Samvinnan - 01.05.1947, Qupperneq 20

HVALFJÖRÐUR í STRÍÐI
OG FRIÐI
(Framhald af hls. 4).
hinna stóru liringa, sem umsvifamestir
liafa verið í olíusölumálum heimsins
til þessa. Hér á íslancli var óvenjulegt
tækifæri til þess að leysa þetta vanda-
mál á skjótan hátt. íslen/.ka ríkið liafði
tekið við öllunt mannvirkjum hinna
erlendu lierja í Hvalfirði. Það hafði
því tækifæri til þess að greiða götu
hinna nýju, innlendu olíusamtaka
með því að afhenda þeim aðstöðuna
þar og gera þau þar með þ.egar á þessu
ári stórvirkan þátttakandaíolíuverzlun
landsmanna. Þessi leið var farin. Olíu-
félag kaupfélaganna og olíusamlag-
anna keypti nnestan hluta olíustöðvar-
innar í Hvalfirði af ríkinu, og þar er
nú af hefjast hin fyrsta alinnlenda
olmverzlun um þessar mundir.
OLÍUSTÖÐIN í Hvalfirði rúmaði
100 þtisund lestir af olíu. er henni
var veitt móttaka. Þar eru olíugeymar
í tveimur þyrpingum allskammt frá
ströndinni, átta 5000 lesta geymar og
fjörutíu 1500 lesta geymar. Bryggja
mikil gengur í sjó fram þarna inn við
fjarðarbotninn, og í húsum skammt
frá er kornið fyrir dælum, vélum,
gufukötlum, og öðrum útbúnaði, sem
nauðsynlegur er til þess að geta tekið
á móti olíu úr olíuskipum á firðinum
og dælt henni til skipa, er þangað
koma. Flestir geymanna eru nú eign
olíufélagsins, en aðra á hið nýja Hval-
veiðafélag, sem hlaut þarna einnig
heppilega aðstöðn fyrir starfsemi sína,
sem er nýung í íslenzku atvinnulífi.
Með kaupunum á olíustöðinni lilaut
olíufélagið meira en aðstöðu í Hval-
lirði. Eigi eru not þar fyrir alla olíu-
geymana, og er nt'i byrjað að rífa
nokkra 1500 lesta geyma, sem ætlunin
er að ‘flytja til annarra staða úti um
landið. Verða þeir reistir þar, sem
mest er þörfin.
Innan skamms er von á til Hval-
fjarðar stærsta olíuflutningaskipi, sem
nokkru sinni hefur flutt olíu hingað
til lands á vegurn innlendra fyrir-
tækja. Eftir það mun leið innlendra
skipa liggja urn Hvalfjörð. Þangað
mun hinn nýji og glæsilegi togarafloti
landsmanna sækja brennsluolíur sínar.
Frá Hvalfirði mun olía til hvers kyns
atvinnureksturs landsmanna verða
flutt til annarra landshluta, er tímar
líða. Þannig mun aðstaðan þar innan
tíðar verða veigamikill þáttur í upp-
byggingu atvinnuveganna og sam-
\innustárjinu í landinu.
ÍSLENZK ÆSKA ÞARF AÐ
VIÐHALDA SKÁKÍÞRÓTTINNI
(Framhald af bls. 15).
enginn hlusti á það. Þetta verður til
jtess, að fólk ve’nst á að virða ekki rétt
þess, er vill hlusta, og sem verra er,
venst á að tala of hátt.
Ef við virðum fyrir okkur menn,
sem sitja við tafl, eða komum inn, þar
sem skákkeppni fer fram, sjáum við
fljótt, að hér er fólk, er kann að rneta
þögnina. Þar sem menn sitja að tafli,
er ró og næði. Því }>að er ekki samræm-
anlegt taflinu að vera með skvaldur og
læti. Þeim, er bryti hin óskráðu lög
skákmanna að hafa hljótt, yrði fljótt á
dyr vísað. Það er því augljóst, að skák-
ín er gott tæki til þess að kenna mönn-
um að meta næði og ró. Og jafnvel þó
að þau áhrif, er vart verður í skákstof-
unni, hverfi að einhverju leyti, er út
er komið, þá situr þó alltaf eitthvað
eftir.
Nú á þessum tíniUm er mikið kapp
lagt á íþróttir, bæði í skólum og hjá
félögum. Skákin er íþrótt, og hún á
rétt á því, að skipa þann sess rneðal
íþróttamanna, er henni ber. Og ef
dæma ætti eftir árangri íslenzkra í-
þróttamanna á alþjóðavettvangi, ætti
liún að skipa heiðurssessinn.
Steingr. Bernharðsson.
SKÁLDIÐ
í HEIÐURSBÚSTAÐNUM
(Framliald af bls. 16).
varða málefni nnga fólksins og er
aufúsugestur hinn mesti á funduin
æskulýðsfélaganna í Osló. Hér á dög-
unum ræddi hann við ungu mennina
í „Sósíalíska æskulýðsfélaginu“, þar
sem Christian Lange, 15 ára gamall
sonur utanríkisráðherrans norska, er
formaður. ,,Æska nútímans er frjáls-
ari og hamingjnsamari en lnin var,
þegar ég var að alast upp,“ sagði Över-
land. „Ef til vill er það af því, að hún
á skilningsbetri foreldra en mín kyn-
slóð. Þrátt fyrir allt liefur orðið nokk-
ur menningarleg framför í veröldinni,
og mér finnst það koma einna greini-
legast í l jós á þessum vettvangi. Aldrei
fyrr í sögunni hafa börnin notið jieirr-
ar leiðsögu, sem Jiau liafa nú. Eg vtenti
mér mikils af æskunni."
Annað er Jiað, sem Överland e1
hættur að vænta sér mikils af. Það eru
kvikmyndirnar; sérstaklega amerísku
kvikmyndirnar. — „Teiknimyndirna1
þykja mér beztar, en í hinum venj11'
legu kvikmyndum skara dýrin fram ui
leikurunum, þá sjaldan þau sjást-
Næst þeim eru villimennirnir, þ:l
„statistarnir", en langtum síðast kvik'
myndastjörnurnar. Það eru þær, sen1
allt vita. — Ingrid Bergmann? Þe1
\ erðið að afsaka, að eg veit ekki, hvei
það er. F.n er ekki lagt of mikið upp
úr skemmtunum á þessari öld? Þegaí
eg leita mér afþreyingar, nýt eg henn-
ar í tónlistinni: Bach, BeethoveU,
Hándel og gömlu ítölsku meistararU'
ir. — Grieg? — Nei, liann er ekki fy1’11
minn smekk — eg er ekki JijóðerniS'
sinni."
Áður en eg kvaddi og hélt á biu1
með myndirnar mínar, skaut eg ofu1'
varléga jieirri spurningu að Överlanu>
hvernig honurn litist á ljósmyndina -ý
hið nýtízkulega frásagnartæki. Vissi að
Överland skrifar stundum í norska
myndablaðið „Aktuell". Svarið kou1
eins og fallbyssuskot: „Ljósmyndin el
vel á veg komin að útrýma hinu rú'
aða máli. Það er, að færa klukkuua
aftur á bak og endurlifa steinöldiua-
Stafrófíð hefur til þessa þótt sórna' ,
samlegt tæki í þjónustu skynsemi og
hugsunar.“
„Jœja, góði minn, hvað hefnr pú nú 11
hafzt á meðan eg var i burtu?“
„Ekhert nema að mála stólinn, tem þ11 s'
ur á“.
20