Samvinnan - 01.10.1950, Blaðsíða 18

Flugþernan cí sleíSaniím. — Akureyringarnir drógu sleðann mestan hluta leiöarinnar. Annar maður
frcí vinstri er Magnús Guðmundsson, flugstjóri, þct Tiyggvi Þorsteinsson, fararstjóri jökulfara.
á tindunum kemur blóði á lneyfingu
í æðum þeirra, sem sitja í hrollköldum
tjöldunum og sjá lítið nema ísgráa
þokuna. Tveir menn taka í snatri sam-
an pjönkur sínar, leggja skíðin á bakið
og halda upp í þokuna í gilinu. Vistin
þar uppi í hlýtur að vera skemmtilegri
en sú raun að hýrast í tjöldum og
bíða. Raunar hafa margir tjaldbúar
ærinn starfa, að undirbúa komu fólks-
ins af jöklinum, taka á móti útvarps-
tilkynningum og flugmiðum úr flug-
vélum, og jafnvel merkja flugbraut í
sandinn. En nægir starfskraftar eru til
þess, þótt þessir tveir menn hverfi um
stund inn á jökulinn. Slóðin í gilinu
er greinileg en brattinn er mikill.
Þetta er nærri því eins og
að ganga upp stiga. Þegar
gilið þrýtur, taka við hjall-
ar, hver af öðrum, með
bröttum brúnum. Enn
hangir ísaþokan yfir öllu
og byrgir alla útsýn. En
þegar þrír fjórðu lilutar
leiðarinnar eru að baki,
fer að rofa til. Himin-
bláma bregður fyrir. Eftir
hálfrar annarar stundar
ferð upp brattann, er
komið að merkistönginni,
sem jökulfararnir höfðu
skilið eftir í brúninni. Þaðan liggur
slóð þeirra inn á jökulinn, út í þok-
una, sem hefur hækkað sig síðán þeir
voru þarna á ferð. Við rennum okkur
í fyrstu brekkurnar í lægðinni milli
fjallsins og jökulsins. Ef ekki birtir
upp, verður okkar ferð ekki lengri að
sinni. En á skammri stund skipast
veður í lolti. Sólargeislarnir ryðja sér
braut gegnum þokuþykknið og sópa
því á burt. Innan stundar sjáum við
langt inn á jökulinn. Slóð félaga okk-
ar er greinileg eins langt og augað
eygir í suðvestur, og þarna hnitar
flugvél hringi langt inni á jökli. Þar
er áfangastaðurinn. Við rennum okk-
ur niður síðustu brekkurnar og tök-
um síðan að ganga á bunguna.
Skíðafærið er dásamlegt.
Þarna er hinn eftirsótti perlu-
snjór. Skíðin renna í hverju
spori.
Þetta er furðulegur lieimur:
blár himinn og hvít snjóbreiða
eins langt og augað eygir, en
að baki svartir klettar Kistu-
fellsins, sem gnæfa upp fyrir
fannbreiðuna, en langt í norð-
austri sést djarfa fyrir þver-
hnýptum hömrum Kverk-
fjalla. Við þræðum slóðina inn
á jökulinn. Það er sálardrep-
andi að ganga á jökulbungu.
Hver hæð leynir annari. Spor-
in eru mörg, en takmarkið
færist iítið nær. Eftir þr
stundir er komið
brún, og hallar Jrar niður að austur-
hlíð bárðarbungn og má nú sjá betur
en fyrr, livar flakið liggur. Leiðin er
miklu lengri en við höfðum gert ráð
fyrir. Komið er fram um miðjan dag.
Ef haldið væri álram mundi líklegast
að við hittum jökulfarana á heimleið-
inni og yrðum að snúa við með Jreim
og ganga til baka hvíldarláust. Fyrir
þá, senr ekki eru því vanari fjalllerð-
unr og skíðagöngunr, mundi slíkt of-
raun og gæti orðið til trafala. Úr því
sem orðið er, er ekki um annað að
ræða en snúa við.
Við snúunr skíðunum í norður og
höldum sönru leið til baka. Þoku-
bakki veltir sér yfir okkur úr austri
í bungu-
Flakið á Vatnajökli. — Geysir
eftir jökullendinguna. Bohcr-
inn er brotinn frcí stjórnklef-
anum. Við flakið sjcíst flug-
þernan og Þorsteinn Svanlaugs-
son, einn leiðangursmanna.