Samvinnan - 01.12.1948, Blaðsíða 4

eigi að veldi hans, heldur að eðli. Því
að svo er ritað um veldi hans, að hann
kom til síns eigins. í sínu eðli er hann
getinn £yrir tíðir af föður, en í voru
eðli kom hann í tíð. En er eilífur guð
gerðist stundlegur maður, þá var ann-
að óðal þar, er hann kom. En svo mælti
Jesaja spámaður: Hvert hold er sem
gras. En er guð gerðist maður, þá
sneri hann graflegu eðli voru í hveiti
svo sem hann mælti um sjálfan sig:
Eitt saman er hveitikorn, nema það
falli í jörð og deyi.
Af því var hann lagður í jötu, þá er
hann var borinn, að hann fæðir heilög
kvikindi. Það eru trúaðir menn, að
eigi missi andir þeirra hinnar innri
fæðslu, þá er þeir bergja holdi hans.
Uxi og asni stóðu yfir jötunni, því
að nokkurir af Gyðingum og heiðnum
þjóðum kenndu burð Krists. Uxi
merkir Gyðinga en asni heiðna menn.
Engill vitraðist vakönduin hirðum
og skein ljós guðs yfir þeim, því að þeir
4
mega helzt öðlast himneska hluti, er
mildlega kunnu stýra guðs hjörð. Og
skín því gnóglegar ljós guðs miskunn-
ar yfir þeim, sem þeir vaka trúlegar
yfir hjörð guðs. Maklega vitraðist eng-
ill með ljósi þá er Kristur var borinn,
því að hann er sjálfur ljós réttlátra það
er lýsir hvern mann, er kemur í heim.
Maklega vöktu hirðar yfir lijörð, því
að sá var borinn, er þetta mælti: Eg
em góður hirðir. Hirðar merkja
kennimenn, en nótt sú, er þeir héldu
vöku yfir hjörð sinni, meikir háska
freistunar. Við þeirri freistni skulu
varðveita sig og sína menn allir þeir,
er algerlega reka frá sér óræktarsvefn.
En er engill hafði boðað burð liimna-
konungs, þá sönnuðu margir engla-
flokkar mál hans og mæltu: Dýrð
sé guði á himnum og á jörðu friður
mönnum þeim, er gott vilja. Fvrr en
lausnari vor léti berast vorum vér
sundurjrykkir við engla, því að vér
vorum langt skildir frá heilagleik
þeirra fyrir verðleik hinnar fyrstu
syndar og fyrir hversdagslegar vorar
afgerðir. En er vér urðum útlægir frá
guði fyrir syndir vorar, þá vörðu engl-
ar, borgarmenn guðs, oss útlenda frá
sínu samlagi. En er vér kenndum kon-
ung vorn, þá kenndu englar oss borg-
armenn sína. En með því að himna-
konungur tók á sig jörð líkams vors,
þá fyrirlítur eigi engla tign óstyrkleik
vorn. Englar hverfa aftur til friðar
vors og leggja niður hið forna missætti,
og fagna þeir nú þeim svo sem sínum
lagsmönnum, er þeir fyrirlitu fyrr svo
sem rekninga.
Af því er sagt, að fornir feður lutu
englum og var þeim eigi það bannað.
En Jóhannes mæli: Sjá við Jiú að gera
það, því að eg em samþræll þinn og
bræðra Jiinna. Hví gegnir það, er
menn lutu englum fyrir hingaðkomu
lausnara vors og var þeim eigi það
bannað, en síðan vildu þeir eigi láta
menn lúta sér? Nema því, að Jieir
hræðast að fyrirlíta eðli vort undir sér,
síðan er þeir sjá jiað upphafið yfir sig
með Kristi lausnara vorum. Og þora
Jieir eigi að sjá mannlegt eðli undir
sér svo sem óstyrkt, með því að þeir
göfga það yfir sér á himna konungi.
Og láta þeir líka sér að virða manninn
jafningja sinn, því að þeir göfga guð-
mann yfir sér.
Kostum vér og þá, góðir bræður, að
engi óhreinsi sauri oss, þar er vér er-
um gervir jafningjar engla og borgar-
menn guðs. Saurgi eigi oss lostasemi
né ljót hugrenning. Bíti eigi illska hug
vorn né öfund. Blási eigi á oss ofmetn-
aður né tæli oss reiði. Dreifi ei ágirnd
hug vorum til jarðlegra hluta.
Virðum vér og þá með miklum at-
huga það, er englar mæltu: Friður sé
mönnum á jörðu, þeim er gott vilja!
Fyrir því sögðu þeir heldur frið þeim,
er gott vilja, en þeim, er gott vinna,
nema af því að góðverk mega ger
verða án góðum vilja. En góður vilji
er aldrei tómur af góðu verki. Það er
góður vilji að gera lystandi góða hluti
Jiá er maður má og vilja fleira gott
gera en hann megi. Þeir, er Jivílíkir
eru, munu eignast sannan frið með
guði, þó að þeir sé svo mjög þrengdir
í meinum heims, að þeir megi fátt
góðs gera. Því að guð dæmir meir að
vilja en að verkum. En sumir sýnast
margt gott gera þeir er þó eignast eigi
þennan frið. Því að þeir liafa eigi góð-