Samvinnan - 01.05.1950, Blaðsíða 36

HERRA hreppstjórinn er í embætt-
isför.
Með ekil í stafni og húskarl í skut
mjakast tígulegur skyggnisvagn emb-
ættisins eftir veginum á leið til bún-
aðarsýningarinnar í Dísaskarði. Herra
hreppstjórinn lrefur vegna þessa minn-
isverða dags búizt glitsaumuðum kjól-
frakkanum sínum glæsta og nærskorn-
um knébuxum með silfurleggingum.
Á höfði hans situr silkihatturinn hái,
sem hægt er að brjóta saman, unz
liann er orðin eins og flatkaka. Girtur
er lneppstjórinn stuttu viðhafnar-
sverði með hjöltum úr perlumóður-
skel. Á krijám hans hvílir skjalataska
ein, mikil og fögur, úr völdu rós-
þrykktu stinnleðri. Hann starir á hana
döprum augum.
Herra hreppstjórinn starir döprum
augum á skjalatöskuna sína miklu úr
rósþrykktu stinnleðri. Hann liugsar
um ina gagnmerku og annáluðu ræðu,
se’m hann hlýtur að flytja innan stund-
ar yfir iiéraðsbúum í Dísaskarði.
— Herrar mínir og frúr! Kæru
hreppsþegnar!....
Árangurslaust hefur liann snúið og
snúið ið ljósa silki vangaskeggsins og
endurtekið tuttugu sinnum í röð:
„Herrar mínir og frúr! Kæru hrepps-
þegnar!.....“ en það bólar ekki á
framhaldi ræðunnar.
Það bólar ekki á framhaldi ræðunn-
ar. . . . Það er svo heitt í þessum
skyggnisvagni. . .. Svo iangt sem aug-
að eygir teygist vegurinn í Dísaskarð,
rykfjallaður og sólstafaður. Loftið er
funaþrungið. . . . Og í álmviðartrián-
um fram með veginum, sem öll er
þakin gráhvítu ryki, láta þúsundir trjá-
títna söng sinn berast frá einni hrísl-
unni til annarrar. . . . Allt í einu fer
skjálftakippur um herra hreppstjór-
ann. Þarna niður frá, undir dálitlu
leiti, tekur hann skyndilega eftir litl-
um lundi sígrænna eika, sem virðist
benda honum til sín.
Litli lundurinn sígrænna eika
virðist benda honum og segja:
— Komið þér bara hingað, herra
hreppstjóri, og semjið ræðuna yðar
hér. Undir laufkrónum mínum mun-
uð þér una yður.
Herra hreppstjórinn lætur heillast.
Hann stekkur niður úr vagninum,
segir mönnum sínum að staldra við
stundarkorn, hann ætli að ljúka samn-
36
ingu ræðu sinnar í litla lundinum sí-
grænna eika.
í litla lundinum sígrænna eika eru
fuglar, eru fjólur, eru lindir í mjúku
grasi.... Þegar þau verða vör herra
hreppstjórans á silfursaumuðum bux-
um og með skjalatöskuna miklu úr
rósþrykktu stinnleðri, þá verða fugl-
arnir óttaslegnir og hætta að syngja, þá
áræða lindirnar ekki að láta frá sér
heyra inn minnsta nið, og fjólurnar
fela sig í grasbreiðunni. ... I öllum
þessum smáheimi lundsins hefur eng-
inn á ævi sinni fyrr séð hreppstjóra.
Alls staðar er spurt undurlágum rödd-
um, hver hann sé þessi forkunnarfagri
herra, sem gengur á silfursaumuðum
7 o o
buxum.
Alls staðar í laufinu er spurt undur-
lágum röddum, hver hann sé þessi
forkunnarfagri herra á silfursaumuð-
Hreppstjórinn
í gróandinni
Ævintýri eftir
ALPHONSE DAUDET
um buxum. . . . Heillaður af þögninni
og hugfanginn af svalanum í lundin-
um lyftir herra hreppstjórinn frakka-
löfum sínum, sezt í mosann að rótum
ungrar eikur og leggur sambrotshatt-
inn frá sér í grasið. Svo lýkur hann
upp á knjárn sér skjalatöskunni miklu
úr rósþrykktu stinnleðri og dregur
fram heila örk af löggiltum skjala-
pappír.
— Þetta er listamaður! segir maríu-
erlan.
— Ne-ei, segir söngþrösturinn, úr
því að hann er á silfursaumuðum bux-
um, þá getur Jrað ekki verið listamað-
ur. Það mætti segja mér að það væri
prins.
— Það mætti segja mér, að Jrað væri
prins, segir söngþrösturinn.
— Þetta er Iivorki listamaður né
prins, grípur Jrá fram í roskinn og
reyndur næturgali, er sungið hefur
heilt sumar í aldingarði lncppstjórans.
Eg veit, hver þetta er. Þetta er hrepp
stjcri.
Um þveran og endilangan lundinn
ganga hvíslingarnar:
— Þetta er hreppstjóri! Þetta er
hreppstjóri!
— En hvað hann er sköllóttur! segir
lítill lævirki við stóran hrossagauk.
Fjólurnar spyrja:
— F.r hann hættulegur?
— Er hann hættulegur? spyrja fjól-
urnar.
Reyndur og roskinn næturgalinn svar-
ar: — Alls ekki!
Þegar fuglarnir hafa heyrt þessa
fullyrðingu ins veraldarvana nætur-
gala, þá hefja Jreir sönginn á ný, þá
taka lindirnar að kliða og fjólurnar að
anga, rétt eins og herra hreppstjórinn
sé hvergi nálægur.. . . Án Jress að
skeyta ið minnsta um allan þennan
yndislega hljóðagang, ákallar herra
hreppstjórinn í anda verndargyðju
búnaðarsambandanna. Með ritblýið á
lofti tekur hann að Jrylja með radd-
hreimi Jreim, sem hann annars beitir
við hátíðlegustu tækifæri:
— Herrar mínir og frúr! Kæru
hreppsjregnar!....
— Herrar mínir og frúr! segir hrepp-
stjórinn með viðhafnarraust. Kæru
hreppsþe....
Þá er allt í einu gripið fram í fyrir
honum með dilland ldáturshviðu.
Hann snýr sér við, lítur í kringum sig,
en sér engan, nema einn stæðilegan
kjóa, sem hefir tyllt sér á silkihattinn
og horfir glettnisaugum á yfirvaldið.
Herra hreppstjórinn ypptir öxlum og
ætlar að halda áfram ræðu sinni. Þá
grípur kjóinn enn frarn í fyrir honum
og kallar hástöfum:
— Til hvers er það?
— Hvað þá! Til hvers er hvað? seg-
ir hreppstjórinn og blóðroðnar.
Hann bandar hendinni, hrekur
jiessa blygðunarlausu skepnu á flótta
og endurtekur hærra en nokkru sinni
fyrr.
— Herrar mínir og frúr! Kæru
hreppsfélagar!
— Herrar mínir og frúr! Kæru
hreppsfélagar!.... endurtekur hrepp-
stjórinn hærra en nokkru sinni fyrr.
En þá. . . .
Sjáðu fjólurnar allar, fagrar og smá-
ar. Þær halla blómum sínum á stöngl-