Samvinnan - 01.10.1950, Blaðsíða 21

EVRÓPUMEISTARAMÓTIÐ
í BRUSSEL
(Framhald af blaðsífíu 7.)
greitt, en Zatopek fylgdi honum eftir
og hring eftir lning börðust þessir
garpar um forustuna og lengi mátti
ekki á milli sjá, livor hlutskarpari yrði.
Áhorfendur, sem voru flestir Belgir,
kölluðu í sífellu „áfram Gaston, áfram
Gaston.“ Þegar um 600 m. voru eftir
af hlaupinu, tók Reiff forustuna og
þá leit út fyrir, að Zatopek væri orðinn
dasaður. Þegar bjallan hringdi og einn
hringur var eftir, þá var eins og hann
vaknaði til lífsins fyrir alvöiu, þaut
fram úr Reiff, hljóp síðasta hringinn
sem óþreyttur væri og lauk hlaupinu
á tímanum 14.03.0 mín., sem er annar
bezti heimstíminn á þeirri vegalengd
og aðeins 4.8 sek. frá heimsmeti Hággs.
Við þessi ósköp féll Reiff allur ket-
ill í eld og frernur gekk en hljóp síð-
ustu metrana og varð einnig að sleppa
Frakkanum Mimoun fram úr sér á
marklínunni og var borinn út af vell-
inum úrvinda af þreytu. En Zatopek
trítlaði þarna um á eftir sem ekkert
hefði skeð, hinn glaðasti og reifasti.
Þrefaldur meistari:
Hin ókrýnda drottning kvenþjóð-
arinnar í heiini frjálsíþróttanna, Fanny
Blankers-Kohen, Hollandi, sigraði í
þeim þremur greinum, sem hún tók
þátt í, 100 og 200 m. hlaupum og 80
m. grindahlaupi og var hún eini þre-
faldi sigurvegari mótsins.
Annars báru rússnesku stúlkurnar
af í köstunum og stökkunum, að há-
stökki undanskildu, en alls var keppt
í 10 kvennagreinum og 24 karlagrein-
um á Brússelmótinu. Ekki er þó hægt
að lýsa hinum einstöku greinum meira
en orðið er sökum þess hve mikið rúm
færi í það. En ég vil geta þess, að síð-
asta dag mótsins varð Ásmundur
Bjarnason í 5. í 200 m. hlaupinu með
Shenton, Bretlandi, sem sigurvegara.
íslenzka boðhlaupasveitin í 4X100 m.
var einnig í fimmta sæti, en Rússarnir
sigruðu á 41.5 sek. íslenzka sveitin
fékk 41.9 sek., en það er sami tími og
Svíþjóð og Bretland, sem urðu þriðju
og fjórðu. Skiptingarnar tókust ekki
eins vel hjá íslenzku sveitinni og æski-
legt hefði verið.
Frakkland sigraði:
Frakkland hlaut flest stig fyrir karla-
greinarnar eðá 82, en Island varð 8. í
röðinni nreð 28 stig og Noregur í 9.
sæti með 23 stig. Einnig má geta þess,
að Svíar, sem taldir hafa verið með
mestu fr j á 1 s í þ ró t ta þ j óðu m heimsins
hlutu einn Evrópumeistara meðan við
hlutum tvo. Danir fengu engan og
ekkert stig í karlagreinum.
Heimferðin:
Strax að loknu boðltlaupinu flýttum
við okkur heim á hótel, tókum saman
farangur okkai. þutum niður á járn-
brautarstöð og héldum áleiðis til Dan-
merkur, yfir allt Vestur-Þýzkaland og
alla leið til Oslóar með viðkomu í
Kaupmannahöfn. J Osló kepptum við
áður en við héldum heim og gekk þar
vel. Sunnudaginn 3. sept. komum við
svo fljúgandi aftur með Gullfaxa og
fengum frábærar móttökur á flugvell-
inum eins og kunnugt er. I hugum
okkar lifa endurminningarnar um
hina glæsilegu íþróttahátíð, og sá á-
rangur, sem þar náðist, ætti að verða
íslenzkum íþróttamönnum örvun til
nýrra afreka og nýrra dáða.
MAÐURINN, SEM LAGÐI
NAFN GUÐS
VIÐ HÉGÓMA
(Framhald af blaðsiðu 5.)
aðan undir stórum stálbita, er fallið
hafði á hann. Stórar svitaperlur glóðu
á öskugráu andlitinu. I5essi ónáttúrlegi
bjarmi stafaði frá logskurðartækjum
björgunarsveitarmanna, sem reyndu
að logskera digran og rammgeran bit-
ann.
Eitthvað óraunhæft grúfði yfir þess-
um mönnum, sem báru grímur með
stórmn rúðum.
Maðurinn, sem lá fastur úndir stál-
bitanum, æpti. En þegar liann kom
auga á Jca helga þögnuðu kvein hans.
Hann stundi: „Faðir! Faðir! Veittu
mér lausn synda minna, faðir!“ Hann
rétti út hönd sína. Jói greip í hana.
„Jæja son minn,‘ ‘sagði hann. Honum
lá við köfnun. Hann reyndi að hafa
stjórn á rödd sinni, er skalf af hræðslu.
„Hvað er það, son minn?“
Maðurinn tók að úthella syndum
sinum í óstöðvandi orðaflóði. Tvisvár
hafði hann borðað kjöt á föstudegi,
einu sinni sleppt messu. Margoft hafði
hann lagt nafn Guðs við hégóma,
margoft, faðir, kannske ljörutíu sinn-
um. Hann. . . .
Slökkviliðsmaður kom hlaupandi til
þeirra og kallaði eitthvað. Mennirnir
úr björgunarsveitinni köstuðu log-
skurðartækjunum og hlupu af stað.
I^ögregluþjónninn kallaði: „Komdu
nú, faðir, við verðum að komast út
samstundis. Komdu.“
Jói helgi reyndi að snúast til út-
göngunnar, en maðtu inn, sem helstríð-
ið háði, þreif í hönd hans og æpti:
„Sakramentið, faðir, syndalausn!“
Jói helgi reif sig lausan. Hann gat
ekki kornið auga á mennina, sem
hlupu á undan honum, en heyrði fóta-
tök þeirra gegnum gnýinn af brest-
andi viðurn og brennandi eldum.
Hann hljóp í átt fótatakanna, blind-
aður í þessum reykþrungna gráma.
Skyndilega hljóp hann á harðan vegg
og datt. Veikum burðum komst hann
aftur á fætur. Honum var illt og lá við
köfnun. Aftur hljóp hann af stað. Aft-
ur rakst hann á vegg, er laust hann til
jarðar. í fjarska heyrði hann slökkvi-
liðsmanninn kveinka um syndalausn.
Hann hafði rneiðst við seinni byltuna.
Nú gat hann einungis skriðið. Hann
skreiddist áfram, unz eitthvað logandi
féll niður á bak lians. Lemstraður rak
hann upp skerandi neyðaróp. Nístandi
kvein hans runnu saman við öskrin í
manninum, sem var limlestur undir
stálbitanum. Stundarlengi veinaði
hann með sviðalyktina af eigin holdi
í nösunum. Loks vissi hann ekki leng-
ur í kvölum sínum, hvers rödd það
var, sem hrópaði á fyrirgefningu þess,
að liafa lagt nafn Guðs við hégóma.
í morgunblöðunum stóð m. a.:
Hugf)rúður kennimaður, sönn hetja,
sem enn hefur ekki tekizt afí hafa upp n,
hver var, fórst i nótt í brunanum i Tutt-
ugasta og áttundu götu. Æðrulaus liafði
hann gengið inn i logana til þess að
veita deyjandi slökkviliðsmanni siðustu
þjónustu. Hann neitaði að hverfa á brott
fyrr en miskunnarverlti hans vœri lokið.
Lögreglan hyggur, að innbrotsþjófur
muni valdur að eldsupptökunum, ef til
vill óviljandi, þar eð heil samstæða af
innbrotstólum hefur fundizt i rústun-
um. ...
21