Samvinnan - 01.06.1950, Qupperneq 29

(Framhald.)
Hún dró upp gamlan og gulnaðan pappírsmiða og
rétti Elísabet hann um leið og hún fór.
Elísabet sat lengi hljóð og döpur eftir að frúin var
farin og hugsaði um hana og komu hennar. Nú skildi hún,
hvers vegna frú Beck var ávallt svo föl og gleðivana á
svip. Engin hrukka markaði ennþá andlit hennar og
tíguleg var hún og stolt í fasi. En liversu kalt og þröngt
var þó, þegar inn kom úr skelinni, sem lukizt hafði um
hjarta hennar. — Vesalingurinn! Víst leið henni illa.
Það var ekki auðvelt að þekkja Maríu Forstbery aftur
í gervi frú Maríu Beck.
„Svona er það þá að vera ólánssamur í hjónabandinu,"
sagði Elísabet við sjálfa sig. Henni fannst sem sér liefði
gefið sýn inn í einhvern skelfilegan, dapran, dimman og
kaldan heim, sem hana hafði aldrei órað fyrir áður,
þrátt fyrir allt það, sem á móti hafði blásið í hennar
eigin hjónabandi.
Lengi dvaldi hugur hennar með furðu og meðaumkun
við þetta samtal, er hún sat við sjúkrabeð frænku sinnar
gömlu. En þegar frá leið beindist þó hugsun hennar eink-
um að vissum orðum, sem frá Beck hafði látið falla um
hana sjálfa og hennar eigið hjónaband. — „Svo að þetta
er það þá, sem fólkið segir og heimurinn heldur unr
okkur Sölva,“ hugsaði hún með sjálfri sér — „að við
séum ósátt og óánægð í hjónabandinu!" — En var það
þá annars nokkur fjarstæða? Var hún sjálf ánægð? Og
var Sölvi ánægður? — Hún sá hann fyrir hugskotssjónum
eins og hann var, og þegar þau kynntust fyrst — og eins
og lrann var nú orðinn — þungbúinn, uppstökkur og tor-
trygginn á sínu eigin heimili. Hún minntist þess, að
nú orðið tók hún ávallt móti honum nreð duldunr ótta í
brjósti í stað þess fagnaðar, sem eiginkonan átti að fyllast
í lrvert sinn, er hún heimti eiginmann sinn aftur utan
úr háska hafsins og lífsins. Og hún minntist þess með
hvað hætti þau höfðu síðast skilið, og hvernig henni
lrafi verið innan brjósts. — Svona var þá sambúð þeirra
komið. Og þó vissi hún vel, að Sölvi hafði ávallt elskað
liana og þráð lrana og enga aðra. Og víst lrafði hún
sjálf fengið þann, sem lrún vildi — eina manninn, sem
hún nokkru sinni hafði viljað ganga með út í galdrahríð
lífsins og örlaganna. Svona undarlegt og meinlegt gat
lífið og örlögin verið!
Þegar leið að morgni, sat Elísabet enn sem í draumi
með spenntar greipar í kjöltu sér. Enn heyrði liún orð frú
Beck í láta í eyrum sér: „Ég er alltaf að deyja og minnka
með hverjum degi, sent líður. Og sjálf veit ég það bezt,
liversu lítið lifandi er orðið eftir af mér. Lífið var, en
búið er.“ — Eitthvað á þessa leið höfðu henni farizt orð.
— En gat hún og Sölvi ekki sagt hið sama. Voru þau
ekki einnig sjálf að minnka og deyja hvort við annars
hlið? Eru ekki öll hjón, sem hætt eru að vaxa í ástúð
og samúð livort í annars garð — alltaf að minnka og deyja
hvort frá öðru — fjarlægjast hvort annað, unz hið bezta
og dýrmætasta, sem þau eiga bæði, er horfið og dáið með
öllu?
Lengi sat hún limípin og hugsaði. En allt í einu var
sem þrek hennar, viljastyrkur og bjartsýni vaknaði skyndi-
lega af svefni. Hún kerrti hnakkann og ljóma sló á frítt
og kjarklegt andlit hennar. — „En svona má þetta ekki
lengur ganga. Við Sölvi megum ekki eyðileggja lífið hvort
fyrir öðru — ekki glata af misskilningi og handvömm
þeim mikla og dýrmæta fjársjóði, sem við eigum saman,“
hrópaði hún með sjálfri sér.
Bros lék henni um varir, því að nú hafði hún gert
upp reikningana við sjálfa sig og skilið til fulls, hversu
óendanlega mikið var í húfi fyrir þau bæði. Og hún
var reiðubúin að taka enn á ný upp baráttuna fyrir
sjálfri sér við sjálfa sig — hefja ótrauð stríðið vegna manns-
ins, sem hún unni — við manninn, sem hún unni.
XXVII.
Sölvi hafði verið svo heppinn að koma ensku bark-
skipi, er statt var í sjávarháska, til hjálpar og stýra því
heilu á húfi inn í Hestnes. Fyrir þetta hafði hann hlotið
mikla fjárhæð í björgunarlaun.
Hann hafði að vanda kviðið fyrir heimkomunni. En
þegar heim kom og hann fann ekki konu sína þar fyrir
en frétti ástæðuna fyrir brottför hennar, flýtti hann sér
strax á eftir henni inn í Arnardal og á hennar fund.
Hún kom á móti lionum fram í ganginn.
„Ég hefi verið kvíðandi út af þér, Sölvi, af því að ég
frétti ekkert frá þér. Ég hefi beðið eftir þér, skaltu vita,“
sagði hún glaðlega. — „Þú verður að ganga hljóðlega
um. — Komdu hingað með mér,“ sagði hún og vísaði
honum inn í hliðarherbergi. — „Hvar er Gjert?“ spurði
hún ennfremur.
Sölvi horfði dálítið furðulega á' konu sína. Hún var
ekki vön að taka á móti honum á þennan hátt, svona
djarfleg og ugglaus, eins og hún krefði hann óhikað
reikningsskapar vegna hinnar löngu fjarveru hans. Annars
var það alltaf hann sjálfur, sem ráðið hafði tóninum og
hagað upphafinu eftir því á hversu góðu eða slæmu
skapi hann var hverju sinni. —
29