Samvinnan - 01.06.1950, Síða 30

„Gjert,“ svaraði hann fremur stuttlega, „varð eftir
lieima í þetta sinn.---Og þú hefur þá verið kvíðin út
a£ mér — beðið eftir mér,“ bætti hann við í þeim tón, að
ekki væri örgrannt að hann hefði sitthvað við það að
athuga, en slægi þó nánara umtali á frest til hentugra
tækifæris.
„Ójá. Ekki get ég látið mér það í léttu rúmi liggja,
hvernig þér reiðir af á sjónum, góði minn — það hlýtur
þá að skilja.“
„Hvernig líður frænku þinni,“ sagði Sölvi, og lá
við sjálft, að hann tæki fram í fyrir henni. — „Er
hún mikið veik?“
„Þú mátt líta inn til hennar. Komdu með mér, en
gakk þú hægt um.“
Sölva fannst hann ekki geta neitað þessu boði og
fylgdist þá með konu sinni inn til sjúklingsins. Hann
hafði þó að undanförnu ekki verið tíður gestur hjá
Kristínu frænku, en forðast fundi hennar að megni.
Honum var ekkert gefið um hið rannsakandi augna-
ráð gömlu konunnar og minntist jafnan í návist hennar
þeirra ummæla hennar og aðvörunar frá því forðum
daga, að hann skildi ekki dirfast að bindast Elísabeti
fyrr en hann hefði losað sig við allar efasemdir og
tortryggni í hennar garð.
Þegar hann var kominn inn í sjúkrastofuna, gekk
hann hljóðlega og með lotningu að rúmi gömlu kon-
unnar.
„Og þarna ertu kominn, Sölvi! “ sagði hún með veikri
röddu. — „Ekki hefur þú verið tíður gestur í mínum
húsum að undanförnu. — Elísabet hefur verið mér
svo góð, eins og ævinlega. — Og Hinrik litli hefur
verið svo þægur og stilltur. — En hvar er Gjert? Léztu
hann ekki koma með þér“
„Hann er heima í kotinu. — En hvernig líður þér
annars, frænka?“
„O, þakka þér fyrir — eins og þú sérð. — Ég hugsa
svo oft um það, hvað verða muni um þann pilt. Hann
er svo skapmikill og óstýrilátur, en þó svo góður í
sér og blíðlyndur í rauninni, vesalingurinn!"
„O, þú munt sanna, að hann spjarar sig,“ sagði
Elísabet, sem staðið hafði að baki Sölva, en gekk nú
að rúminu. — „En þú mátt ekki tala svona mikið,
frænka.“
Sölva var ekki rótt, því að viðræðurnar höfðu beinzt
í þá átt, sem hann sízt vildi. Það var einmitt þessi
drengur, sem óviljandi hafði orðið tilefni þess, að
óveðrið skall á heima, þegar þau skildu síðast með
svo miklum fáleikum. Og nú lét Elísabet sem ekkert
væri.
„Þú ert svo glaðleg á svipinn í dag, Elísabet," sagði
gamla konan, — „hver var það, sem var að tala við
þig hérna frammi í stofunni svo lengi dags í gær?“
„Það var frú Beck.“
„Yngri frúin?“
„Já. Það var hún. — En þú talar of mikið, frænka."
„Það er ég líka hrædd um.“ hugsaði Sölvi með
sjálfum sér, harla þungur á brúnina. En þegar Elísabet
benti honum hin rólegasta að koma fram fyrir, stillti
hann skap sitt og sagði ekki óvinsamlega:
30
„Ég vona, að þú verðir farin að hressast, frænka,
þegar eg sé þig næst — ef eg skyldi líta hér inn eftir
nokkra daga. Vertu sæl á meðan!“
Hann gekk allsnögglega til dyra, og svipur hans
var eins og þrumuský. En hann stillti sig um að segja
það, sem komið var fram á varirnar á honum — að
Elísabet gæti auðvitað sín vegna verið svo lengi sem
hún vildi í Arnardal — ekki skyldi hann stía henni
frá vinnu hennar — og rjúka að svo mæltu strax af
stað heim á leið.
Elísabet sá gjörla, hvað honum var í huga, og þegar
fram í eldhúsið kom, varð hún fyrri til:
„Heyrðu, Sölvi,“ sagði hún rólega — „ég verð auð-
vitað að verða hér eftir hjá frænku á meðan hún er
veik.“
„Auðvitað!“ — Og svo átt þú líka vini hér í bænum!"
sagði hann háðslega.
„Þú átt við frú Beck? — Hún hefur verið mér góð,
og mér þykir vænt um hana. — Hún er ógæfusöm í
hj ónaband inu, vesalingurinn! ‘ ‘
Það lá við, að Sölva ræki í vörðurnar. Elísabet virt-
ist alveg hafa gleymt því, að nokkur sker voru á þeirri
siglingaleið, sem hún hafði nú sveigt inn á. Kannske
var það vegna þess, að hún var stödd í húsi frænku
sinnar, en ekki heima hjá sér úti í eyjunni. Hann leit
kuldalega til hennar, eins og hann áttaði sig ekki alveg
á því, hvað fyrir henni kynni að vaka.
„Þú verður hér auðvitað eins lengi og þig lystir,“
sagði hann og bjóst til brottferðar, en gat ekki stillt
sig um að bæta við biturlega: — „Það er líka svo ein-
manalegt og leiðinlegt þarna heima!“
„Víst ferð þú ekki með neina fjarstæðu, þegar þú
segir þetta, Sölvi. — Sannarlega hefur mér alltaf fundist
fremur einmanalegt þarna úti í eyjunni síðustu árin.
— Þú ert svo oft að heiman, og þá sit ég nú orðið
alltaf ein eftir. Og nú eru tvö ár liðin, síðan ég sá
frænku mína síðast.“
„Elísabet!“ hrópaði hann, en reyndi þó enn að stilla
sig — „ert þú gengin af vitinu?"
„Það er einmitt það, sem ég vil forðast, Sölvi,“
sagði hún með ískaldri ró — „ég vil ekki ganga alveg
af vitinu!"
Hann starði sem steini lostinn á hana. En hér var
ekki um neitt að villast: Hún leit ekki einu sinni
undan, þegar hún slöngvaði þessari stríðsyfirlýsingu
beint framan í hann! —
„Þá hefur maður fengið að vita það!“ sagði hann
hátíðlega. — „Mig hefur alltaf grunað þetta. Hér
eftir getur þú komið og farið að eigin vild, Elísabet,“
bætti hann kuldalega við, eins og honum stæði þetta
alveg á sama.
„Þú hefðir alltaf átt að vita það. — Þú hefðir ávallt
átt að vita, að ég ann þér, Sölvi — og það líklega helzt
til heitt!“
„Ég skal senda þér peninga — það skal ekki standa
á því. Og mín vegna getur þú umgengizt frú Beck
og allt þetta fína fólk eins mikið og lengi sem þig
lystir!“
fFramhald).