Samvinnan - 01.07.1957, Qupperneq 7

Smásaga
eftir
Stefán Jónsson
Trén í garðinum voru farin að laufg-
ast og blómabeðin komin í sumar-
skrúða. Nóttin var björt, djúp kyrrð
yfir fjöllum, heiður himinn og logn.
Sundin norðanmegin bæjarins voru eins
og speglar.
Stofurnar til hægri og vinstri voru
mannlausar. Þykk reykský hringuðust
undir loftum og teygðu gráan lopa út
um opna gluggana. Gestir og húsráð-
endur höfðu farið út á garðflötina til
að njóta sumarnæturinnar. Unga fólkið
lék sér í „Eitt par fram“. Úti voru
miklir hlátrar. Inni var þögn. Tóm glös
og hálftæmd glös stóðu á hverju borði.
Vindla- og vindlingaaska var um allt.
I stofunni í miðið sátu tveir menn,
sátu þar í djúpum stólum úti í liorni
við kringlótt reykborð, reyktu vindla
og dreyptu öðruhvoru í drykk sinn.
Báðir voru þeir dökkklæddir, snyrti-
legir mcnn á miðjum aldri. Annar þeirra
var ljós yfirlitum, hvítur á hár, þunn-
hærður, sléttgreiddur, handmjúkur,
húðin á andliti hans var með öllu
hrukkulaus. Augun voru grá, ekki djúp,
en vingjarnleg og blíð. Hann var þægi-
legur og mjúkmáll. Hann kvaðst vera
kaupsýslumaður og eiga heima á Akur-
eyri.
Ilinn maðurinn var þéttvaxinn, koll-
vikamikill, dökkhærður, liðað liárið,
breiðleitur, fremur tregur í viðtali og
gaf engar upplýsingar um sig óspurður.
Hann fletti þýzku myndablaði, fingra-
stuttur og handþykkur.
— Skál! sagði maðurinn að norðan
og lyfti glasi sínu.
Hinn seildist eftir glasinu og tók
undir ávarpið. Síðan varð þögn, sem
kaupsýslumaðurinn kunni illa. Hann
sagði:
— Ég hefði gaman af því að heyra
skoðun yðar á því, sem við Pétur vor-
um að tala um áðan.
— Skoðun mína? Ég vil helzt aldrei
blanda mér í deilur um viðkvæm mál.
S K Á L 1
Allir hafa sér til ágætis nokkuð. Allir
geta haft rétt fyrir sér að einhverju
leyti, sagði dökkhærði maðurinn frem-
ur fálcga.
Maðurinn að norðan var ekki ánægð-
ur með þetta svar. Ilann brann af
löngun til að ræða áhugamál sín. Ilann
sló öskuna af vindlinum, lagði hann í
bakkann, neri saman hvítum höndum
sínum nokkrum sinnum, tók vindilinn
á ný og sagði:
— En við erum kristin þjóð. Kristin
þjóð getur ckki látið þessi mál afskipta-
laus. Það fylgir því ábyrgð að játa
kristna trú.
Ilinn sagði ekkert við því.
— Eg hef unnið mikið að þeim mál-
um heima, einkum meðal ungs fólks.
Ég hef helgað þeim málum, allar mínar
tómstundir og sé ekki eftir því, sagði
norðanmaðurinn.
— Einmitt það, sagði hinn og fletti
blaðinu á hnjám sér.
— Skál í botn! sagði norðanmaður-
inn.
Þeir tæmdu glösin.
Kaupsýslumaðurinn reis á fætur, sótti
flösku inn í stofuna til vinstri og hellti
á, skilaði flöskunni og kom til baka.
Ilann var dálítið reikull í stefnu, þegar
liann gekk til sætis. Hann kvaðst vona,
að ekki væri það af áhrifum vínsins,
hve opinskár hann væri orðinn. Ilann
vildi engum vera til óþæginda. Hann
B O T N
hafði byrjað með lítið. Ilann hafði eig-
inlega byrjað með ekki neitt. En störf
hans höfðu notið blessunar. Svo sannar-
lega höfðu þau notið blessunar. Hann
átti fjögur verzlunarfyrirtæki og gengu
öll sæmilega. Guði sé lof. Skál!
— Skál, sagði sá dökkhærði. Svo varð
þögn utan skrjáfsins í myndablaðinu.
Úti fyrir glumdu hlátrar.
— Það er mín reynsla, að trúmaður-
inn standi alltaf betur að vígi í lífinu
heldur en sá vantrúaði. Hann gerir það.
Það er staðreynd. Hvað segið þér um
það?
Maðurinn með blaðið kvaðst vera
sammála. Víst var gott að vera trúaður,
en ef til vill nokkuð sama á hvað trú-
að var.
— Ég á nú aðeins við hina einu
sönnu trú, sagði maðurinn að norðan.
— Ilina einu sönnu?
— Fyrirgefið, að ég spyr. Þér hafið
enga trúarreynslu? Þér kannski þekkið
ekki inn á það, sem ég er að tala um?
Fyrirgefið, ef ég þreyti yður. Ég er
kannski farinn að þreyta yður? sagði
maðurinn að norðan.
— Langt frá því.
— Skál! Ég skal segja yður, ég og
við bæði hjónin höfum öðlazt mikla
trúarreynslu. Við höfum lifað þær
stundir, sem við hefðum ekki komizt
yfir án bænarinnar, sagði kaupsýslu-
maðurinn að norðan.
SAMVINNAN 7