Náttúrufræðingurinn - 1938, Blaðsíða 78

122 NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
iiimiiiiimiiimimmiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimmimmiiiimmiiimiiiiimimmiimmmmimimiiiiiiimiiiimmimimimmmmm*
allan efa um uppruna tvíburanna. Sérstaklega er auðvelt að sjá
slíkt af augna- og háralit eða af lögun nefns og eyrna. Því að
oft eru það aðeins fötin, sem rugla dómgreindina við fyrsta tillit.
— Líka eru til eineggja tvíburar, sem eru mjög ólíkir á svipinn,
en eru þó eins að öllum einkennum, er nánar er að gætt. Hinn sér-
staki þrýstingur við tvíburaþunga veldur oft talsverðum mismun
á höfuðmálum einstaklinganna. A.nnar þeirra getur t. d. haft hátt
höfuð og toppmyndað, en hinn lágt og flatt, og slíkt út af fyrir
sig gerir svipinn strax ólíkan. Yfirleitt þarf í flestum tilfellum
talsverða vísindalega nákvæmni og æfingu til að komast að rétt-
um niðurstöðum.
2. mynd. Eyru af eineggja tvíburum.
3. mynd. Eyru af tvíeggja tvíburum.
En, munu margir spyrja, er nú alveg víst, að úrskurðurinn sé
ætíð réttur? Mjög sterk sönnun um gæði þessarar aðferðar er þessi
staðreynd: I Kaiser—Wilhelm—Intistut fúr Anthropologie Berlin
Dahlem, sem hefir tvíburarannsóknir sem sérgrein, hafa verið
tekin sýnishorn af blóði flestra tvíbura, sem rannsakaðir hafa
verið þar. Og við aðra stofnun ákváðu aðrir menn, sem enga hug-
mynd höfðu um tvíburana né árangur hinnar rannsóknarinnar,
blóðflokkana og ýmsa aðra eiginleika blóðsins. Af rúmlega 300
tvíburabörnum, sem samkvæmt jafningjaprófuninni voru ein-