Samvinnan - 01.07.1950, Blaðsíða 30

„Og því skykli ég ekki mega tala við frú Beck? Áttu
ekki við það,“ bætti hún við hnakkakerrt og titraði af
gremju, ,,að ég hafi brotið af mér gagnvart henni, að
sómatilfinning mín ætti að hanna mér að stíga blygðunar-
laust yfir þröskuld hennar! — En eitt vil eg segja þér, Sölvi,
og eg segi þér það vegna ástar okkar beggja: — Þetta
getur ekki blessazt lengur, og nú blýtur að draga til úrslita!
Því að svo kynni að fara, ef þetta héldist áfram í sama
horfinu á milli okkar, sem að undanförnu, að sú ást, sem
eg nefndi ,og knýtt hefur örlög okkar og ævi saman, verði
ekki lengur til. Slíkt er engum í sjálfsvald sett!“
Hann stóð jrögull um stund og horfði á hana. Dökku,
livössu augun báru })ess órækan vott, að eittltvað ógurlegt
og liáskasamlegt brauzt um í geði hans, — eitthvað, sem
hann sjálfur óttaðist að sleppa taumhaldi á.
„Eg ætla að ímynda mér, að þú hafir sagt Jretta í hug-
aræsingu," sagði hann svo af Jrungri alvöru. — „Eg skal
reyna að vera Jrér ekki reiður og gleyma þessu sem fyrst,
Jdví lofa eg Jrér. — Eg skal reyna að halda, að þú hafir ekki
verið með sjálfri þér í dag, lieldur veik —
„Dragðu ekki sjálfan þig í tálar, Sölvi! — Eg meina Jretta
allt — bvert einasta orð, sem ég hef sagt! — svo sannarlega
sem ég hef unnað þér — og ann Jrér enn!“
„Vertu sæl, Elísabet, — Eg kem aftur á Jniðjudaginn
kemur,“ sagði hann þrálega — eins og hann héldi fast
við ákvörðun sína og vildi forðast að heyra meira af slíku
óvitahjali!
Þegar liann var farinn, hneig Elísabet niður á bekk-
inn fremur en að liún settist á hann. Hún var skelfd
yfir því, sem hún hafði dirfzt að segja. Hjarta henar
var fullt af ósegjanlegum kvíða. Hún þekkti eiginmann
sinn og vissi, að hún hafði lagt allt í hættu — brotið
allar brýr að baki sér. Hún gat alveg eins búizt við Jrví,
að skapofsi lians kynni að hrekja liann frá henni fyrir
fullt og allt — flæma hann einan út á vergang villtra og
sjúkra tilfinninga — ráðalausa leit að óminni og gleymsku
fjarri heimili og ástvinum.
Og þó sá lnín engan veginn eftir Jrví, sem hún hafði
sagt og gert. Hún varð að gera þessa tilraun — leggja
allt undir í þessu ofsalega áhættuspili. — Og með guðs
hjálp skyldi hún sigra, — ást hennar og fórnarlund skyldi
vissulega megna að lyfta honum upp úr undirdjúpum
sjúklegs efa og tortryggni.
XX\'IIÍ.
Þegar hafnsögumaðurinn stóð \ ið stýrið á skútu sinni
og sigldi heimleiðis, hafði hann enn naumast gert sér
fulla grein fyrir því, sem gerzt hafði. En reiðin sauð
honum Jró í skapi, augun brunnu, og hörkusvipur var á
sæbörðu andlitinu.
Honum fannst hann hafa orðið fyrir hróplegri rang-
sleitni og öndvert risið stolti sínu og húsbóndavaldi. Eigin-
kona hans sjálfs hafði skyndilega gengið gegn honum —
ráðist beinlínis á hann á hlutlausu svæði — húsi frænku
sinnar. Hún hafði blátt áfram opinskátt sagt Jrað upp í
opið geðið á honum, að hún hefði verið ógæfusöm í hjóna-
bandinu, lundizt hún beitt harðstjórn og órétti öll Jressi
ár, sem Jmu voru búin að vera saman. Hann brosti bitur-
lega með sjálfum sér. Víst sannaðist Jrað nú, sem hann
Jróttist alltaf hafa haft á meðvitundinni: að hún hefði
aldrei verið honum fullkomlega einlæg, heldur ávallt dul-
izt fyrir honum. Víst var það og rétt, að ekki hafði hjóna-
band Jreirra verið sem skyldi. En hverjum var unt að
kenna? Hvers vegna hafði hún frá upphafi látið hann
lifa í slíkri óvissu um það, sem skipti hann þó mestu máli?
Og liafði lnín ekki brugðizt honum, þegar liann var ungur
og enginn skuggi efasemda eða tortryggni hafði enn fallið
á sálu lians? — og síðan? — Vissulega hafði honum skil-
izt það fullkomlega, að oft hafði hún átt í harðri baráttu
að sætta sig við hið fátæklega og erfiða hlutskipti, sem
hann hafði getað boðið henni. Hann fann gjörla, að vald
Jrað, sem haiin hafði haft yfir henni árum saman, var brost-
ið, og barátta viljastyrks Jreirra og geðsmuna var hafin á
nýjum vettvangi. Honum fannst sem hún hefði borið
púðurtunnu inn í stolu þeirra, og nú kynni allt lnísið að
springa í loft upp í einu vetfangi.
En hann var öðru vanari en að láta undan eða lúta í
lægra haldi í einu eða neinu!
Þegar heim kom, lagði hann skútunni þögull og Jmng-
búinn í varið og leit naumast á Gjert, sem kom um borð
til Jress að hjálpa honum. Síðan gekk hann Jmgull og
Jmngbúinn inn í hús sitt, stóð Joar unr stuncl úti við glugg-
ann og skrifaði hugsandi og annars hugar með figurgóm-
inum í döggina á rúðunni. Rökkrið var óðum að skella á,
og brátt var orðið aldimmt í stofunni. Gjert kteikti á
lampanum. Hann fann Jrað á sér, að eitthvað babb var
í bátnum viðvíkjandi móður hans, en þorði ekki að spyrja
eftir henni, eins og honum var Jró ríkast í huga.
Sölvi sat alla kvöldvökuna hljóður og lotinn á öðrum
endanum á lausarúminu, sem sonur hans svaf venjulega
í. Þegar liðið var framyfir venjulegan kvöldverðartíma,
30