Alþýðublaðið - 29.11.1922, Blaðsíða 4

4
ALÞYÐUBLAÐIÐ
lienci standa, elga rétt á að kjó».
I kjöfí eru i aðalasannisætið: Sig
ávitur Bjarnason, Jakob Kristlns
sotr, Jón Slgnrðssoo, Ól*fur Lárut
soo og í varaaunotiætid: Kristlnn
Dinfelsson, Tiyggvl Þóraallssoa,
VigíúsEinartson, Oddnr Herœannt
ron Korningu verður slitið kl. 4,
«f aðsókn er þá lokið.
fs tökverður er á reki úti fyrir
Ve tljöíðum.
Njðrður kom af veiðam í gær
an-ð 1100 k*ssa og fór aftur sam
dægurs tli EugLnds
Villeraoos lór í strsudferð í
gæ itveidi.
Nærgætin og góð atúika
Óstcast i viat sotum veiki da hús
móðu’innar. Uppl. á Skó'avörðu
stig 15 a (t kjailaranuoi) eftir
kl $ slðd.
Pósthússtræti 9.
Saltkjöt,. nýkomið.
Kau pf élagið.
Hjálparatðð HJúknmarfélagila
Ukn er opin aem hér segir:
Uánndaga. . . . kl. II—II f. k
Þriðjudaga ... — | — 6 «. h
Uiðvikudaga . . — 5 — 4 e. b
Vöstudaga .... — | — 6 e. b
Langardaga . — 1 — 4 s. k.
Bamnlnga og atefnur
skrifar Pétur Jakobsson, Nónnu
götu 5
| ^Tobler j
■ 11 s«
Anglýsendar eru enn þá mintir
á, að augiysingar þurfa að vera
komnar i ptentrmiðjuna fyrir kl.
10 þann dag, er þær eiga að
birtast
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
Hallbjörn Halldórsson,
Prentsmiðjan Gutenberg.
LjósárónurMprlanpr.
Með fslandi fengum við nýjar
birgðir af Ijóiakrónum, svo úrva!
ðkkar, sem var fjölbreytt undir,
er nú enn fjölbreyttara — M;ð
Siriusi fáum við stórt órval af
kögurlömpum Komið ávalt fyrst
þmgað, sem nógu er úr að veija.
Þær ijósakrónur, sem við seljum,
hengjum við upp ókeyplS.
Hiti Sc Ljós.
Laugaveg 20 B. Sfmi 820.
Lesið! Nýkomið: Guaiml-
sólar og hælar, sem endait á við
2 — 3 leðunóla, en kosta ekki hálft
á við þá (tettir undir afar ódýrt).
— Einnig nýkomið nýt'zkuefni til
viðgerðar á gummf stlgvélum ðg
skóhlffum — niðsterkt og failegt.
— Komið og reynið viðskiftín á
elztu og ódýrustu gummlvinnu*
atofu landsins; það borgar slg.
Gummf-vlnnustofa Reykjavlkur.
Laugaveg 76
Pórnrinn Kjartansson.
Útbreiðið Alþýðublaðiðl
Eigar Rict Burroughs: Tarzan snýr aftnr.
XVtn. KAFLI.
Hlutkesti um líf eða dauða.
Jane Porter vaknaði fyrst, þeirra er 1 björgunarbátn-
sim voru, morguninn eftir að Lady Alice fórst. Hinir
bátverjar dottuðu á þóftunum eða i botninum á bátnum.
Þegar stúlkan sá, að þau voru orðin viðskila við
hina bátana, varð hún skelkuð. Henni fanst hún svo
einmana, er hún leit að eins endalaust hafið í kringum
sig, að hún taldi þau þegar af.
Alt i einu vaknaði Clayton. Hano var nokkra stund
að átta sig á því, hvar hann var, eða hvernig stóð á
veru hans t bátnum. Loksins rak hann augun i stúlkuna.
„Jiine!" hrópaði hann. „Þakkaðu Guði að við erum
saman!“
,.Sko“, mælti stúlkan dauflega, og benti út í bláinn.
,Við erum alein".
■ Ciayton leit alt í kring.
„Hvar geta þeir verið?" hrópaði hann. „Þeir geta
«kki hafa farist, þvi enginn sjór hefir verið, og þeir
voru á floti eftir að snekkjan sökk — eg sá alla“.
Hana vakti hina og sagði þeirn frá þessu.
„Það er errgu lakara, þó bátarnir séu dreilðir, herra",
*n*lti einn sjómaðurinn. „Þeir hafa allir matvæli, svo
Peir þarfnast ekki hver annars 1 því falli, og ef hann
fcvesti gætu þeir ekKert hjálpað hver öðrum, þó þeir
tseru saman; en séu þeir á dreif um sjóinn, eru miklu
■neiri likur til að skip hitti einhvern þeirra, og þá
verður hinna jafnskjótt leitað. Værum við satnan væri
að eins einn rnöguleiki, en nú eru þeir fjórir".
Þau sáu að vit var í þessu og urðu rólegri; en gleð-
B var skammvinn, þvi þegar ákveðið hafði verið að
*óa til austurs til strandarinnar, kom það í Ijós, að sjó-
mennirnir sem halda áttu bátnum í horfinu, höfðu sofn-
að og mist út tvær árar, og sáust þær hvergi.
Alt lenti í hávaða, bölvi og skömmum, og lá við
handalögmáli milli sjómannanna, en Clayton gat stilt
til friðar. Þó hafði Thuran þvi nær hleypt öllu i bál
og brand, er hann gaf í skyn, að hann teldi alla Eng-
lendinga aula, einkum þó enska sjómenn.
„Jæja, piltar", sagði einn hásetinn, Tompkins að
nafni, sem ekki hafði tekið þátt í rifriidinu; „hættið
þessu fjandans slúðii; það getir ekkert gagn. Hefir
Spider ekki sagt, að við verðum á einhvern hátt fund-
íd, seg’ eg? Til hvers eru þá þessar illdeilur? Við skul-
um éta, seg' eg“.
„Það er ekki svo vitlaust", sagði Thuran og snéri
sér að þriðja sjómanninum, er hét Wilson, og sagði:
„Réttu hingað einn af þessum pjáturkössum, maður
minn".
„Náð’ ’onum sjálfur, sagði Wilson hryssingslega. „Eg
gegni engum skipunum frá nokkrum — spjátrung —
þú ert enginn skipstjóri hér".
Niðurstaðan varð sú, að Clayton varð að ná i kass-
ann sjálfur. Þá varð enn deila, því einn sjómaðurinn
sakaði þá Clayton um að ætla að draga sér af matunm.
„Það ætti einhver að taka að sér stjórn bátsins",
mælti Jane Porter, hrædd við það, hvern enda þetta
mundi taka, ef svona héldi áfram. „Það er nógu ilt að
vera hjálparlaus í smábát út á Atlandshafi, þó ekki
bætist ofan á eillfar þrætur og nöldur. Þið ættuð að
kjósa stjórnanda og fara svo í öllu eftir hans úrskutð-
um. Það er meiti nauðsyn hér á strangri reglu en á
stóru skipi".
Hún hafði vonað, áður en hún lét hugsun sína i
ljós, að .hún mundi ekki þurfa að skifta sér af þessu.
Hún hélt að Clayton væii maður til þess, að ráða við
v