Náttúrufræðingurinn - 1942, Qupperneq 50

44
XÁTTÚR UFRÆÐINGURINN
á Vestfjörðum. Þúsundblciðarósin er algeng á Vestfjörðum og
við utanverðan Eyjafjörð. Er einnig fundin á Austfjörðum.
Kleitafrúin prýðir hamrana á Suðausturlandinu, luir.stajafninn
vex aðeins i BreiðdaJ o. s. frv. Svona mætti lengi telji. Er hér
merkilegt rannsóknarefni fvrir grasafræðinga og jarðfræðinga.
Talið er, að landið liafi sigið mjög um miðbikið, en gosefni
síðan fyllt lægðina og hindrað það, að Vestfirðir og Austfirðir
yrðu að eyjum. Eiga byltingar í landslagi og misjöfn ísalög
á ísöldum einhvern ])áll í útbreiðslu tegundanna? Komu
Austfjarðajurtirnar að austan í fyrstu, en mættu tálmunum
og eru nú enn á vesturleið? Þessum s])urningum munu fræði-
menn framtiðarinnar leitast við að svara. Óðum fjölgar þeim,
sem skoða gróður sveitar sinnar og leggja jafnvel leið sina
inn á öræfi. Það er ómaksins vert.
Reykjavík, 22. desember 1941.
Ingólfur Davíðsson.
Ársæll Árnason:
Sauðnautin í Noregi.
Haustið 1932 var sleppt nokkrum sauðnautum (kálfum) á
þeim stað, sem lieitir Hjerkinn í Dofrafjöllum í Noregi. Þau
voru látin vera þar alveg frjáls, nema hvað lilið var eftir
þeim öðru hverju, lil þess að vita hvernig þau þrifust. Eg hefi
litið getað fylgzt með þessu, en þó svo mikið, að þar virðist
allt ganga með eðlilegum hætti. Það slys vildi lil fyrsta vet-
urinn, að einhver þeirra höfðu farið út á snjóhengju, er féll
n'iður og drápust nokkur af þeim. Um kvilla liefi ég ekki
lieyrt talað í þeim.
Nýlega sendi mér kiumingi minn úrklippu úr norsku blaði,
Nationen, sem því miður var ekki alveg nýtt (frá 4/7. 1939),
en af þvi að ég býst við að fleirum en mér þyki gaman að
þvi, sem ]>ar er sagt frá, og hið getur orðið á að maður fái
fréttir eða blöð frá Noregi, set ég hér efni greinarinnar.
Nýlega fóru nokkrir menn með flokk kynbótanauta inn
að Herlaugarseli í Amótsdal. Þar er gamalt sel, sem brann
fyrir nokkrum árum, og er selið nú notað sem nautahagi.