Náttúrufræðingurinn - 1942, Qupperneq 16

142
NATTURUFRÆÐINGURINN
skotinn sama daginn, og á cg liann nú uppsettan. 20. apríl
sá ég' aflur fullorðinn silfurmáf liér á leirunum.
34. Litli svartbakur (Larus fuscus graellsii Brelnn).
25. maí 1939 sá ég einn lilla svartbalc hér á leirunum.
35. Litli livítmáfur (Larus glaucoides Meyer).
Kringum áramótin 1937 og 1938 var hér töluvert mikið af
litla hvítmáf. Frá 20.—25. apríl 1938 fjölgaði máfum mikið
hér á leirunum, svo að þeir hafa þá áreiðanlega skipt þús-
undum, enda var þá dálítil áía hér inni á pollinum. Meðal
þessara máfa bar mest á fullorðnum litlu hvítmáfum.
36. Kjói (Stercorarius parasiticus (L.)).
Árið 1939 sá ég fyrst kjóa 1. maí. Er það eins og áður, að
þeir virðast fylgja kríunni eftir.
37. Haftyrðill (Alla alle alle (L.)).
Milli jóla og nýárs 1938 kom norðan stórhríðargarður og
hlóðst mikill snjór niður hér norðan lands. Eftir það var hér
mikil fannkyngi fram í miðjan fehrúar. Á gamlársdag 1938
var mestu hríðinni farið að slota, og' sá ég þá að haftyrðlar
voru í stórum hreiðum á grynningum liér inni á leirunni, enda
var þar lygnara en úti á höfninni. Mér datt þá í hug, að nú
væri tækifæri lil þess að merkja nokkra liaftyrðla fyrir Nátt-
úrugripasafnið, því að erfitt mun vera að ná þeim til merk-
ingar. Ég úthjó mér því háf á langri stöng og óð svo fram á
leiru. Sælti ég nú færi, þegar fuglarnir köfuðu og kom liáfn-
um yfir þá meðan þeir voru í kafi. Þetta verk sóttist samt
seint, þar sem frost var allmikið, og fraus þvi háfurinn fljótt,
og varð ég alltaf annað slagið að herja úr honum klakann.
Berhentur varð ég að vera, og þar við hættist, að ég varð alltaf
að vaða í land með hvern fugl, til þess að merkja hann, því
að ekkert var liægt að leggja frá sér nema í landi. En með
nógu mikilli þolinmæði tókst mér þó að merkja um 30 haf-
tyrðla.
Daginn eftir hafði veðrið lægt mikið, og fóru liaftyrðlarnir
þá hurt af leirunni og út á höfnina. Meðan mest var af þeim,
en það var á gamlársdag, munu þeir hafa skipt þúsundum
liér á höfninni og út á Oddeyrarálnum. Eftir að veðrið fór
að batna, fækkaði þeim mjög mikið, þó að talsverður slæð-
ingur væri af þeim liér í lengri tíma. Mest lifðu þeir á mar-
flóm, og voru nær eingöngu marflær í mögum nokkurra, sem