Náttúrufræðingurinn - 1942, Qupperneq 31

NÁTTÚR UFRÆÐING URINN
25
ur miklar úr Strandatindi. Ná þœr innundir kaupstaðinn.
Láglendisræman er breiðari norðan fjarðar, einkum um Dverga-
stein. Eru þar klettar með sjónum, en grösugar engjar fyrir
ofan, undir bröttum hjöllum og hlíðum. Utar er nokkurt mó-
lendi og kvistlendi, en berjaland allmikið í hjöllunum. Lengi
var prestsetur að Dvergasteini, Túnið er stórt og grösugt með
stórum flækjum af umfeðmingi. Skammt innan við Dverga-
stein er Yestdalseyri. Var ]>ar mikil útgerð áður, en nú er
lítið eftir af fornri frægð. Upp af eyrinni gengur Vestdalur,
lítill eins og hinir dalirnir. Engjar eru i dalbotninum, en
hamrahlíðar iiið efra. Lítil á fellur um dalinn, fossótt fram-
antil. Úr dalnum liggur vegur yfir í Eiðaþinghá á Héraði. Fyr-
ir innan Vestdalseyri ná iijallar og urðir fram í sjó. — „Ald-
an“ liggur á dálítilli flöt fvrir botni fjarðarins, báðum megin
við Fjarðarárós. Þar er aðalkaupstaðurinn. Nær liann ögn út
með fjarðarbotninum, einkum að sunnan. Að norðanverðu
grúfir Bjólfur yfir bæmun, snarbrattur og hrikalegur. Eru klelta-
])elti hið efra, en við fjallsræturnar eru skriður alveg ofan að
kaupstaðnum. Strandatindur rís rétt sunnan við bæinn og byrg-
ir nijög sólarsýn. Ganga bergstallar úr honum niður að kaup-
staðnum utanverðum. Sól sér ekki í Seyðisfjarðarbæ í fjóra
mánuði að vetrinum (12. október—18. febrúar). Er sólu fagn-
að í febrúar. Þokur eru tíðar að sumrinu og snjóþungt á vetr-
um. En þótt oft séu „sólarlitlir dagar“ á Seyðisfirði, þá er þar
samt veðursælt að sumu leyti. Oft er logn og blíða, þvi að
fjöllin skýla mjög fyrir vindum. Trjágróður þrífst þar vel. Er
Seyðisfjörður langmesti trjágarðabær Austfjarða. Þar eru
margir vænlegir garðar með gróskumiklum trjám og blóm-
skrúði. Sá ég vöxtuleg revnitré, birki, viði, begg, áhn, lævirkja-
tré, greni og furu. Við símstöðina er þroskalegur trjágróður.
Eru þar 8—9 m. há reynitré i gamla Wathnegarðinum, liá-
vaxið greni og laufmikill álmur. Símstöðvargarðurinn er áfast-
ur þessum garði, en er miklu yngri. Þar voru fyrstu trén gróð-
ursett 1930 og eru nú ])æði reyniviðir og lævirkjatré i örum
vexti. Þá má nefna garð Stefáns Th. við prestsetrið, „Elverhöj-
garðinn“, ungan trjáreit við kirkjuna o. fl. garða þar i nánd.
Talsverðir trjálundar eru einnig innan við bæinn í kirkjugarð-
inum. Snjóþyngsli verða stundum fullmikil, en að öðru leyti
þrífast trén auðsjáanlega vel. Norðmenn munu hafa gengið
á undan jneð góðu eftirdæmi um trjáræktun i fyrstu. Mættu
aðrir austfirzkir bæir laka sér trjárækl Seyðfirðinga til fyrir-