Alþýðublaðið - 04.12.1922, Blaðsíða 4
4
ALÞíÐDBiAÐIÐ
i
Gosdrykkja og aldinsafagerðin
„Saniías"
Konungl. hirðsali.
Drekkið að eins |
Sanitas í
Ijúffenga sítrón. il
i
JLeslðT Nýliomið: Guausi
aéljir og hælar, sem endatt é við
2—3 leðursóla, en kosta ekki hilít
a við þá (»ettif uodir afar ódýit)
•— Eínnig eýkomid nýt zkuefni til
viðgerðar á gumtnf stigvélum og
skóalffum — nfðsteikt og fallegt.
•— Kotnið Og reyeið vlðskiftlw i
e'ztu og ódýnstu gummtvinnu-
*tofu lsndsins; það borgar sig,
Gumtní vinnusto'a Reykjavfkur.
'Líugaveg 76
Pðrarinn Kjartansson.
2000 kr. gefins.
Tyo þásand krónnr gefa eftlrtaldar yerzlanir yið-
skiftaylnnm sfnnm í jólagjof, frá 1. desomber.
Landtstjarnan, Austurstræt 10; ifmi 489.
Lárus G. Lóðvígstoo, Þinghoitsitræti 2; sfmi 82.
E. Jscobsen, Austurstræti 9 (og Hafnarfirði); simi 119.
L. H. Mulier, Austurstræti 17; slmi 620
„Björninn*, Vesturgötu 39; sími 1091.
O Elliogseo, Hsfnarstræti 15; simi 605,
Vígfth Guðbrandsson, AðaLtræti 8; sfmi 470
Húsgagnaverziunin „Áfram*, Ingólfsstræti 6; simi 919.
Jón Sigmiindsson, Laugsveg 8; slmi 383
Jóhtnn ögm. Oidtson, Lavg»veg 63; slmi 339.
Verziun Jóns Þórðarsoaar, Þlngholttstræti 1; »imi 62,
Bókaverzlun tsafoldar, Austurstræti 8; sími 361.
Júl Bjömison, rafmsgmáhaldaveizlun, Hafnarstræti 1$; sfæi 837,
Hattabúðia, Kolas ndi; sfœi 880
^ToMer
B... ....-.—--■
Það sem maðurion lifir ú,
það eru æfiotyri. — Siikikjólar
og yaðmálsbuxur eru nú sama
sem uppseldar, ea Fagrihyamm-
nr fætt ern «já bóksolutn.
HjáIp»r>tðð§HjókruaarféÍ8fsisi*
Líka er opin sssm hér segir;
fdánudaga. . . kl. sz—is t fe.
Þriðjudaga —■ 5 — 6 «. fe
Miðvikudaga , j%— 4 e- b
Föstudaga . . . —- 5 — 6*. fe
Lnanjrardava f — ií « k.
RitHtjóii og ábyrgðarmaður:
Hallbjörn Halldórsson.
' Pfcntsmtðj in tíutenberg
Edgar Rict Burroughs: Tarzan snýr aftnr.
Sjómaðurinn stakk hendinni undir treyjuna. Svitinn
rann niður andlit hans. Hann skalf eins og hann hefði
köldusótt. Hann bölvaði sér fyrir að hafa kosið siðasta
dráttinn, því nú voru að eins þrír á móti einum, að
hann slyppi.
Rússinn var hinn þolinmóðasti og rak ekki á eftir,
þvi hann vissi, að hann mOndi aldrei draga óhpiila-
dráttinn. Þegar sjómaðurinn tók höndina undan treyj-
unni og ieit á peninginn, féll hann meðvitundarlaus nið-
ur f bátinn. Clayton og Thuran skunduðu til og skoð-
uðu peninginn, er oltið halði úr hendi hans. Hann var
ekki frá árinu 1875. Honum haíði orðið svo mikið um
að bíða f óvísu, að hann þoldi ekki meira.
Sama sagan hlaut að endurtaka sig. Rússinn dró aft-
ur rneiniausan pening. Jane Porter iokaðij augunura
þegar Clayton rétti höndina undir treyjuna. Spider
hallaði sér með starandi augum ofan að hendinni sem
skar úr um örlög hans, því hvert sem hlutskifti Clay-
tons varð, þá vaið hans hlutskifti gagnstætt.
Þegar William Cecil Clayton, lávarður af Greystoke,
dró höndina undan klæðinu, með luktan hnefann um
pening, leit hann til Jane Porter. Hann þorði ekki að
opna hnefann.
„Fljótirl" hvæsti Spider. „Guð minn. Látið okkur sjá".
Clayton opnaði hnefann. Spider sá fyrstur ártalið,
og áður en nokkurn grunaði ætlun hans, reis hann á
fetur og hvarf í hafið — peningurinn var ekki frá 1875.
Þetta hlutkesti hafði haft svo æsandi áhrif á þau sera
eftir lifðu, að þau láu þvf nær rótlaus í bátnum nokkra
tfaga. Dag frá degi hrakaði þeim og vonleysið óx.
L'oksins skreið Thuran til Claytons.
„Við verðum að draga einu sinni enn, áður en við
esum of máttfarnir til þess «3 éta“, hvfslaði hann.
Clayton var svo máttfarinn, að hann vissi varla hvað
hann gerði. Jane Porter hafði ekki talað í þrjá daga.
Hann vissi að hún var að deyja. Þó ilt væri, hélt hann
að ef til vill mundi það bjarga lifi hennar, ef annar-
hvor þeirra fórnaði sér. Hann féist því á uppástungu
Rússans.
Þeir drógu undir sama klæðinu, en úrslitin gátu að
eins orðið ein — Clayton dró peninginn frá 1875.
„Hvenær verður það?“ spurði hann Thuran.
Rússinn var búinn að taka upp vasahníf, og var að
reyna að opna hann.
„Strax", tautaði hann, og hann glápti gráðugum aug-
um á Englendinginn.
„Getið þér ekki beðið myrkurs?“ spurði Clayton.
„Ungfrú Porter má ekki sjá þetta. Við ætluðum að
giftast, eins og þér munið“.
Thuran varð óiundarlegur.
„Jæja“, svaraði hann hikandi. „Það er ekki langt til
kvölds. Eg hefi beðið í marga daga — eg get beðið
enn í nokkrar stundir".
„Þakka yður, vinur", tautaði Clayton. „Nú fer eg til
hennar og verð hjá henni, unz tfminn kemur. Eg vildi
gjarna vera eina eða tvær stundir hjá henni, áður en
eg dey“.
Þegar Clayton kom til unnustu sinnar, var hún með-
vitundarlaus — hann vissi, að hún var að deyja, og
hann var því feginn, að hún yrði ekki vör við þann
sorgleik, er brátt átti að hefja. Hann tók hönd hennar
og bar hana upp að þurrum og skrælnuðum vörum
sfnum. Hann lét Iengi vel að mögtu, kræklóttu hend-
inni, sem eitt sinn hafði verið fögur og mjallhvlt hönd
ungrar blómarósar frá Baltimore.
Þaö var löngu dimt orðið, áður en hann vissi það,