta steinolín
Kaupfélagið.
Draumaráðfiing'irnar .. i uu -ó emt
I B'>kavr.z' ÍJ J ’.<i B nk»str ý.
Pósthússtræti 9.
Saitkjöt, nýkowið.
Kau pf élagið.
Ritstjórt og ábyrgð.nnsður:
Hallbjörn Halldórsson.
Prrntscti'ðj. n G .lcnbi g
Bdgar Rice Burrougks: Tarzan snýr aftnr.
unni, er hann Hafði náð I, og skaut. Arabinn, sem
hafði skipað að brenna kofma, féll á verkum sínum,
<og Manyuemarnir köstuðu Irá sér kyndlunum. Það slð-
asta er Tarzan sá til þeirra var, að þeir flýðu í skóg-
inn, en fyrri húsbændur þeirra krupu á jörðinni og
skutu á eftir þeim.
Þó ^rabarnir vseru reiðir, þóttust þeir samt vita, að
hyggilegast mundi að brenna ekki bæinn. En þeir
hugsuðu sér að láta ekki llða á löngu, unz þeir kæmu
aftur með svo mikinn Iiðstyrk, að þeir gætu smalað
landið á stóru svæði, svo enginn mannvera slyppi
lifandi undan.
Árangurslaust höfðu þeir reynt að festa auga á þeim,
er hrætt hafði þrælana. Þeir höfðu séð skotreykinn í
trénu, en það bar engan árangur þó þeir skytu þang-
að ótal skotum.
Tarzan var of hygginn til þess að láta ná sér, og
varla haíði hann þá hleypt af byssunni, er hann var
kominn til jarðar og upp í annað tré hundrað faðma í
burtu. Þaðan sá hann allar aðgerðir ræningjanna.
Honum fanst hann þurfa að hafa ögn meira gaman af
þeim, svo hann kallaði aftur.
„Sleppið filabeininul Skiljið fílabeinið eftir! Dauðir
jnenn nota ekki fflabein 1“
Sumir Manyuemarnír ætluðu að leggja frá sér fíla-
Ibeinið, en þá þótti Aröbunum nóg uni. Með háum óp-
Wm og bölvi miðuðu þeú' á burðarmennina og hótuðu
hverjum þeim dauða er léti niður byrði sina. Þeir gátu
bætt við að brenna þorpið, en að skilja eítir sllkan
ödæma Ijársjóð sera fiiabeinið, var þeim um megn —
iieldur kusu þeir dauðann.
Þeir héldu þvl út úr þorpi Waziris með alt það fíla-
bein er þeir gátu hlaðið á þræla slna. Þeir héldu í
moröur, heim til lands síns einhversstgðar hinum meg-
jn við Kongó, og til beggja handa þeim voru óvinir
þeirra, ógurlegir og ósýnilegir.
Tarzan skipaði mönnum sfnum í raðir báðum megin
götunnar, og létu þeir kjarrið skýla sér. Þeir stóðu
gisið, og þegar minst varði feldi ör eða spjót Araba
eða Manyuema. Þá hurfu svertingjarnir á brott og
, hlupu á undan til þess að raða sér aftur. Þeir skutu
ekki, nema árangurinn væri vís og hættan hverfaridi
Iítil. Örvum og spjótum var þvf faum skotið, og langt
. var á milli þeirra; en þeim var skotið svo óvænt, að
' áburðarþrælarnir voru sle^mV ótta — gegnumstungnir
félagar þeirra við hlið, þeirn skelfdu þá — óvissan um
það, hver næstur félli, ærði þá.
Oft lá við að þrælarnir vörpuðu frá sér byrðunum
og flýðu, en rneð harðneskju fengu Arabarnir þá til
þess að halda áfram. Þannig leið dagurinn — skelfing-
ardagur fyrir ræningjana — erfiður, en fengsæll dagur
lyrtr Wazirimenn. Um kvöldið kveiktu Arabar bál á
árbakka einum f dálítlu rjóðri og tóku á sig náðir.
Við og við kvað við um nóttlna byssuskot úr trján-
um yfir hpfðum þeirra, og einhver vörðurinn — nú
voru þeir margir — féll dauður til jarðar. Þetta var ö-
þolandi ástand. Með þessu móti hlutu þeir að verða
strádrepnir án þess að fá nokkurt færi á óvinunum.
En enn þá héldu Arabarnir, með hinni ósijórnlegu á-
girnd hvítra manna, herfanginu, og urn morguninn
ráku þeir þrælana af stað með harðri hendi.
í þrjá daga hélt lestin áfram og íækkaði jafnt og
þétt. Öllum stundum feldu öivar og spjót burðar-
naennina. Á næturnar drundi hin ósýnilega byssa, er
gerði varðstöðu að dauðadómi.
{ Fjórða morguninn urðu Arabarnir að skjóta tvo
þræla, áður en hinir tóku upp byrðarnar, en þegar
þeir gerðu það, kvað rödd við í skóginum: „í dag
deyið þið, 6, Manyuemar, nema þið varpið frá ykkur