Samvinnan - 01.11.1951, Side 8
£t0Íit
^fá ekhju
Smásaga eftir
ÁRNA ÓLA,
blaðamann
Sjóhúsið hennar Gunnu í Hlaðvík
stóð í klettakvos og þangað sást ekki
frá bænum. Þar var einnig uppsátur.
Vornótt eina renndi bátur þar að
landi í blíðskaparveðri. A honum
voru tveir menn. Þeir brýndu ekki
bátnum. Annar hélt við hann í fjöru-
borðinu, en hinn gekk að sjóhúsinu og
kom þaðan aftur með stóra kippu af
rikling og nokkrar hákarlsbeitur.
— Hana Gunnu munar ekki mik-
ið um þetta, mælti hann lágt og fleygði
fengnum út í bátinn.
Svo reru þeir frá landi og voru
brátt horfnir fyrir klettanefið.
Morguninn eftir kom fjármaðurinn
í Hlaðvík að opnu sjóhúsinu. Hurðin
hafði verið sprengd frá dyrastaf.
Hann vissi þegar, að þar hefðu ekki
vinir um vélt og flýtti sér heim að
segja Gunnu tíðindin.
Þótt loftsteinn hefði fallið niður á
bæinn, hefði Gunnu ekki brugðið
meira. Hún rauk af stað eins og hún
stóð og niður að sjóhúsinu. Hún sá
fljótt, að þar höfðu orðið hvörf nokk-
ur og vissi upp á hár, hve miklu hafði
verið stolið. Henni sárnaði mest há-
karlshvarfið.
— Sex beitur af þessum indæla
skyrhákarli, sagði hún við sjálfa sig
hvað eftir annað.
— Og þetta voru elztu og beztu
beiturnar, sagði hún svo og starði
tárvotum augum á opið skarðið, þar
sem þær höfðu hangið. Hann hefur
kunnað að velja hákarl.
Það var átakanleg sjón að horfa á
hana Gunnu þarna. Ufið og grátt hár-
ið lafði í flyksum niður með vöng-
unum, andlitið afmyndaðist af innri
kvöl og tár féllu niður myglulegar,
hrukkóttar kinnarnar. Hún var ímynd
hins örvílnaða, sem hefur siglt lífs-
fleyi sínu í strand og misst allt. Þann-
ig getur eitt óvænt óhapp bugað hina
hraustustu sál. Og þó var þarna
margra mánaða forði af riklingi og
hákarli í sjóhúsinu.
Treginn leið hjá og þá blossaði
reiðin upp í sál gömlu konunnar.
— Ætlarðu að standa þarna eins
og rola, æpti hún framan í fjármann-
inn og stappaði niður fæti. Farðu und-
ir eins og náðu í þjófinn.
Vinnumaður tvísteig, en sagði ekk-
ert; það var heppilegast, þegar hús-
móðirin var í þessu skapi. Hún breytti
um von bráðar:
— Hvers vegna náðir þú ekki í hest
undir eins og reiðst til hreppstjórans
að tilkynna honum þetta? hvæsti hún.
— Eg skal fara undir eins, sagði
vinnumaður og tók til fótanna, feg-
inn að sleppa.
Hreppstjórinn kom og skoðaði sjó-
húsið. Þar sáust engin verksummerki
nema lömuð hurð og skörð í sjófang-
ið á ránum. Gunna taldi upp, hvað
þar hefði átt að vera. Nú var hún
ekki æst lengur, heldur brennandi af
réttlátri reiði.
— Þú verður að finna þjófinn und-
ir eins, sagði hún. Þetta hlýtur að vera
stórglæpamaður, að geta fengið sig
til þess að stela frá einstæðings ekkju.
— Það er nú ekki hlaupið að því
að finna hann, sagði hreppstjórinn
áhyggjusamlega, því að þetta var
fyrsta þjófnaðarmálið í hans tíð.
Maður veit ekkert, hvaðan hann hef-
ur komið né hvert hann hefur farið.
Hér er ekkert að sjá nema að hann
hefur sprengt upp hurðina með þess-
ari spýtu.
— Geturðu þá ekki séð fingraför-
in hans?
— Nei, hvaða fingraför sérð þú á
þessu?
— Þú veizt þó, hverjum þykir góð-
ur hákarl. Þjófurinn kann að meta há-
karl, hann tók allar beztu beiturn-
ar, skyrmorkinn gamlan hákarl.
— Öllum þykir hákarl góður, sagði
hreppstjórinn.
— Þú getur þá látið leita á bæjun-
um þangað til þú finnur hákarlinn.
Það eru ekki svo margir, sem eiga há-
karl núna.
— Satt er það, en ég fer ekki að
gera þjófaleit hjá kunningjum mínum.
En mér dettur ráð í hug. Ég læt hann
Jón spónasmið fara í söluferð um alla
sveitina. Þetta gerði Mörður, þegar
hann kom upp stuldinum í Kirkjubæ
forðum. Menn láta helzt fram það,
sem stolið er, sagði hann, og ef Jón
fær einhvers staðar hákarl að borða,
þá vitum við hvert við eigum að snúa
okkur.
Og hreppstjórinn kumraði { skegg-
ið, hróðugur út af þessu snjallræði
sínu. Gunna hnyklaði brýnnar og
hugsaði fast. Að lokum sagði hún:
— Jæja, hafðu það eins og þér sýn-
ist, en þjófinn verðurðu að finna, og
það vildi ég, að hákarlinn yrði hon-
um til eilífrar armæðu.
8