Náttúrufræðingurinn - 1949, Blaðsíða 30

Theódór Gunnlctugsson:
Grenjalíf á Mývatnsfjöllum
Ég er staddur skammt suðaustur af eyðibýlinu Hlíðarhaga á Mý-
vatnsfjöllum. Klukkan er níu, jónsmessukvöld 1948.
Fyrir rúmum klukkutíma kom ég hér í leit eftir lágfótu. Nú halla
ég mér upp að þúfu í skugganum sunnan undir Syðra-Greniskletti.
Það er stafalogn og heiður himinn. Sólargeislarnir eru enn svo lieitir
og bjartir, að loftið titrar af tíbrá, og andblær þess strýkur vanga
minn svo blítt og hlýtt, að mig sárlangar að loka augunum og sofna,
örstutta stund, en skyldan bannar það.
Á leið minni að Grenishelli hafði ég séð þar nokkrar kindur um-
hverfis grenið og því búizt við, að þar lægi nú engin tófa. En er ég
átti ekki eftir nema um 100 m til þeirra, sé ég, að þær taka snöggan
kipp og hlaupa saman. Á sama augabragði þykist ég sjá hvíta tófu,
gengna úr hárum, á milli kindanna og hverfa samtímis. Þetta gat
staðizt, því að grenismunnarnir voru þarna á milli þeirra. En þetta
gat líka verið missýning, þar sent ein kindin dró langan lagð á eftir
sér og fleiri voru með laus reili, en ég sljór og annars hugar. Enn-
fremur horlðu kindurnar á mig, eins og það væri ég sjálfur, sem
uppþotinu Iiefði valdið. En svo tóku þær til fótanna oe hlupu vestur
rétt sunnan við klettinn og yfir annað greni, sem er sunnan og vest-
an við hann.
Þegar eg nálgað.st syðstu grenismunnana, þar sem kindurnar stóðu
fyrst, sá ég, að þarna hafði oft gengið um hvít tófa og legið í vissum
stað uppi á greninu. Nýlegar fjaðrir af sendlingi voru þar skammt
frá, og virtist mér allt benda til, að þarna væri refabú. Hvergi sá ég
þó merki eftir börnin þrátt fyrir allrækilega leit. Kallaði ég á þau
við alla munna, en fékk ekkert svar, ekki heldur frá húsmóðurinni,
en þess var þó að vænta, ef hún væri heima. Hugði ég þá í fyrstu, að